Η ΑΕΚ κλάταρε σε όλα τα επίπεδα

Η ΑΕΚ πήγε στο Φάληρο με μια βασική ενδεκάδα γεμάτη με παίκτες που είχαν εικόνες και εμπειρίες από τέτοια ντέρμπι και μ’ έναν Πόνσε που είχε σκοράρει σ’ όλα τα ματς στα οποία είχε παίξει μέσα στο 2019, εκτός απ’ αυτό με τον Κισσαμικό. Πήγε όμως και με παίκτες που έχουν κτυπήσει τίλτ στο κομμάτι της κούρασης, διότι έπαιζαν οι ίδιοι και οι ίδιοι από την αρχή του χρόνου. Και με δουλειά στην φυσική κατάσταση, που πλέον ελέγχεται.

Το πρώτο κομμάτι, της εμπειρίας και του Πόνσε δηλαδή, ήταν αυτό που έδωσε στην ΑΕΚ ένα ημίχρονο ακριβώς όπως το ήθελε στο ντέρμπι. Ο Πόνσε ήταν εκεί που έπρεπε, όταν έπρεπε, για να βάλει το 14ο γκολ στο πρωτάθλημα και το δεύτερο συνεχόμενο σε ντέρμπι. Και οι υπόλοιποι με εμπειρία από τέτοια ματς, διαχειρίστηκαν σωστά και την πίεση που ερχόταν προς αυτούς από την εξέδρα αλλά και την πίεση που είχε ο αντίπαλος. Έκλεβαν μπάλες, έσπρωχνε τον Ολυμπιακό σε πολλά και εύκολα λάθη. Λίγο καλύτερα τελειώματα να είχε, θα πήγαινε στο ημίχρονο όχι με ένα γκολ, αλλά με δυο προβάδισμα.

Όμως το δεύτερο κομμάτι, αυτό της κόπωσης, ήταν που έφερε την κατάρρευση με πάταγο στο δεύτερο ημίχρονο. Η ΑΕΚ έμεινε από βενζίνη. Τελεία και παύλα. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Ο Άλεφ που ξαφνικά έγινε βασικός και αναντικατάστατος από τις αρχές Γενάρη και μετά και ο Σιμόες που ξαναμπήκε σε 90άλεπτα μετά από σχεδόν τρεις μήνες παροπλισμό, «έσκασαν». Και στο κέντρο του γηπέδου έγινε πάρτι.

Ο Μάνταλος και ο Λιβάγια, που επίσης μετρούν πολλά και συνεχόμενα παιχνίδια, «έσκασαν» επίσης. Ούτε δυνάμεις να κρατήσουν την μπάλα είχαν, ούτε καθαρό μυαλό για να την «ξεφορτωθούν» σωστά.

Όσο για τον Οικονόμου και τον Τσόσιτς, σαν να μην έφτανε πως είχε φανεί από την αρχή του ντέρμπι πως δεν ήταν σε καλό απόγευμα, έδειχναν και αυτοί εντελώς «σκασμένοι» από τα μισά του δευτέρου ημιχρόνου και μετά.

Εξ ου και το κέντρο της άμυνας της ΑΕΚ έγινε μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μην δίνετε. Κάτι που δεδομένα έκανε πολλούς να αναπολήσουν τις εμφανίσεις με το «μαχαίρι» στο στόμα που έκανε ο Λαμπρόπουλος σε τέτοιου είδους ντέρμπι. Εμφανίσεις σαν αυτή που έκανε ο Μπακάκης αλλά και ο Γκάλο και ήταν οι μοναδικοί που σώθηκαν από το ναυάγιο.

Η ουσία σ’ όλο αυτό, είναι πως η ΑΕΚ κλάταρε. Αυτή είναι η αλήθεια. Έμεινε από βενζίνη. Με πολλούς παίκτες που να έχουν συνεχόμενα παιχνίδια χωρίς ανάσα και κάποιους άλλους να επιστρατεύονται μετά από μακρύ διάστημα απουσίας, ήταν ποδοσφαιρικά νομοτελειακό, να επέλθει το κλατάρισμα. Και μέσα σ’ όλο αυτό προσθέστε και το γεγονός πως σταθερά όλες τις προηγούμενες μέρες, επέμενε δημοσίως ο Χιμένεθ να επισημαίνει το θέμα της φυσικής κατάστασης. Ακόμα και με αναφορά σε δουλειά που έπρεπε να είχε γίνει από το καλοκαίρι.

Βεβαίως για να ξέρουμε και τι λέμε, την ώρα που οι παίκτες της ΑΕΚ έδειχναν να ξεμένουν από δυνάμεις μέσα στο γήπεδο, ο Χιμένεθ ξέμενε από ιδέες στον πάγκο. Άργησε να αντιδράσει στην αγωνιστική κατάρρευση που έβλεπε μπροστά του. Και όταν αντέδρασε, το έκανε με λάθος τρόπο. Έτσι όπως πήγε το ματς, αφού ο Μπακασέτας δεν ξεκίνησε, δεν ήταν ο κατάλληλος για να μπει στο σημείο που μπήκε. Κυρίως όμως, το παιχνίδι φώναζε πως η ΑΕΚ είχε ανάγκη να βοηθηθεί στα χαφ, μ’ έναν παίκτη που και να μαρκάρει και να κρατάει σωστά μπάλα. Δηλαδή έναν Κρίστιτσιτς.

Και κάπου εδώ έρχεται και η πρώτη βασανιστική απορία. Πρώτον γιατί δεν ξεκίνησε ο Σέρβος χαφ δίπλα στον Σιμόες. Γιατί δηλαδή δεν πήγε η ΑΕΚ σ’ ένα ντέρμπι, μ’ ένα δίδυμο αμυντικών μέσων που ονειρευόταν να φτιάξει από το καλοκαίρι. Βεβαίως η απάντηση εδώ μπορεί να είναι, πως η ομάδα χρειαζόταν και ύψος για τις στατικές φάσεις και γι αυτό και προτιμήθηκε ο Άλεφ. Όμως γιατί δεν μπήκε καν αλλαγή ο Κρίστιτσιτς στο δεύτερο ημίχρονο, όταν έκανε «μπάμ» πως το απαιτούσαν οι συνθήκες του παιχνιδιού.

Αν ακόμα υποφέρει ο Σέρβος από κάποιο πρόβλημα στο γόνατο, πιθανότατα δεν θα ήταν στον πάγκο. Δεν θα είχε νόημα άλλωστε. Αν τίθεται ζήτημα ετοιμότητας του Κριστιτσιτς, είναι μάλλον τρελό. Διότι πρόκειται για έναν ποδοσφαιριστή που έχει κάνει ένα γεμάτο πρώτο μισό της σεζόν, με πάνω από 20 ματς σε πρωτάθλημα και Ευρώπη. Και με θέση βασικού στον Ερυθρό Αστέρα, ακόμα και στο τελευταίο ματς, πριν την διακοπή για τις γιορτές. Προφανώς αυτοί που είναι στα Σπάτα, πρώτα ο Ουζουνίδης που δεν τον έβαζε βασικό τον Σέρβο και τώρα ο Χιμένεθ που επίσης δεν τον βάζει, κάτι θα ξέρουν καλύτερα. Όμως μιλάμε για ένα μεγάλο μυστήριο. Αυτό του Κρίστιτσιτς, είναι το πρώτο βασανιστικό ερώτημα που προκύπτει απ’ όσα έγιναν στο ντέρμπι.

Το δεύτερο (ακόμα πιο) βασανιστικό ερώτημα, είναι μέχρι που μπορεί να φτάσει η ΑΕΚ φέτος, όταν εμφανώς δεν έχει πλέον βενζίνη στο ρεζερβουάρ της. Και δεν εννοώ πλέον μόνο στο σωματικό ρεζερβουάρ. Διότι αυτό το κλατάρισμα και αυτό το αποτέλεσμα στο Φάληρο, επιβάρυνε και το ψυχολογικό κομμάτι. Και μάλιστα πολύ. Την στιγμή που ήδη είναι επιβαρημένη απ’ όλα τα στραβά και ανάποδα που κουβαλά από το προηγούμενο κομμάτι της σεζόν.

Για την ΑΕΚ έχει απομείνει πλέον μόνο ο στόχος του κυπέλλου. Όχι μικρός. Μεγαλύτερος και ελκυστικότερος από την δεύτερη θέση. Αυτή είναι η αλήθεια. Το ερώτημα που τίθεται όμως, είναι αν η ΑΕΚ έχει τα αποθέματα, σωματικά και ψυχολογικά, να μπορέσει να το διεκδικήσει. Και με την εικόνα που έδειξε συνολικά η ομάδα στο Φάληρο, δύσκολα μπορεί να απαντηθεί αυτό το ερώτημα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: