Το παιχνίδι με την Μπενφίκα, τελευταίο στους ομίλους του Champions League για φέτος, δεν επρόκειτο να αλλάξει την φετινή ευρωπαϊκή μοίρα της ΑΕΚ. Αυτή είχε σφραγιστεί στα προηγούμενα πέντε ματς. Αλλά για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, ένα θετικό αποτέλεσμα, έστω και ισοπαλία στο Ντα Λουζ, θα είναι τεράστια σημασία για την ΑΕΚ. Και το ήξεραν καλά και οι ποδοσφαιριστές.

Τουλάχιστον οι περισσότεροι. Εξ ου και το πάλεψαν πολύ. Τουλάχιστον οι περισσότεροι. Εξ ου και υπήρξαν ακραίες αντιδράσεις απογοήτευσης αμέσως μετά την λήξη του ματς. Κάποιοι, για παράδειγμα, λύγισαν και έπεσαν στο χορτάρι. Τέτοιες αντιδράσεις δεν συνάδουν με αδιάφορο ματς και δεν υπήρχαν ούτε καν μετά την ήττα από τον Άγιαξ, η οποία σφράγισε τον αποκλεισμό της ΑΕΚ.

Προφανώς όλο αυτό δεν έχει να κάνει (μόνο) με την περιβόητη ρετσινιά των μηδέν βαθμών στον όμιλο. Όποιος το ισχυριστεί αυτό, δεν έχει μυρωδιά από τα δεδομένα και από τα μεγέθη του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Θυμίζω πως η Μπενφίκα πέρυσι, τερμάτισε επίσης χωρίς βαθμό στον όμιλο του Champions League. Και πρόκειται για τον σύλλογο που έχει δυο κύπελλα πρωταθλητριών και που οι οπαδοί του ήταν απογοητευμένοι φέτος και γιούχαραν την ομάδα, επειδή δεν συνεχίζει στο Europa και όχι στο Champions League αντί της Μπάγερν ή του Άγιαξ. Ένα κλαμπ που διαθέτει όχι μια, αλλά τρεις δεύτερες ομάδες για να δουλεύουν και να προετοιμάζονται οι πιτσιρικάδες για την πρώτη ομάδα. Για να καταλάβουμε και λίγο την απόσταση που χωρίζει την Μπενφίκα, όχι μόνο από την ΑΕΚ, αλλά από οποιαδήποτε ελληνική ομάδα. Και αυτός ο σύλλογος, πέρυσι, τερμάτισε χωρίς βαθμούς στο Champions League.

Για να εξηγούμαστε και να μην παρεξηγούμαστε, αυτό δεν σημαίνει πως είναι μηδέν οξέα για την ΑΕΚ το γεγονός πως δεν κατάφερε να πάρει ούτε πόντο στον όμιλο. Μετράει και παραμετράει. Αλλά το πιο σημαντικό και εκείνο που επί της ουσίας σηματοδοτεί το αποτυχημένο αυτού του ταξιδιού, είναι πως η ΑΕΚ δεν κατάφερε σε κανένα ματς, με εξαίρεση ένα 45λεπτο στο ΟΑΚΑ με την Μπενφίκα, να φανεί ανταγωνιστική. Να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Και είναι κάτι, το οποίο ήθελαν να το πετύχουν έστω και την ύστατη ώρα, έστω και στο αποχαιρετιστήριο ματς. Αλλά ούτε και αυτό το κατάφεραν. Γιατί όχι; Μπορούν να γίνουν ένα σωρό αγωνιστικές αναλύσεις, αλλά η ουσία είναι μια. Ακόμα και στο τελευταίο λεπτό, του τελευταίου παιχνιδιού, η ΑΕΚ πλήρωσε ακριβά το λάθος που έκανε. Πριν κάνει βεβαίως εκείνη το δικό της, είχε κάνει ο Σκωτσέζος διαιτητής ένα δικό του. Αλλά τώρα αυτό δεν έχει σημασία.

Αυτή είναι η ιστορία της (φετινής) ζωής της ΑΕΚ στην Ευρώπη και όχι μόνο. Αλληλουχία λαθών, τα οποία πλήρωσε ακριβά, μέχρις ενός. Όλα όσα έκανε από τα τέλη Αυγούστου εως και τώρα, μικρά ή μεγάλα, τα πλήρωσε όλα. Ένα προς ένα τα πλήρωσε όλα. Και μάλιστα ακριβά. Όταν παραμονή του ματς με την Μπενφίκα, ρωτήθηκε ο Ουζουνίδης για το τι δεν πρέπει να κάνει η ΑΕΚ, που έκανε στα προηγούμενα ματς, η απάντηση ήταν μονολεκτική. «Λάθη». Και πριν περάσουν 24 ώρες, έκανε ένα λάθος το 89’ και το πλήρωσε με ολόκληρο το παιχνίδι. Πανάκριβα δηλαδή. Όπως και κάθε ένα απ’ όλα τα υπόλοιπα λάθη που έχει κάνει εως εδώ. Προσέξτε λίστα.

Έκανε λάθος, έκανε μ….κια όπως παραδέχθηκε ο Μελισσανίδης, που δεν πήρε ένα χαφ στο τέλος των μεταγραφών; Το πλήρωσε πανάκριβα και μ΄όλους τους τρόπους. Έχασε τον Σιμόες πρώτα με παρατεταμένο ντεφορμάρισμα και μετά με την ιστορία του συμβολαίου. Έχασε τον Άλεφ με τραυματισμό σε κρίσιμα ματς. Έχασε τα αβγά και τα πασχάλια στο κέντρο του γηπέδου, δηλαδή στον πιο νευραλγικό χώρο, στα πιο κομβικά παιχνίδια. Όπως αυτό με την Μπενφίκα στο ΟΑΚΑ.

Έκανε λάθος να μην πάρει έναν ακόμα εξτρέμ και έκανε το λάθος να φέρει τον Γιαννιώτα τέλη Αυγούστου; Ο Μπογέ τραυματίστηκε, έμεινε πίσω και ακόμα και τώρα δεν έχει βρει ακόμα ρυθμό. Ο Αλμπάνης τραυματίστηκε και αυτός τον Αύγουστο και μόλις αρχίζει να ξαναπαίζει. Και μην αρχίσουμε τίποτα ευφυολογήματα τύπου «που θα πηγαίναμε με τους Αλμπάνηδες», διότι αυτά έχουν καεί από τότε που αποδείχθηκε πόσα σπουδαία μπορούν να κάνουν οι… «Μπακάκηδες». Τελικά για τα άκρα της επίθεσης η ΑΕΚ βασίστηκε στον Μάνταλο και τον Μπακασέτα και ο ένας πέρασε πολύ κακό αγωνιστικό φεγγάρι και ο άλλος χάθηκε και αυτός με την ιστορία του συμβολαίου. Όσο για τον Γιαννιώτα, έδειξε επιτέλους πως αρχίζει να βρίσκει τα πατήματα του, στο τελευταίο τέταρτο του τελευταίου ματς, μέσα Δεκέμβρη.

Έκανε ο Ουζουνίδης λάθος προσέγγιση και προετοιμασία στην ομάδα στο ματς με την Μπενφίκα στο ΟΑΚΑ; Στο τέταρτο το παιχνίδι ήταν 0-2 και η ΑΕΚ είχε μπροστά της μια ανηφόρα να ανέβει και έψαχνε για την ανατροπή της δεκαετίας. Και όταν την ανέβηκε αυτή την ανηφόρα και άγγιξε την ανατροπή, ένα λάθος στη συνολική αμυντική λειτουργία της ΑΕΚ, έφερε ένα 3-2 για την Μπενφίκα, που οι Πορτογάλοι το πανηγύρισαν σαν το Champions League. Τόσο δεν πίστευαν.

Έκανε λάθος ο Λιβάγια και έχασε την ψυχραιμία του μετά το ματς με την Βίντι; Τέσσερα ματς εκτός και η ψυχολογία του Κροάτη στα τάρταρα. Και η πραγματικότητα της φετινής ΑΕΚ είναι πως βασίζεται, είναι κτισμένη πάνω στον Λιβάγια. Αλίμονο να ήταν διαφορετικά. Η πιο ακριβή μεταγραφή είναι ο Κροάτης. Που αλλού θα μπορούσε να βασιστεί; Όταν λείπει ο Λιβάγια και δεν είναι σε καλή μέρα, η ΑΕΚ είναι άλλη ομάδα. Και στα πέντε από τα έξι ματς του Champions League, ο Κροάτης έλειψε και στο ένα που έπαιξε ήταν κακός.

Και η λίστα των λαθών μπορεί να συνεχιστεί και είναι μακριά. Όλα τα λάθη που είναι στην λίστα, η ΑΕΚ τα πλήρωσε ακριβά. Ας πρόσεχε να μην τα έκανε, θα μου πείτε. Σωστό. Αν και στο ποδόσφαιρο δεν πάει πάντα έτσι το πράγματα. Όμως στο τέλος της ημέρας, αυτό το «ας μην τα έκανε», είναι αυτό που πρέπει να κρατήσει η ΑΕΚ απ’ αυτή την περιπέτεια του Champions League. Έπαθε, έμαθε και τώρα πρέπει να το ξανακάνει. Ήταν μια περιπέτεια που η ΑΕΚ είχε ανάγκη να ζήσει αλλά ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη να την ξαναζήσει. Κάτι που περνάει (και) μέσα από τον τρόπο που θα πορευτεί το υπόλοιπο της σεζόν και από την θέση που θα τερματίσει στο πρωτάθλημα. Επομένως κάποια από τα λάθη θα πρέπει να διορθωθούν άμεσα. Τώρα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Την πρώτη φορά στους ομίλους του Champions League μετά από 12 χρόνια και μετά από την μεγαλύτερη περιπέτεια στην ιστορία της, κάποια από τα λάθη δικαιολογούνται. Την δεύτερη όχι.