Η περσινή ΑΕΚ θα είχε χάσει περίπατο
Ο Κώστας Τσίλης γράφει για το ταμείο το οποίο μπορεί να κάνει η ΑΕΚ, μετά από μια ροκ πρεμιέρα που συνδυάστηκε με νίκη απέναντι στον Παναιτωλικό.
Η ΑΕΚ στον πρώτο γύρο του περσινού πρωταθλήματος, έφερε συνολικά πέντε ισοπαλίες μέσα στο Ολυμπιακό Στάδιο, με αντιπάλους ομάδες όπως ο Παναιτωλικός ή και λίγο πιο δυνατές ή αδύναμες. Όχι πάντως ντέρμπι. Μάλιστα μια εξ αυτών ήταν και ο Παναιτωλικός. Οι άλλες τέσσερις ήταν ο Ηρακλής, ο Ατρόμητος, ο Πανιώνιος και ο Λεβαδειακός. Αυτοί οι συνολικά δέκα πεταμένοι εντός έδρας βαθμοί, ήταν η βασική αιτία που η ΑΕΚ είχε βρεθεί εκτός μάχης τίτλου, ήδη από τον Γενάρη.
Σ’ αυτές τις πέντε περσινές ισοπαλίες, όλο και κάτι περίεργο είχε συμβεί. Είτε η ΑΕΚ είχε μείνει με δέκα παίκτες, είτε είχε πολλές απουσίες. Όμως σε κανένα απ’ αυτά τα ματς, δεν είχε όλα τα στραβά μαζεμένα. Όπως τώρα απέναντι στον Παναιτωλικό. Πρεμιέρα πρωταθλήματος, σε άδειο και παγωμένο ΟΑΚΑ λες και ήταν φιλικό καλοκαιριού, με τη μισή ομάδα στο απουσιολόγιο και με αποβολή πριν συμπληρωθεί ημίωρο στο ματς. Χωρίς να θέλω να μπω στον φαύλο κύκλο του «εάν», είναι δεδομένο πως η περσινή ΑΕΚ του Κετσπάγια ή του Μοράις, ένα τέτοιο παιχνίδι όχι απλώς δεν θα το είχε κερδίσει, αλλά θα το είχε χάσει και περίπατο.
Αυτή η ΑΕΚ όμως το κέρδισε. Και έχει την σημασία του. Δεν έχει να κάνει με τους τρεις βαθμούς. Κυρίως με τη νοοτροπία που έβγαλε στο γήπεδο αυτή η ΑΕΚ. Πρώτα για να πείσει τον ίδιο της τον εαυτό πως φέτος, σε αντίθεση με πέρυσι, θα μπορεί με αντιπάλους όπως είναι ο Παναιτωλικός, να ξεπερνάει όλες τις στραβές και να μην πετάει βαθμούς. Αν η ΑΕΚ μάθει να κερδίζει τέτοιου είδους ματς, κάτι που δεν το είχε πέρυσι, προφανώς και θα έχει την δυνατότητα να είναι πολύ πιο ανταγωνιστική.
ΜΟΝΟ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΚΡΙΝΕΤΑΙ
Και φυσικά από ένα τέτοιους είδους, όντως μη νορμάλ ματς που είπε και ο Χιμένεθ, μόνο το αποτέλεσμα μπορεί να μπει στο ταμείο της ΑΕΚ. Διότι ούτε η εμφάνιση μπορεί να κριθεί, ούτε και το σύστημα. Για πρώτη φορά έβαλε στο γήπεδο ο Ισπανός τεχνικός το σχήμα που δούλεψε στην Πολωνία. Αλλά καταρχήν αναγκάστηκε να το εφαρμόσει χωρίς Σιμόες ή Γαλανόπουλο στα αμυντικά χαφ, κάτι που δημιουργούσε μια τεράστια μαύρη τρύπα μπροστά από τα στόπερ. Και κατά δεύτερον, με παίκτη λιγότερο ήδη πριν συμπληρωθεί ημίωρο στο παιχνίδι.
Επομένως εκ των πραγμάτων και των συνθηκών, το ματς δεν προσφερόταν για να βγει κανένα αγωνιστικό συμπέρασμα. Ειδικά για την λειτουργία του συστήματος. Το μόνο που έπρεπε να γίνει, ήταν να βρει τον τρόπο η ΑΕΚ να πάρει τους τρεις βαθμούς. Αυτό ήταν το μόνο που θα έμπαινε υπό κρίση. Η δυνατότητα και ο χαρακτήρας, να τον βρει αυτό τον τρόπο. Που τελικά τον βρήκε.
Ο ΜΑΝΤΑΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΝΕΣΤΗΣ
Προφανώς και η νίκη που έκανε η ΑΕΚ, ήταν δουλειά συνολική. Και την πιστώνονται και ο Χιμένεθ και όλοι (ή σχεδόν όλοι) οι ποδοσφαιριστές που έπαιξαν. Όμως για να ξέρουμε και τι λέμε, δύσκολα θα έφτανε η ΑΕΚ στους τρεις βαθμούς, αν δεν είχαν καθοριστική παρέμβαση στο ματς, δυο ποδοσφαιριστές. Ο Πέτρος Μάνταλος και ο Γιάννης Ανέστης. Ο αρχηγός της ΑΕΚ πήρε την ομάδα πάνω του στο δεύτερο ημίχρονο. Και έκανε τα πάντα. Από ευκαιρίες, μέχρι την ασίστ πάρε – βάλε στο δεύτερο γκολ που σφράγισε και τη νίκη. Όσο για τον Ανέστη, αν δεν είχε κάνει δυο εντυπωσιακές αποκρούσεις στο πρώτο ημίχρονο, το ματς θα ήταν διαφορετικό. Με 1-1 στα αποδυτήρια και παίκτη λιγότερο, άλλο παιχνίδι θα ήταν.
Θυμίζω βέβαια πως και ο Μάνταλος, αλλά κυρίως ο Ανέστης, είχαν ακούσει τα μύρια όσα (ο δεύτερος ακόμα και αποδοκιμασίες), για τα ματς με την ΤΣΣΚΑ. Αδίκως, αλλά δεν έχει σημασία. Εκείνο που έχει σημασία είναι, πώς τόσο στο Βέλγιο την προηγούμενη Πέμπτη, όσο και τώρα με τον Παναιτωλικό, οι δυο τους ήταν καθοριστικοί για τα αποτελέσματα της ΑΕΚ.
ΠΕΡΙ ΑΛΜΕΙΔΑ ΚΑΙ ΔΙΑΙΤΗΣΙΑΣ
Και κάτι τελευταίο. Ο Αλμέιδα θα μπορούσε να είχε γίνει το πρόσωπο της ημέρας. Το γκολ είναι γκολ, ακόμα και όταν έρχεται από πέναλτι. Δεν θα ήταν διόλου μικρή υπόθεση, με τα δεδομένα που υπάρχουν με την περίπτωση του, να είχε πετύχει το γκολ της νίκης της ΑΕΚ σε πρεμιέρα. Και είναι ακατανόητο σ’ ένα τέτοιο ματς που όλα του πηγαίνουν πρίμα, ενδεχομένως και ανέλπιστα, να λειτουργεί τόσο παιδικά και αυτοκαταστροφικά. Φυσικά και κρέμεται πάνω του ο αντίπαλος. Αυτό δεν δικαιολογεί τέτοια αντίδραση, η οποία, μεταξύ μας, δεν διαφέρει και πολύ από εκείνη την κουτουλιά του Αραβίδη. Ξέρετε εκείνη η κουτουλιά που επί της ουσίας έγραψε το φινάλε στην καριέρα του Αραβίδη στην ΑΕΚ.
Όσο για την διαιτησία, δεν χρειάζονται και πολλές αναλύσεις. Αν ο Τζήλος στο 13’ είχε αποβάλει τον Πάουλο που πήγε να κόψει το κεφάλι του Τρίσταστον, δεν υπήρχε τίποτε απ’ όσα ακολούθησαν. Επίσης, όντως έχει δίκιο ο Χάβος, πως αν δεν είχε σταματήσει το παιχνίδι λόγω τραυματισμού παίκτη του Παναιτωλικού, το γκολ του Γιόχανσον δεν θα είχε μετρήσει. Το ματς θα συνεχιζόταν και δεν θα υπήρχε το περιθώριο να καταλάβουν διαιτητής και επόπτης την μεγάλη τους γκάφα. Ένα μέτρο πίσω ο Μάνταλος και τρια μέτρα πίσω ο Γιόχανσον. Επομένως, πρώτος ο Χάβος, που όντως είναι από τους προπονητές που θέλουν το καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου, θα πρέπει να είναι ικανοποιημένος που σταμάτησε το ματς και άλλαξε η απόφαση.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: