Και πώς να (το) χάσει;

Πάλι το αρχίζω ανάποδα. Η ΑΕΚ έχει χάσει πολλά τέτοια ντέρμπι, όπως αυτό απέναντι στον Ολυμπιακό και με τον τρόπο που άρχισαν να πηγαίνουν όλα στραβά και ανάποδα. Έχασε ένα γκολ απ’ αυτά που δεν χάνονται στο 2’, έφαγε ένα γκολ απ’ αυτά που δεν τα τρώει άμυνα ούτε στο πρωτάθλημα Τύπου και έχασε και με τραυματισμό έναν παίκτη "κλειδί" για τη λειτουργία της, όπως είναι ο Σιμόες. Και όλα αυτά σχεδόν πριν καν συμπληρωθεί ημίωρο!

Όλα αυτά συνήθως σημαίνουν "αντίο ζωή" σε τέτοιου είδους ματς για την ΑΕΚ. Και ήταν δεδομένο πως πιο κοντά ήταν να δεχθεί και δεύτερο γκολ και να τελείωνε η σεμνή τελετή. Όπως και έγινε. Ήρθε και το 0-2 του Ολυμπιακού. Όχι σε οποιοδήποτε χρονικό σημείο, αλλά στην πρώτη φάση, στην πρώτη επίθεση του δευτέρου ημιχρόνου. Εκεί δηλαδή, που ο αντίπαλος αν σκοράρει, σε σκοτώνει. Υπό κανονικές συνθήκες και σ’ άλλες εποχές, η σεμνή τελετή θα είχε τελειώσει και θα ψάχναμε τώρα να βρούμε τι φταίει και αν έπρεπε ή δεν έπρεπε να ξεκινήσει ο Αραούχο.

Όμως αυτή η ΑΕΚ, γενικώς αλλά και ειδικώς, είχε άλλη άποψη. Είχε κυρίως άλλη νοοτροπία. Δεν συμβιβάστηκε με την ποδοσφαιρική λογική, ούτε πέταξε λευκή πετσέτα. Θα μπορούσε και δεν θα ήταν παράλογο. Δεν το έκανε όμως. Ακόμα και μ’ όλα στραβά και ανάποδα και με 0-2 στην πλάτη, αρνήθηκε πως αυτό το κομβικό για το μέλλον της ματς, θα το έχανε τόσο απλά και εύκολα. Απ’ αυτή την πίστη ξεκίνησε. Απ’ αυτή την λογική. Να κυνηγήσει και να μην πετάξει λευκή πετσέτα.

Η ΑΕΚ δεν είχε μπούσουλα γι' αυτό που πήγε να κάνει. Ούτε καν προηγούμενο. Απέναντι στον Ολυμπιακό και σε ντέρμπι, δεν έχει καταφέρει να γυρίσει ποτέ από 2-0 πίσω. Ούτε καν για να σώσει την ισοπαλία. Πολλώ δε μάλλον για να πάρει τη νίκη. Ξεκίνησε να κάνει αυτό που ήταν έτσι κι αλλιώς πενταδύσκολο και που δεν το είχε ξανακάνει και ποτέ. Όμως ήταν αποφασισμένη να το παλέψει.

ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΜΕΙΝΕ ΣΤΟ 2-2

Το μόνο που ήθελε, ήταν ένα πρώτο γκολ. Να ανάψει η σπίθα. Να ξορκιστεί και η γκαντεμιά που μέχρι τότε είχε, καθώς ο Αραούχο έχανε γκολ, που πέρυσι τα είχε για πρωινό και για πλάκα. Παρεμπιπτόντως, ένα ακόμα από τα μαζεμένα στραβά και ανάποδα που λέγαμε παραπάνω. Όμως το 2-1 έγινε και η σπίθα άναψε. Είναι εντυπωσιακό το πόσο πίστεψε η ΑΕΚ σ’ εκείνο το σημείο στην ανατροπή, αλλά και πόσο την φοβήθηκε ο αντίπαλος. Αυτό ήταν το σημείο κλειδί. Δεν ήταν μόνο δηλαδή πως οι παίκτες της ΑΕΚ πίστεψαν πως μπορούσαν να γυρίσουν το ματς. Αλλά το μετέδωσαν και στον αντίπαλο. Και εκεί κρίθηκαν όλα.

Το ακόμα πιο εντυπωσιακό, είναι πως η ΑΕΚ δεν έμεινε καν στο 2-2. Επίσης σ’ άλλες εποχές, αν επέστρεφε η ΑΕΚ μετά από 0-2 στο 2-2 σε ντέρμπι, θα ήταν πανευτυχής. Μεταξύ μας, αυτό θα ίσχυε σχεδόν για όλες τις ομάδες. Θα καθόταν πάνω σ’ αυτή την ανατροπή, πάνω στο αήττητο. Και θα ήταν όλοι ικανοποιημένοι. Ούτε και αυτό το έκανε η ΑΕΚ. Μετά το 2-2, το γκολ της νίκης το έψαξε. Το έψαξε με οδηγίες από τον Χιμένεθ από τον πάγκο, το έψαξε με τον τρόπο που έπαιξε στο γήπεδο.

Αυτή τη νοοτροπία και αυτή την αγωνιστική φιλοσοφία, η ΑΕΚ την είχε μόνο στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Τότε που έπαιρνε τους συνεχόμενους τίτλους και μέσα από τέτοιες ανατροπές. Όχι φυσικά σε ντέρμπι, αυτό δεν έχει ξαναγίνει ποτέ. Αλλά με 0-2 στην Ξάνθη, που γινόταν 3-2. Προφανώς ακόμα είναι νωρίς για να κάνει η ΑΕΚ την οποιαδήποτε κουβέντα για πρωτάθλημα. Αλλά είναι απολύτως ξεκάθαρο, πως μ’ αυτή τη νοοτροπία του όχι μόνο αρνούμαι να χάσω, αλλά τα κάνω όλα για να κερδίσω, μπορεί να φτάσει να το διεκδικήσει μέχρι τέλους. Αν θα το πάρει, θα δείξει το μέλλον.

Όσο όμως ο Λάζαρος θα κάνει όσα κάνει, όσο ο Λιβάγια θα δίνει έτοιμα γκολ στους συμπαίκτες του, όσο ο Μπακάκης θα παίζει και αριστερός μπακ και με σπασμένη μύτη, όσο ο Ανέστης θα κατεβάζει ρολά σε κρίσιμα σημεία, όσο θα μιλάει ο αρχηγός, η ΑΕΚ δεν θα χάνει. Θα κερδίζει. Άλλωστε θα πάρει μπρος και ο Αραούχο. Για να βάζει όσα έχασε σ’ αυτό το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, που θα μπορούσε από το 2ο λεπτό, να το είχε καθαρίσει.

Photo Credits: Eurokinissi