Λάσπη στο παιχνίδι της

Υποθέτω πως με το γράμμα του ΚΑΠ, το παιχνίδι στο Καυταντζόγλειο ξεκίνησε νομότυπα. Με το γράμμα της ποδοσφαιρικής λογικής, δεν έπρεπε να ξεκινήσει ποτέ. Αν ο σκοπός ήταν να παίξουν μπάλα και όχι πόλο ή λασπομαχία.

Αντιλαμβάνομαι εκείνους που υποστηρίζουν πως η χάρη και η ομορφιά του ποδοσφαίρου βρίσκεται και στην παράμετρο των συνθηκών που δημιουργούν οι (ακόμα και ακραίες) καιρικές συνθήκες. Να με συγχωρείτε όμως, αλλά στο Καυτανζόγλειο δεν υπήρχε καθόλου ποδόσφαιρο. Δεν ξέρω τι άθλημα θα μπορούσε να γίνει. Ενδεχομένως ένα ωραιότατο μότο κρος ή μια πάλη μέσα σε λάσπες που είναι και πιο θεαματικό. Ποδόσφαιρο όμως, όχι.

Διότι για να παίξεις ποδόσφαιρο, θα πρέπει η μπάλα να κυλάει. Και στα περισσότερα σημεία του γηπέδου, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, η μπάλα δεν κυλούσε. Πήγαινε να κάνει κούρσα ο Μπακάκης και μετά από ένα μέτρο συνειδητοποιούσε πως τρέχει χωρίς την μπάλα, η οποία είχε κολλήσει σε λακκούβα. Έκανε ντρίμπλα βγαλμένη από παιχνιδομηχανή ο Μπαρμπόζα στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου και αντί να βρεθεί με όλο το γήπεδο μπροστά του, όταν άδειασε τον αντίπαλο του, έπεσε σε… έλος.

Άντε τώρα να κουβεντιάσεις για συστήματα και τακτικές. Όλα βούλιαξαν στη λάσπη. Όσοι παρατηρούσαν τον Πογέτ θα έβλεπαν πως ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, δοκίμασε όλων των ειδών τις πρακτικές για να αντιμετωπίσει το βαρύ τερέν. Κοντινές πάσες, βαθιές μπαλιές, την μπάλα στον αέρα. Τίποτα. Ουσιαστικά και ο Μπαρμπόζα και ο Βάργκας αλλά και ο Μάνταλος, οι τρεις κινητήριες δυνάμεις του παιχνιδιού της ΑΕΚ, είδαν την δημιουργικότητα τους να βουλιάζει στην λάσπη. Ήθελαν να δώσουν πάσα στα δυο μέτρα και η μπάλα κολλούσε στο μισό. Περίπατο πήγε, ότι και αν είχαν σχεδιάσει οι παίκτες της ΑΕΚ.

Προφανώς περίπου τα ίδια ισχύουν και για τους παίκτες του Ηρακλή. Με μια διαφορά. Πως οι γηπεδούχοι θα το επεδίωκαν έτσι κι αλλιώς να καταστρέψουν το παιχνίδι της ΑΕΚ και να το πάνε στη δύναμη. Επομένως από την μια μεριά προφανώς και τους δυσκόλεψε το βαρύ τερέν και από την άλλη μεριά, τους βόλεψε και στο πλάνο τους. Και μιας και έγραψα περί δύναμης.

Είναι δύσκολο να εξηγήσεις κανείς πως στην ίδια φάση, με το ίδιο μαρκάρισμα, όταν ο Μπαρμπόζα είναι θύμα δεν υπάρχει ούτε φάουλ και όταν είναι θύτης είναι φάουλ και κάρτα. Επίσης ενδεχομένως να υπάρχει κόκκινη στο μαρκάρισμα του Βάργκας στον Μοντέιρο. Αλλά δεν θα υπήρχε ούτε αυτό το μαρκάρισμα, ούτε ο εκνευρισμός του Βενεζουελάνου που προκάλεσε αυτό το μαρκάρισμα, αν δευτερόλεπτα πριν, ο διαιτητής είχε υποδείξει το φάουλ (και την κάρτα) όταν ο Μοντέιρο παραλίγο μαζί με την μπάλα, να κόψει και τα πόδια του Βάργκας.

Βεβαίως η αλήθεια είναι, πως ακόμα και υπό συνθήκες που δεν μπορεί να γίνει κουβέντα για ποδόσφαιρο γιατί δεν υπήρχε επί της ουσίας ποδόσφαιρο, η ΑΕΚ θα μπορούσε να κερδίσει. Από την στιγμή που προηγήθηκε στο σκορ και μάλιστα σχεδόν 20 λεπτά πριν το φινάλε, μπορούσε να το διαχειριστεί και να φύγει με τους τρεις βαθμούς. Άλλωστε ακόμα και η σκέψη του Πογέτ να γυρίσει το σχήμα σε 5-3-2, ήταν σωστή και κυρίως λειτουργική.

Ήρθε όμως μια κακιά στιγμή του Μπαρόχα, που πάντα τέτοιες παραμονεύουν σε λασπωμένα τερέν και βρεγμένες μπάλες, να φέρει την ισοφάριση. Έστω πάντως και αν ο Πογέτ αντιλαμβάνεται πως ήταν μια καλή ευκαιρία για νίκη, δεν στεναχωρήθηκε με την ισοπαλία.

Περισσότερο ο Ουρουγουανός τεχνικός θα πρέπει να «έσκασε» για το γεγονός πως μετά από τρίτο συνεχόμενο παιχνίδι θα πρέπει να βγάλει χαρτί και μολύβι για να αποφασίσει σε ποια δυο ματς θα χάσει τον Μπαρμπόζα και σε ποιο θα χάσει τον Βάργκας λόγω καρτών. Και όλα αυτά μετά από ένα παιχνίδι που απουσίασαν Αραβίδης και Γκάλο λόγω καρτών και πριν από ένα ντέρμπι που θα απουσιάσει ο Μάνταλος. Πάλι λόγω καρτών.