Τέτοιες μέρες πέρυσι, η ΑΕΚ είχε στρογγυλοκαθίσει στην κορυφή της βαθμολογίας και είχαν αρχίσει να γίνονται δειλά οι πρώτες δυνατές συζητήσεις για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Η φετινή ομάδα είναι δώδεκα ολόκληρους βαθμούς πίσω από την κορυφή και μόνο με θαύμα θα υπερασπιστεί τον τίτλο που κατέκτησε πέρυσι. Αυτές οι περιβόητες συγκρίσεις που από την αρχή της σεζόν μπαίνουν και ξαναμπαίνουν στο τραπέζι, τώρα πλέον βαραίνουν την φετινή ΑΕΚ.

Δεν έχει πια ούτε περισσότερους βαθμούς σε σχέση με την αντίστοιχη περυσινή αγωνιστική. Ούτε πια έχει φέτος την καλύτερη επίθεση και την καλύτερη άμυνα στο πρωτάθλημα. Οι αριθμοί πλέον, δεν δικαιώνουν την δουλειά που γίνεται στα Σπάτα. Αυτή είναι η πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί.

Μάλιστα το πιο ανησυχητικό είναι πως αυτή η νέα πραγματικότητα των αριθμών, δεν είναι το χειρότερο που έχει συμβεί στην ΑΕΚ. Το χειρότερο είναι αυτή η εικόνα του μη αναστρέψιμου κακού, που έβγαζε η ομάδα στο ματς με τον Παναιτωλικό. Το χειρότερο είναι πως αυτή η εικόνα ήρθε, όταν ήδη έχουν γίνει τα πάντα, προκειμένου να αναστραφεί η κατάσταση. Θυμίζω τι έχει προηγηθεί πριν από το Αγρίνιο. Ο Ουζουνίδης έβαλε χοντρά γκάζια στους παίκτες, μετά τον Παναθηναϊκό. Οι παίκτες κλείστηκαν μόνοι τους στα αποδυτήρια και κουβέντιασαν. Ο Μελισσανίδης πήγε στα Σπάτα και μίλησε σ’ όλους. Ήρθε η σοκαριστική εντός έδρας ήττα από τον Ατρόμητο,

Μετά απ’ όλα αυτά, που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να έχουν δώσει ώθηση έστω για μια υποτυπώδη αντίδραση, ήρθε μια παράδοση άνευ όρων σ’ ένα ματς απέναντι στον Παναιτωλικό. Αν αναλογιστεί κανείς τι έχει προηγηθεί, είναι σχεδόν τρομακτικό το γεγονός πως η ΑΕΚ έβγαλε αυτή την εικόνα στο Αγρίνιο. Μια εικόνα που ήταν κράμα αδυναμίας και μακαριότητας. Σ’ ένα ματς που το διακύβευμα δεν ήταν απλώς να μην φτάσει η διαφορά από την κορυφή από τους εννέα στους 12 βαθμούς. Όχι. Ήταν η αντίδραση. Ήταν η απόδειξη πως υπάρχει και παλμός και αποφασιστικότητα. Φευ όμως.

Το πρώτο λοιπόν που τίθεται ως ερώτημα, είναι τι συμβαίνει. Φυσικά ο κόσμος πηγαίνει και ρωτά απευθείας τι πρέπει να γίνει για να αλλάξει αυτή η κατάσταση στην ΑΕΚ. Πρώτα ωστόσο, πρέπει να βρεθεί τι έχει συμβεί. Μήπως τελικά υπάρχει ένας κύκλος που έχει κλείσει; Μήπως αυτό το ταξίδι που ξεκίνησε ουσιαστικά από το 2014, τελείωσε. Δεν είναι κακό. Ούτε περίεργο. Η ΑΕΚ είχε φτιάξει μια τρελοπαρέα, η οποία μέσα σε τρια χρόνια πέτυχε πράγματα, που αν ρίξει κανείς μια προσεκτική ματιά, τα έχει πετύχει πανευρωπαϊκά μόνο η Γιουβέντους. Η ομάδα γύρισε από την κόλαση της Γ’ και Β’ εθνικής, από εκεί που άλλα τεράστια κλαμπ είτε δεν επέστρεψαν ποτέ, είτε επέστρεψαν αλλά βολοδέρνουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Και η ΑΕΚ μετά απ’ αυτή την επιστροφή έπαιξε σε τρεις τελικούς κυπέλλου (κερδίζοντας τον έναν), πήρε ένα πρωτάθλημα, πήγε μέχρι τους "32" του Europa και μπήκε στους ομίλους του Champions League. Όλα αυτά μέσα μια τριετία. Εντυπωσιακό επίτευγμα στα όρια του ποδοσφαιρικού θαύματος.

Ίσως όμως ο κύκλος αυτής της ομάδας της ΑΕΚ, να έκλεισε. Μπορεί να μην είναι καν τυχαίο το γεγονός πως αυτή η έλλειψη πάθους, νεύρου, δίψας, άρχισε να εμφανίζεται μετά την πρόκριση στους ομίλους. Όταν δηλαδή έπεσε και το τελευταίο κάστρο που ήταν άπαρτο γι αυτή την τρελοπαρέα. Και μετά άρχισε να διαλύεται. Ίσως εκεί να είναι το θέμα. Η τρελοπαρέα πλέον διαλύεται. Δεν είναι η τρελοπαρέα που ήταν, δεν είναι η ομάδα που ήταν. Κάποια μέλη της παρέας έφυγαν, τα παλιά μέλη ενδεχομένως ταβάνιασαν, τα νέα μέλη που προστέθηκαν δεν «κόλλησαν» όπως είχαν κολλήσει τα προηγούμενα για να βοηθήσουν σε αναζωογόνηση. Για παράδειγμα, αν κάποιος υποστηρίξει πως ο Πόνσε και ο Μπόγε δεν είναι παίκτες κλάσης, δεδομένα νομίζει πως η μπάλα έχει μέσα πούπουλα χήνας. Όμως δεν «κόλλησαν», δεν «έδεσαν», όπως ο Αραούχο. Δεν είναι μόνο δανεικοί. Παίζουν και κυρίως αισθάνονται ως δανεικοί. Περισσότερο ο Μπογέ και είναι κρίμα διότι στα μάτια όλων… Σκοκοφέρνει.

Ίσως δεν κόλλησε σ’ αυτή την τρελοπαρέα ούτε ο Ουζουνίδης. Άλλωστε δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά το γεγονός πως πλέον δεν βγαίνει τίποτα στο γήπεδο απ’ όσα δουλεύονται στην προπόνηση. Ούτε καν η νοοτροπία νικητή που όλοι την έχουν. Αυτό δεν σημαίνει ούτε πως είναι ο Ουζουνίδης κακός προπονητής, ούτε καν πως η λύση είναι να φύγει. Είναι και αυτό ένα ξεκάθαρο σημάδι πως χρειάζεται να ξαναγίνει κουβέντα μέσα στην ΑΕΚ και να ληφθούν αποφάσεις για το τι κολλάει που και με ποιόν. Δεν είναι εύκολο, όμως στην ΑΕΚ θα πρέπει να πάρουν απόφαση πως ο κύκλος της ομάδας που έκανε μια τριετία γεμάτη θαύματα, ενδεχομένως και να έκλεισε. Κάτι που απλά σημαίνει πως θα πρέπει να ανοίξουν έναν καινούργιο κύκλο. Να φτιάξουν μια καινούργια τρελοπαρέα, που θα διψάει για να κάνει τα δικά της θαύματα.

Όλο αυτό απαιτεί αποφάσεις. Γενναίες. Και άμεσες. Όχι φυσικά ηλεκτρονική σκούπα και τους ρουφάμε όλους. Αλίμονο. Αποφάσεις όμως. Μπορεί ο Ουζουνίδης να είναι αυτός που θα ανοίξει το νέο κύκλο και θα φτιάξει την καινούργια τρελοπαρέα; Με τον Ουζουνίδη. Ποιοι θέλουν και ποιοι μπορούν από τους «παλιούς» παίκτες να είναι μέσα; Αυτοί να είναι μέσα. Οι άλλοι να τραβήξουν τον δρόμο τους και φίλοι θα είμαστε γιατί έχουν προσφέρει πολλά στην ομάδα. Ποιοι από τους «καινούργιους» μπορούν να φτιάξουν μια μαγιά σαν αυτή του 2015; Ο Αλμπάνης; Ο Γιακουμάκης; Ο Γαλανόπουλος; Ο Οικονόμου; Ο Γιαννιώτας; Μέσα. Διότι αυτή είναι η συνταγή για επιτυχίες. Δεν υπάρχει άλλη. Το απέδειξε η ΑΕΚ αυτή την τριετία.

Και φυσικά μεταγραφές. Προσθήκες. Όχι ακριβές ή φθηνές. Από το πάνω ή το κάτω ράφι. Οι οπαδοί δεν είναι λογιστές να μετράνε τα ευρώ. Να βλέπουν καλή μπάλα και νίκες θέλουν και ας τα φέρνουν παίκτες με συμβόλαιο έναν φρέντο εσπρέσο και ένα κρουασάν σκέτο χωρίς σοκολάτα. Μεταγραφές στοχευμένες απαιτούνται. Μεταγραφές που να «κολλήσουν» με την ομάδα και όχι μόνο αγωνιστικά. Ο Μοράν παίζει σε θέση που η ΑΕΚ πονάει. Κακός παίκτης δεν είναι και εικόνες από Πριμέρα ντιβιζιόν έχει. Αλλά δεν κόλλησε ποτέ με την ομάδα. Ο Σιμόες ήρθε από ένα χωριό της Πορτογαλίας άγνωστος μεταξύ αγνώστων και τα πήρε όλα σε μια τριετία. Στοχευμένες μεταγραφές. Αυτό είναι το κλειδί.

Διότι για να ξέρουμε και τι λέμε, αν το καλοκαίρι η ΑΕΚ είχε βρει και είχε φτιάξει μια λίστα με δέκα καλούς χαφ μέσα στα λεφτά που ήθελε να δώσει, δεν θα κρεμόταν από κανέναν Ραντόγια και δεν θα είχε γίνει καμία μ.....α. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Αλλά τώρα το μείζον θέμα για την ΑΕΚ, είναι να πάρει άμεσα τις αποφάσεις που απαιτούνται, για πλάνο ενός νέου κύκλου για την ομάδα. Διότι ο παλιός έκλεισε στο Αγρίνιο. Συμπτωματικά, από τον προπονητή που τον είχε ανοίξει όταν καθόταν στον πάγκο της ΑΕΚ. Τι σου είναι τελικά αυτή η μπάλα…

Photo Credits: Εurokinissi