Στους ομίλους λοιπόν του Champions League η ΑΕΚ. Ξανά ανάμεσα στα κορυφαία κλαμπ της Ευρώπης . Βεβαίως η ΑΕΚ ειδικά στις κορυφαίες στιγμές της, δεν μπορεί να κατακτήσει τίποτα, αν δεν βγάλει στο γήπεδο άγχος, ιδρώτα και θρίλερ. Δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση ένα τόσο σημαντικό εισιτήριο, όσο αυτό για τους ομίλους του Champions League. Δεν θα μπορούσε η ΑΕΚ να το πάρει κάνοντας ένα απλό χαλαρό παιχνίδι. Μόνο ρόντεο.

Εδώ είναι μήνας Αύγουστος, που συνήθως εδώ στην Αθήνα αγναντεύουμε την πιο όμορφη πανσέληνο του κόσμου με 40 βαθμούς και τώρα πάνω στο μισάωρο του παιχνιδιού που η ΑΕΚ έπαιζε μια ιστορική πρόκριση, άνοιξαν οι ουρανοί. Τουλούμι βροχή, κεραυνοί και βροντές. Από εκεί άρχισαν όλοι όσοι βρίσκονται στο ΟΑΚΑ να αντιλαμβάνονται, πως δεν θα είναι εύκολο βράδυ . Και δεν ήταν.

Δεν ήταν κυρίως διότι οι παίκτες της ΑΕΚ έκαναν στο δεύτερο ημίχρονο, ακριβώς το αντίθετο απ’ αυτό που ο Ουζουνίδης τους είχε ξορκίσει να μην κάνουν. Είχε ζητήσει ψυχραιμία, είχε ζητήσει συγκέντρωση, είχε ζητήσει ηρεμία. Είδε άγχος, είδε νευρικότητα, είδε ομάδα κομμένη σχεδόν στη μέση. Ίσως λογικός μέχρις ενός σημείου. Ανθρώπινο. Ήταν πολύ μεγάλο το διακύβευμα. Από την άλλη μεριά, είναι τρίτη συνεχόμενη φορά, που οι παίκτες της ΑΕΚ δεν διαχειρίζονται με ηρεμία και καθαρό μυαλό, ένα κρίσιμο διάστημα αγώνα. Δεν το πλήρωσαν ούτε και τώρα. Όμως η σεζόν δεν τελείωσε εδώ. Επομένως πρέπει να βρεθεί τρόπος αυτό να λυθεί.

Βεβαίως για να ξέρουμε και τι λέμε, η ΑΕΚ που έπαιξε σ' αυτή τη ρεβάνς με την Βίντι, είχε πέντε βασικές απουσίες. Και οι τέσσερις ήταν από την επίθεση. Επομένως δεν ήταν μια κανονική ΑΕΚ, που θα έπαιζε ένα κανονικό παιχνίδι. Πάντως η δουλειά έγινε. Μέσα σε καταιγίδα, μέσα σε άγχος, μέσα σε νευρικότητα, μετά από θρίλερ. Έγινε. Με ΑΕΚ τρόπο, που ποτέ δεν είναι ο εύκολος, ο απλός και ο χαλαρός. Αλλά έγινε. Και η ΑΕΚ επέστρεψε μετά από 12 ολόκληρα χρόνια, ανάμεσα στα κορυφαία κλαμπ της Ευρώπης. Επίτευγμα τεράστιο είναι αυτή η πρόκριση και η παρουσία στους ομίλους του Champions League .

Η ΑΕΚ φυσικά και δεν θα ζήσει για πρώτη φορά αυτή την εμπειρία. Θυμίζω πως στο μακρινό 1994, ήταν η ομάδα που ουσιαστικά σύστησε στο ελληνικό ποδόσφαιρο, το νεοσύστατο σύστημα των ομίλων του Champions League. Επίσης έχει βγάλει αήττητη έναν ολόκληρο όμιλο με Ρεάλ και Ρόμα. Ενώ έχει κερδίσει και την Μίλαν, τη σεζόν που οι "ροσονέρι" την σήκωσαν την κούπα του Champions League. Μάλιστα αν οι Ιταλοί δεν είχαν κάνει την ήττα φιάσκο από την Λιλ την τελευταία αγωνιστική των ομίλων, η ΑΕΚ θα είχε προκριθεί και στους 16.

Όμως αυτό που τώρα πέτυχε, είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Και ξεπερνά τα τυπικά όρια της τεράστιας επιτυχίας και των μεγάλων κερδών από μια παρουσία σε ομίλους Champions League. Αυτή η πρόκριση, είναι το επισφράγισμα μιας ποδοσφαιρικής απογείωσης, που όμοια της δύσκολα μπορεί συναντήσει κανείς. Από την επιστροφή της ΑΕΚ από την μεγάλη καταστροφή και την περιπέτεια σε Γ' και Β' εθνική, δεν έχουν περάσει παρά μόλις τρια χρόνια. Ήταν στις 22 Αυγούστου του 2015, όταν μπήκε ξανά σε πρεμιέρα Super League.

Από τότε η ΑΕΚ έχει κερδίσει ένα πρωτάθλημα, έχει παίξει σε τρεις τελικούς κυπέλλου και έχει νικήσει στον έναν, έχει φτάσει μέχρι τους 32 του Europa League και τώρα μπαίνει στους ομίλους του Champions League. Είναι σχεδόν αδιανόητο όλο αυτό που έχει πετύχει η ομάδα σ’ αυτά τα τρία χρόνια. Και μια ματιά να ρίξει κανείς στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, δύσκολα θα συναντήσει κάτι αντίστοιχο.

Εξαίρεση η Γιουβέντους, που μετά την επιστροφή από τον υποβιβασμό, άρχισε να σαρώνει και πάλι τα πάντα στο διάβα της. Αλλά μιλάμε για μια ομάδα με γιγαντιαίο brand name, με δικό της υπερσύγχρονο γήπεδο και μ’ έναν κολοσσό όπως η Fiat να την στηρίζει οικονομικά και να μην διστάζει να πετσοκόψει τους μισθούς των εργατών της για να μπορέσει να πάρει έναν παίκτη σαν τον Ρονάλντο.

Με εξαίρεση αυτή την Γιουβέντους, άλλο αντίστοιχο παράδειγμα και κατορθώματα μ'’ αυτά της ΑΕΚ την τελευταία τριετία, δύσκολο να βρει κανείς. Για παράδειγμα η Νάπολι, μόλις επέστρεψε στην Serie A μετά την χρεοκοπία της, χρειάστηκε μια γεμάτη πενταετία για να μπορέσει να βρεί ξανά στο Champions League. Ενώ για να κατακτήσει το πρωτάθλημα, ακόμα το παλεύει, φτάνει μέχρι την πηγή, αλλά μένει με την δίψα. Η Ρέιντζερς, που είναι ο ένας από τους πυλώνες του σκωτσέζικου ποδοσφαίρου, επέστρεψε μεν μετά την μεγάλη περιπέτεια της, αλλά μόλις φέτος παλεύει με νύχια και με δόντια να μπει σε ομίλους Europa, ενώ στο πρωτάθλημα τρώει ξεγυριστές σφαλιάρες από την Σέλτικ. Όσο για ομάδες όπως η Λιντς ή όπως το Αμβούργο, βολοδέρνουν σε μικρές κατηγορίες και έχουν μείνει με τις αναμνήσεις του "σεντονιού" για τις κρύες νύχτες του χειμώνα.

Η ουσία είναι πως πραγματικά αυτή η εκτόξευση που έχει κάνει η ΑΕΚ μετά την μεγάλη καταστροφή της, είναι ποδοσφαιρικά σπάνια. Και μάλιστα, για να ξέρουμε και τι λέμε, την έχει κερδίσει με πλάνο και κορμό και δεν την έχει αγοράσει με προκάτ ρόστερ.

Σκεφτείτε πως στην ενδεκάδα της πρόκρισης απέναντι στην Βίντι, ήταν τέσσερα παιδιά από την ομάδα της Β' εθνικής. Ενώ ο Σιμόες ήταν από την day 1 της επιστροφής της ΑΕΚ στη Superleague. Ο Μάνταλος, ο Μπακάκης, ο Λαμπρόπουλος, ο Γαλανόπουλος αλλά και ο Σιμόες, είναι βασικοί πυλώνες και της πρωταθληματικής και της σεντονάτης ΑΕΚ. Παιδιά που δεδομένα και αποδεδειγμένα πλέον μέσα στο γήπεδο, μπορούν να πετύχουν τα πάντα. Και ενσωματώνουν σ’ αυτή τη νοοτροπία και όλους τους παίκτης που έρχονται και μπαίνουν στο ρόστερ της ΑΕΚ. Γι αυτό και απ’ αυτή την ομάδα, πλέον μπορεί να περιμένει κανείς τα πάντα.