Καταρχήν ας είμαστε ειλικρινείς. Αν όταν έγινε η κλήρωση τον Αύγουστο, υπήρχε μια ανώτερη δύναμη που θα εμφανιζόταν στην ΑΕΚ σαν άλλος… διάβολος και θα ζητούσε συμφωνία εκ των προτέρων για ήττα με 2-0 στο ματς του Μονάχου από την Μπάγερν, δεν φαντάζομαι πως θα υπήρχε έστω και ένας, που θα αρνιόταν να κλείσει το deal.

Για να ξέρουμε και τι λέμε, όλες οι ήττες είναι ήττες και δεν τις απολαμβάνει ουδείς. Όμως αν κρίνει κανείς από παλαιότερες επισκέψεις και οδυνηρές εμπειρίες άλλων ομάδων στο γήπεδο της Μπάγερν, αλλά και απ' όσα πέρασε αυτή την αγωνιστική η Σαχτάρ, με το πενταπλάσια μπάτζετ από την ΑΕΚ στην έδρα της Σίτι, αυτό το 2-0 στην "Allianz Arena", το παίρνεις και φεύγεις χωρίς δεύτερη κουβέντα. Αυτό είναι το ένα κρατούμενο

Το ερώτημα είναι αν η ΑΕΚ μπορούσε να ζητήσει κάτι παραπάνω απ' αυτή την ήττα με 2-0. Δύσκολο ερώτημα, υποχρεωτικά υποθετική η απάντηση. Το σίγουρο είναι πως η Μπάγερν βρήκε ένα γκολ από ένα πέναλτι τραβηγμένο από τα μαλλιά, σ' ένα σημείο που δεν είχε ανακαλύψει κανέναν τρόπο να απειλήσει την εξαιρετικά καλοστημένη και συνεπή σ' όλα τα αγωνιστικά καθήκοντα, ΑΕΚ. Βεβαίως και στην Αθήνα η Ένωση έβγαλε το ημίχρονο με 0-0. Και στο δεύτερο ημίχρονο δέχθηκε δυο γκολ μέσα σ' ένα δίλεπτο και τελείωσε το πανηγύρι. Όμως, θυμηθείτε πως στο ματς του ΟΑΚΑ η ΑΕΚ έπαιζε το παιχνίδι της. Το ανοικτό και το επιθετικό. Στο Μόναχο δεν έκανε το ίδιο. Ήταν απολύτως προσανατολισμένη στο "καταστρέψει" αυτό που έκανε η Μπάγερν και στο να "κλέψει" από το ματς ότι μπορεί. Και το έκανε εξαιρετικά, μέχρι να είναι ο Λεβαντόφσκι αυτός που της "έκλεψε" το πέναλτι.

Βεβαίως η αλήθεια είναι πως στο ταμείο που κάνει η ΑΕΚ όχι μόνο για το ματς στο Μόναχο, αλλά και για τις δυο αναμετρήσεις με το "θηρίο" που λέγεται Μπάγερν, δεν έχει και μεγάλη σημασία να σταθεί στην λεπτομέρεια του πέναλτι. Εκείνο που έχει σημασία είναι πως και στα δυο παιχνίδια με τους Βαυαρούς, για διαφορετικούς λόγους, η ΑΕΚ πήρε τόνωση αυτοπεποίθησης. Στο ΟΑΚΑ διότι η ομάδα μπήκε στο γήπεδο χωρίς να αλλάξει ούτε το σχήμα της, ούτε τον χαρακτήρα της, ούτε τη νοοτροπία της και για περισσότερη από μια ώρα παιχνιδιού, κόντραρε στα ίσια τον μεγάλο της αντίπαλο. Και στο Μόναχο, διότι η ΑΕΚ με την αλλαγή σχηματισμού και με τον τρόπο που έπαιξε το ματς, δεν κινδύνεψε να πάθει κανένα απολύτως Βατερλό, αλλά αντιθέτως έχει να λέει για τις λεπτομέρειες που ίσως έκριναν το αποτέλεσμα.

Η ΑΕΚ από το Μόναχο γυρίζει χωρίς βαθμό, αλλά με αυτοπεποίθηση. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Ο Ουζουνίδης είδε το πλάνο του να δικαιώνεται, παρόλο που ήταν κάτι που ενδεχομένως να μην παίξει ποτέ ξανά και που σίγουρα έφτιαξε αποκλειστικά και μόνο για το συγκεκριμένο ματς. Και οι παίκτες διαπίστωσαν πως όταν είναι συγκεντρωμένοι και παθιασμένοι, μπορούν να στριμώξουν αντιπάλους όπως αυτούς που φορούν φανέλα όπως αυτή της Μπάγερν. Ακόμα και παίκτες όπως ο Άλεφ, που μέχρι τώρα έδειχναν άγουροι για τέτοιου είδους παιχνίδια, στο Μόναχο φώναξαν πως αρχίζουν να μπαίνουν δυναμικά και αυτοί, στην αγωνιστική εξίσωση της ΑΕΚ.

Πλέον η ΑΕΚ ολοκλήρωσε τις διπλές αναμετρήσεις με την Μπάγερν Μονάχου. Τις ολοκλήρωσε χωρίς να τσαλαπατηθεί αγωνιστικά και έχοντας πληγωθεί το δυνατόν λιγότερο. Της απομένουν δυο παιχνίδια για να κλείσει τις υποχρεώσεις της στον όμιλο. Δεν έχει ακόμα αποκλειστεί μαθηματικά από την Ευρώπη. Έστω και με ισοπαλία στο ΟΑΚΑ με τον Άγιαξ, θα πάει στη Λισσαβόνα για να παίξει τα ρέστα της, για μια νίκη που θα της δώσει την τρίτη θέση. Εύκολο όλο αυτό; Καθόλου. Εξαιρετικά περίπλοκο και υπερβατικό; Εννοείται. Όμως η ΑΕΚ οφείλει να το κυνηγήσει. Δεν μπήκε στον όμιλο ούτε για να κάνει τουρισμό, ούτε για να πάρει το χρήμα του μπόνους, ούτε για να επιτρέψει στους 3.500 χιλιάδες του Άμστερνταμ και στους 4.000 χιλιάδες του Μονάχου, να κάνουν μια μαγική οπαδική εκδρομή. Μπήκε για να παίξει και να διεκδικήσει πράγματα. Και όσο έχει έστω μια τελευταία ελπίδα για να συνεχίσει στην Ευρώπη, οφείλει να την κυνηγήσει. Κάτι που είναι δεδομένο πως θα το κάνει.

Φυσικά μέχρι να ξαναμπεί στο γήπεδο η ΑΕΚ για να κουνήσει το σεντόνι και να προσπαθήσει να διεκδικήσει πράγματα απέναντι στον Άγιαξ στο ΟΑΚΑ, θα πρέπει να κερδίσει το κυριακάτικο παιχνίδι με τον Ατρόμητο. Αυτό είναι το πιο κομβικό της φετινής σεζόν. Και η αυτοπεποίθηση που πήρε από το ματς του Μονάχου, αλλά και το πάθος που ξαναβρήκε μετά το άνευρο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, μπορούν να φανούν πολύ χρήσιμα, ώστε να αποκτήσει και πάλι η ΑΕΚ την γνωστή φετινή αγωνιστική νικητήρια ταυτότητα, που έχει δώσει ο Ουζουνίδης.

Και κάτι τελευταίο. Καταλαβαίνω και τον εκνευρισμό και το στράβωμα και τους χίλιους παλμούς. Αλλά αυτό που έκανε ο Τσόσιτς στον Χουλτ, δεν έχει απολύτως καμία δικαιολογία. Ότι και αν έχει συμβεί. Ακόμα και αν ο Σουηδός άφησε εκτεθειμένο στα μαρκαρίσματα τον Σέρβο και μετά του έβγαλε και την γλώσσα και την κορόιδευε. Που δεν έγινε καν αυτό. Το μεγάλο όπλο της ΑΕΚ ήταν και παραμένει, πως όταν ένας παίκτης έκανε ένα λάθος, ένας άλλος συμπαίκτης του έτρεχε και τον έπαιρνε αγκαλιά. Εκείνο που χαρακτηρίζει την ΑΕΚ, είναι η εικόνα του Γιακουμάκη να αγκαλιάζει στο τέλος του ματς με την Μπενφίκα τον Κλωναρίδη, παρόλο που δεν του έδωσε την μπάλα και του στέρησε ένα έτοιμο και ιστορικό λόγω της ανατροπής που θα γινόταν, γκολ. Και όχι η εικόνα του Τσόσιτς να την πέφτει στον Χουλτ. Είναι εσωτερικό θέμα βεβαίως και θα το λύσει ο Ουζουνίδης. Αλλά πρώτος ο Σέρβος, θα πρέπει να σκεφτεί τι έκανε, μετά και τη συγγνώμη που ζήτησε στα αποδυτήρια.