Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα
Ο Κώστας Τσίλης γράφει για το μεγαλύτερο, από τα πολλά προβλήματα, που προέκυψαν στην ΑΕΚ μετά την ήττα με κάτω τα χέρια από τον Ολυμπιακό.
Για όσα έκανε ή δεν έκανε η ΑΕΚ την Κυριακή το βράδυ στο γήπεδο «Καραϊσκάκης» έχουν γραφεί και ειπωθεί πολλά και από πολλούς. Θαρρώ δεν έχει νόημα να τα ξαναβάλω στο τραπέζι. Ειδικά από την στιγμή που, το αποτέλεσμα αυτό καθ’ αυτό, δεν είναι την δεδομένη στιγμή το μεγαλύτερο πρόβλημα της ΑΕΚ.
Κυνικά και αριθμητικά, έμεινε μόλις τρεις βαθμούς πίσω από την κορυφή και έχουν παιχθεί μόνο τέσσερα ματς. Τίποτε δηλαδή μη αναστρέψιμο. Το μεγάλο ζήτημα της ΑΕΚ, είναι το πως θα προχωρήσει με το θέμα του προπονητή. Και το μεγάλο πρόβλημα είναι, πως επί της ουσίας είναι εγκλωβισμένη. Ούτε εύκολα μπορεί να τελειώσει τον Κετσπάγια, ούτε εύκολα μπορεί να συνεχίσει με τον Κετσπάγια στον πάγκο.
Γιατί είναι δύσκολο να "τελειώσει" τον Τιμούρ;
Μα διότι η ΑΕΚ δεν ήταν και δεν είναι καθόλου προετοιμασμένη γι αυτό το ενδεχόμενο. Δεν υπήρχε, μέχρι και το ντέρμπι, έτσι κι αλλιώς, τόσο μεγάλη αμφισβήτηση στο πρόσωπο του Κετσπάγια, ώστε να δημιουργηθεί τέτοιο κλίμα. Σκεφτείτε πως αν τελείωνε χθες ο Κετσπάγια, οι παίκτες θα έπρεπε αύριο που επιστρέφουν στα Σπάτα, αλλά και μέχρι να βρεθεί ο διάδοχος για τον πάγκο, να κάνουν προπονήσεις… μόνοι τους. Αστειότητες δηλαδή. Και αυτό διότι δεν υπάρχει καν επιλογή για υπηρεσιακό προπονητή, καθότι, για περισσότερους από έναν λόγους, έχει καεί και η λύση Μανωλά. Όσο για το ακόμα πιο σοβαρό, ο καθ’ ύλην αρμόδιος για να «τρέξει» ένα πρότζεκτ νέου προπονητή, που είναι ο τεχνικός διευθυντής, δεν είναι ακόμα έτοιμος για κάτι τέτοιο. Και υπάρχει ο κίνδυνος, εκτός από το να χάσει προπονητή, η ΑΕΚ να «κάψει» και το νέο τεχνικό της διευθυντή.
Ο Μαϊστόροβιτς ανέλαβε το πόστο του πριν από λιγότερο από έναν μήνα. Και θαρρώ πως θα χρειαζόταν περίπου άλλο τόσο, για να κάνει μια σωστή επιλογή για νέο προπονητή. Το λιγότερο, άλλο τόσο. Φανταστεί πως πέρυσι στο τέλος της σεζόν, η ΑΕΚ έψαχνε από τον Απρίλη προπονητή, θεωρητικά με οργανωμένο και δικτυωμένο τεχνικό διευθυντή και τελικά κατέληξε εν μια νυκτί στον Κετσπάγια, μετά από δυο μήνες αναζήτησης και 20 μέρες πριν την έναρξη της προετοιμασίας.
Φυσικά υπάρχει πάντα κάπου στο… τραπέζι, το ενδεχόμενο να πάρει ο ίδιος ο Μελισσανίδης πάνω του το θέμα προπονητή. Και να πάει σε μια λύση από την ελληνική αγορά της αρεσκείας του. Αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση που δεν μπορεί να αποκλειστεί, αλλά και που προς το παρόν δεν είναι βάσιμη. Με τα μέχρι τώρα δεδομένα, η ΑΕΚ δεν είναι προετοιμασμένη για αλλαγή προπονητή. Ίσως ούτε καν ψυχολογικά, καθώς αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι πως υπάρχουν ακόμα κάποιοι μέσα στην ομάδα, που πιστεύουν πως μπορεί να λειτουργήσει το μοντέλο Κετσπάγια.
Γιατί είναι δύσκολο να προχωρήσει με τον Κετσπάγια;
Μα διότι υπάρχουν πολλά και περίπλοκα που θα πρέπει να διορθώσει ή να αποκαταστήσει ο Τιμούρ και μάλιστα σε ασύλληπτα μικρά περιθώρια χρόνου. Θα πρέπει καταρχήν να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη της διοίκησης στο πρόσωπο του και στο πρότζεκτ που υποστηρίζει πως έχει για την ΑΕΚ, η οποία προφανώς κλονίστηκε. Αλλιώς δεν θα είχε κληθεί για εξηγήσεις στην ΠΑΕ. Και δεν πάω καν στη συζήτηση για απόλυση. Ακόμα και να αποφασίσει να προχωρήσει η διοίκηση με τον Κετσπάγια, ο τρόπος που βλέπει και περιβάλλει το πρότζεκτ του Τιμούρ, δεν είναι πια ο ίδιος που ήταν το καλοκαίρι.
Επίσης ο Κετσπάγια θα πρέπει να πείσει τους ποδοσφαιριστές του, πως δεν θα χρειαστεί να ξαναπάνε στον πάγκο κατά την διάρκεια του παιχνιδιού, για να τον ρωτήσουν που παίζουν και τι πρέπει να κάνουν μέσα στο γήπεδο. Να τους πείσει πως πλέον, εκτός από το να εντοπίζει τα λάθη που κάνουν, θα τους λέει ακριβώς και πως θα τα διορθώσουν. Να τους πείσει πως θα ζητάει συγκεκριμένα πράγματα στο γήπεδο, που θα είναι και δουλεμένα στην προπόνηση. Θα πρέπει επίσης ο Κετσπάγια να βρει επιτέλους μια σταθερή θέση στον Μπακασέτα, για να μην καεί ένας διεθνής ποδοσφαιριστής αλλάζοντας ρόλο ανά 45άλεπτο. Θα πρέπει να δώσει μια λύση στο ζήτημα Σιμόες, το οποίο έχει γίνει κουβάρι. Θα πρέπει να αποφασίσει τι θέλει να κάνει με τον Αραβίδη.
Και αν όλα αυτά σας φαίνονται πολλά και περίπλοκα και κυρίως δύσκολα να τα επιτύχει, σας λέω πως υπάρχουν και άλλα. Θα πρέπει ο Κετσπάγια να κερδίσει ξανά την εμπιστοσύνη του κόσμου της ΑΕΚ, που δεν έχει κλονιστεί απλώς, αλλά φαίνεται να έχει πάει περίπατο. Και μπορεί οι οπαδοί να μην είναι αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις για το ποιος θα κάθεται στον πάγκο. Αλλά είναι αυτοί στους οποίους απευθύνεται η δουλειά που κάνει αυτός που κάθεται στον πάγκο. Και εκ των πραγμάτων (δικαιούνται να) έχουν λόγο. Ο Κετσπάγια και ο κάθε Κετσπάγια, δεν φτιάχνει μια ομάδα για να παίξει στο playstation, αλλά για να παίξει μπροστά στον κόσμο της ΑΕΚ και για τον κόσμο της ΑΕΚ. Το κλίμα λοιπόν στον κόσμο για τον Κετσπάγια, είναι βαρύ. Και αν μείνει, για να προχωρήσει, πρέπει να το αναστρέψει όχι μακροπρόθεσμα, αλλά άμεσα, τώρα, χθες.
Τι να κάνει η ΑΕΚ;
Όπως καταλαβαίνετε, ο εγκλωβισμός είναι προφανής. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα για την ΑΕΚ. Δεν είμαι απ’ αυτούς που θεωρώ πως πρέπει εύκολα να φεύγουν οι προπονητές. Και εκτός από το «εχθρός του καλού είναι το καλύτερο», ισχύει πάντα και το «εχθρός του κακού, είναι το χειρότερο». Ωστόσο εδώ που έχει φτάσει το πράγμα, αλήθεια δεν βλέπω πως μπορεί να προχωρήσει το πρότζεκτ Κετσπάγια. Ακόμα και αν η διοίκηση βρει τον πιο πειστικό τρόπο για να στηρίξει τον Τιμούρ, εκ των πραγμάτων δεν θα μπορέσει να το τηρήσει. Στην πρώτη στραβή, θα αναγκαστεί να άρει την στήριξη. Εκτός αν ο Κετσπάγια πάει μόνο με νίκες μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος ή έστω μέχρι, ας πούμε τα Χριστούγεννα. Ή εκτός αν η ΑΕΚ αποφασίσει να στηρίξει τον Τιμούρ με κάθε κόστος. Κάτι όμως, που δεν έκανε ούτε με τον Δέλλα, που ήταν πολύ μεγαλύτερο στοίχημα για την ΑΕΚ απ’ ότι ο Τιμούρ.
Δεν ξέρω τι θα έκανα σ’ αυτή την περίπτωση, αν ήμουν στη θέση αυτών που κρατούν τις τύχες της ΑΕΚ και αποφασίζουν για το μέλλον του προπονητή. Πιθανότατα γι αυτό και δεν είμαι. Η δεύτερη ευκαιρία πάντα έχει νόημα, αλλά δεν είμαι σίγουρος πόσο νόημα έχει η ευκαιρία υπό προθεσμία. Ειδικά μ’ όλα να έχουν στραβώσει τόσο πολύ και να υπάρχουν τόσο πολλά που πρέπει να ισιώσουν. Και κάτι τελευταίο αλλά σημαντικό. Αν ήμουν στην θέση του Κετσπάγια, δεν θα έμενα μέχρι να φύγω στον πάγκο μιας ομάδας. Ο Τιμούρ δείχνει διατεθειμένος να το κάνει. Σχεδόν αυτό είπε στους ανθρώπους της ΑΕΚ, στη συνάντηση που έγινε. Άραγε είναι αυτοπεποίθηση ή επιπολαιότητα; Και πως αυτό θα λειτουργήσει πάνω στην ομάδα; Στην ομάδα που να θυμίσω, είναι ακόμα και πρέπει να παραμείνει στο κυνήγι της κατάκτησης του πρωταθλήματος. Και αυτή η φράση, είναι το κλειδί για την απόφαση που θα πάρει η ΑΕΚ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: