Νίκησε εκεί που έχανε
Ο Κώστας Τσίλης γράφει για όσα έγιναν κι όσα έκανε η ΑΕΚ απέναντι στη Λαμία, αλλά και για τα πέναλτι φαντάσματα γενικώς και ειδικώς.
Την πιάνω την ιστορία από το τέλος και από το κομμάτι που καίει. Η ανατροπή που δεδομένα υπάρχει πάνω στον Λιβάγια, είναι εκτός περιοχής. Και ως εκ τούτου δεν είναι πέναλτι. Θαρρώ πως υπάρχει όχι μια, αλλά δυο προσπάθειες των παικτών της Λαμίας, να σταματήσουν τον Λιβάγια με κλωτσιά κατευθείαν πάνω στα πόδια.
Είναι όμως και οι δυο κλωτσιές εκτός περιοχής. Επομένως προφανώς και δεν υπάρχει πέναλτι. Τελεία και παύλα και χωρίς αστερίσκους ή πρότερες φάσεις στο ματς που ο διαιτητής έκανε λάθη εις βάρος της ΑΕΚ. Δεν ήταν πέναλτι. Τέλος.
Είναι πιθανό επίσης, αν δεν υπήρχε αυτό το πέναλτι, η ΑΕΚ να μην έπαιρνε τους τρεις βαθμούς. Μπορεί όμως και να είχε σκοράρει στα 13 λεπτά μαζί με τις καθυστερήσεις, που απέμεναν από τη φάση του πέναλτι μέχρι και την λήξη. Λεπτά που αν κρίνει κανείς από το πόσο η ΑΕΚ είχε σφίξει τη θηλιά γύρω από τον λαιμό της ομάδας που έπαιζε μόνο άμυνα, είναι δεδομένο πως θα έβγαιναν φάσεις για γκολ. Αν θα έμπαινε τελικά το γκολ, ουδείς μπορεί να το πει. Τώρα πλέον δεν έχει σημασία. Η ουσία είναι πως η ΑΕΚ πέτυχε ένα γκολ, από ένα πέναλτι που δεν έπρεπε να δοθεί. Και κάπου εδώ πρέπει να κλείσει η κουβέντα και να πάμε παρακάτω. Διότι οποιαδήποτε άλλη συζήτηση, θα οδηγούσε κατευθείαν πάνω στην λαϊκή ρήση περί της κουβέντας για σχοινί, στο σπίτι του κρεμασμένου.
Δεν υπάρχει κανείς στην ΑΕΚ που να προσπάθησε να το στρογγυλέψει ή να το παραποιήσει αυτό που έγινε. Όσο πιο ξεκάθαρα μπορούσε, ο Χιμένεθ παραδέχθηκε πως δεν υπήρξε πέναλτι. Και μάλιστα όταν έλεγε πως θα ήταν ικανοποιημένος ακόμα και αν δεν είχε πάρει η ΑΕΚ τους τρεις βαθμούς, μόνο και μόνο από την προσπάθεια των παικτών του, στην άκρη του μυαλού του, ο Ισπανός είχε αυτό το πέναλτι που δεν υπήρχε. Επίσης για την πλειοψηφία του κόσμου της ΑΕΚ, που όχι απλώς ξέρει, αλλά έχει καλά εμπεδώσει πως είναι το συναίσθημα να χάνεις από πέναλτι που δεν υπάρχει, προφανώς και ο τρόπος που ήρθε αυτή η νίκη, δεν κάθισε καλά.
Αλλά από την άλλη μεριά, μιλάμε για έναν κόσμο, που από διαιτητικές αποφάσεις φαντάσματα, έχει "καεί" διαχρονικά και έχει χάσει παιχνίδια, τίτλους ακόμα και κομμάτια της ιστορίας. Δεν έχει περάσει καλά – καλά ούτε εξάμηνο, από τότε που έχασε ολόκληρο Κύπελλο από μια απόφαση φάντασμα. Για να μην πάω καν πιο πίσω, διότι, επαναλαμβάνω, δεν έχει απολύτως κανένα νόημα. Δεν νομίζω πως κανένας οπαδός της ΑΕΚ, θέλει να ξορκίσει όσα φαντάσματα τον έχουν κατά καιρός στοιχειώσει, στέλνοντας τώρα τα αντίστοιχα στους αντιπάλους. Αλλά είναι πολύ άδικο, στην πρώτη φορά που συμβαίνει ένα λάθος, να χρεωθεί μια τέτοιου είδους πρόθεση. Είναι και άδικο και παράλογο.
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΞΟΡΚΙΖΕΙ
Υπάρχει όμως και το αγωνιστικό κομμάτι. Άλλωστε το είπε πρώτος ο Χιμένεθ και μετά ο Τεννές, πως η εικόνα του ματς δείχνει την ΑΕΚ πολύ καλύτερη. Όντως ήταν. Ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο. Όμως εκείνο που πραγματικά έχει σημασία, μιας και πιάσαμε την κουβέντα περί μεταφυσικών, είναι πως η ξόρκισε μια κατάρα που την κυνηγούσε πάντα την κυνηγούσε σε τέτοια ματς. Μετά από ευρωπαϊκή νίκη και κυρίως όταν υπήρχε η προοπτική της εδραίωσης στην κορυφή, οι παίκτες της ΑΕΚ έμπαιναν με κάθε πόδι να βαραίνει 100 κιλά. Και όσο περνούσε η ώρα και δεν ερχόταν γκολ, τα κιλά γίνονταν 1000.
Για παράδειγμα, θυμάμαι ένα παιχνίδι με τον Πανιώνιο στο ΟΑΚΑ, τη σεζόν που έχασε η ΑΕΚ το πρωτάθλημα στα χαρτιά. Είχε προηγηθεί γκέλα του Ολυμπιακού και η ΑΕΚ είχε τεράστια ευκαιρία. Όμως η ομάδα του Ριβάλντο και του Λυμπερόπουλου και του Ζήκου, λύγισε. Και έχασε με 3-2. Σ’ ένα ματς βέβαια που, για να μην ξεχνιόμαστε, υπήρχαν και δυο πέναλτι μαρς που δεν δόθηκαν στην ΑΕΚ. Μιας και πριν μιλούσαμε για φαντάσματα. Αν μάλιστα το ψάξω θα βρω μια σειρά από παιχνίδια, που η ΑΕΚ είχε ευκαιρία να εκμεταλλευτεί γκέλες πρωτοπόρων και λύγισε.
Αυτή τη φορά δεν το έκανε και δεν αναφέρομαι μόνο στο αποτέλεσμα. Όσο περνούσε η ώρα μέσα στο παιχνίδι, η ΑΕΚ όλο και περισσότερο έδειχνε να ανεβάζει στροφές για να βρει το γκολ, παρά να βγάζει κούραση και να πετάει λευκή πετσέτα. Έπαιξε και ρόλο το γεγονός πως μπήκαν στο γήπεδο οι φουλ φορμαρισμένοι Λιβάγια και Λάζαρος. Κυρίως όμως, έπαιξαν ρόλο ο χαρακτήρας που έδειξε και αυτό που αναγνώρισε ο Χιμένεθ. Πως δεν παράτησε το ματς μέχρι τέλος. Και κέρδισε αυτό που άλλες εποχές, το έχανε.
ΤΕΤΟΙΑ ΜΑΤΣ ΚΑΙ ΤΕΤΟΙΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ
Φυσικά και η ΑΕΚ ζορίστηκε και ζορίστηκε πολύ. Και ας μην είχε κάνει καν ευρύ ροτέισον ο Χιμένεθ, σε σχέση με τη Ριέκα. Η ΑΕΚ έπαιζε για πρώτη φορά με την τριάδα Κλωναρίδη, Μπακασέτα και Αραούχο στην επίθεση. Μια εντελώς νέα τριάδα, που σε κάθε περίπτωση δεν είχε μάθει να παίζει μαζί. Βρήκε και απέναντι της μια ομάδα με φουλ άμυνα και έντεκα παίκτες πίσω από την σέντρα και έδεσε το πράγμα.
Όμως η ΑΕΚ θα πρέπει να μάθει να ζει μ’ αυτούς τους αντιπάλους και μ’ αυτές τις συνθήκες. Το βαρύ πρόγραμμα τουλάχιστον μέχρι και τον Δεκέμβρη, θα βάλει στην εξίσωση και νέα σχήματα που θα χρειαστεί να παίξουν για πρώτη φορά μαζί. Και σχεδόν όλες οι ομάδες, πλην Ολυμπιακού, Παναθηναϊκού και ΠΑΟΚ, που θα συναντήσει η ΑΕΚ μακριά από το ΟΑΚΑ, θα παίξουν περίπου όπως έπαιξε η Λαμία. Επομένως θα πρέπει να μάθει να ζει μ’ αυτές τις συνθήκες. Και όσο σημαντικό είναι που ξόρκισε την κατάρα που την ήθελε να λυγίζει σε τέτοια ματς, άλλο τόσο σημαντικό είναι να πάρει το μάθημα, για τη διαχείριση τους. Ειδικά τώρα, που έπιασε για τα καλά την κορυφή.
Photo Credits: Eurokinissi