Ήταν δεδομένο πως αυτό το ντέρμπι στο Καραϊσκάκη, θα ήταν το πιο λάιτ από τα τρία που έχει να δώσει η ΑΕΚ με τον Ολυμπιακό μέσα σε διάστημα μόλις δυο εβδομάδων. Κυρίως διότι θα έπρεπε να γίνουν πράγματα και θαύματα, για να δημιουργηθεί μια τελεσίδικη κατάσταση, ως προς την πρόκριση.

Η προσέγγιση άλλωστε που έτσι κι αλλιώς είχε σκοπό να κάνει η ΑΕΚ σ’ αυτό το παιχνίδι στο Καραϊσκάκη, ήταν πρωτίστως να μην γίνει... "ροντέο" ανάλογο με αυτό του πρωταθλήματος. Εκείνο που χρειάστηκε πρώτα να μείνει με 2-0 πίσω στο σκορ, για να τα φέρει μετά όλα ανάποδα και να νικήσει με 3-2.

Βεβαίως κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι θα μπορούσε να είχε συμβεί στο Καραϊσκάκη, αν η ΑΕΚ είχε δεχθεί γκολ σε μια από τις δυο μαρς ευκαιρίες που έκανε ο Ολυμπιακός στο πρώτο δεκάλεπτο. Εκεί που η ΑΕΚ ήταν σε θάλασσα. Όμως με τα «αν» δεν γράφεται ιστορία. Από εκείνο το σημείο και μετά, η ΑΕΚ βρήκε και την ισορροπία και τα πατήματα της. Και αυτό το αποτέλεσμα που πήρε τελικά, μπορεί να μην της δίνει ξεκάθαρο προβάδισμα πρόκρισης, όπως για παράδειγμα η περσινή νίκη με 2-1 στο αντίστοιχο πρώτο ματς των ημιτελικών στο ίδιο γήπεδο. Ωστόσο η ΑΕΚ μετρά κάποια μικρά, αλλά πιθανόν πολύτιμα κέρδη απ’ αυτή την ισοπαλία.

ΚΕΡΔΙΣΕ ΧΡΟΝΟ

Θυμίζω πως η ΑΕΚ πήγε στο Φάληρο, μετά από ένα πολύ στραβό και ανάποδο ματς στην Λάρισα. Πρώτον διότι είχε πετάξει δυο πολύτιμους βαθμούς, δεύτερον διότι είχε κάνει μια κακή εμφάνιση. Και όλα αυτά, είχαν φέρει και γκρίνια και εσωστρέφεια και προβληματισμό και φωνές και νεύρα. Απ’ όλα τα κακά. Κάτι που σημαίνει πως ένα στραβό αποτέλεσμα και στο Καραϊσκάκη, θα έσπρωχνε την ΑΕΚ ακόμα πιο βαθιά, μέσα σ’ αυτό το βαρύ κλίμα. Μ’ ότι αυτό θα συνεπαγόταν, ενόψει συνεχόμενων «τελικών» που έρχονται όχι σ’ έναν μήνα, αλλά σε μια εβδομάδα.

Η ΑΕΚ δεν κέρδισε το ντέρμπι, αλλά πήρε ένα αποτέλεσμα που τυπικά (και ενδεχομένως και ουσιαστικά), είναι θετικό για παιχνίδι κυπέλλου εκτός έδρας, στο οποίο υπάρχει και η ρεβάνς. Και αυτό που κέρδισε, είναι χρόνο για να ξαναβρεί και την ηρεμία της και τα γερά της πατήματα. Αυτά που έδειχνε να χάνει, μετά την γκέλα στην Λάρισα. Η ΑΕΚ είχε ανάγκη από ανασύνταξη μετά από το αποτέλεσμα και την εικόνα του προηγούμενου Σαββάτου (20/1). Και όσα έγιναν στο Καραϊσκάκη, την βοηθούν προς αυτή την κατεύθυνση.

ΚΕΡΔΙΣΕ… ΑΕΡΑ

Έχει επίσης μεγάλη σημασία, το γεγονός πως η ΑΕΚ για δεύτερο διαδοχικό παιχνίδι, έφυγε αήττητη από την έδρα του Ολυμπιακού. Δεν κέρδισε όπως πέρυσι. Αλλά δεν έχασε. Και με εξαίρεση τα πρώτα δεκάλεπτα των δυο ημιχρόνων, όταν ζορίστηκε και μάλιστα πολύ, κατά τα άλλα το μηδέν το κράτησε με σχετική ευκολία. Κάτι που παίζει τον ρόλο του και για την ψυχολογία των ποδοσφαιριστών της και για την αυτοπεποίθησή τους.

Είναι σημαντικό να παίρνεις τον αέρα μια έδρας, στην οποία για να ξέρουμε και τι λέμε, όλα τα προηγούμενα χρόνια η Ένωση είχε ζόρια. Και κυρίως είχε σερί στραβών αποτελεσμάτων. Τώρα η ΑΕΚ μετρά ήδη δυο σερί θετικά αποτελέσματα στο ίδιο γήπεδο, στο οποίο θα πάει σε δέκα μέρες για να παίξει ένα ματς κριτήριο για την μάχη του τίτλου.

ΚΕΡΔΙΣΕ ΤΟΥΣ "ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ" ΤΗΣ

Βεβαίως για να ξέρουμε και τι λέμε, αυτό το αποτέλεσμα στο Καραϊσκάκη, δεν το πήραν τα βαριά όπλα της ΑΕΚ. Για να είμαστε ακριβείς, τα βαριά όπλα της ΑΕΚ ήταν στο μεγάλο διάστημα του παιχνιδιού σε… σίγαση. Αυτοί που σήκωσαν το βάρος και έκαναν όλη την δουλειά, ήταν οι στρατιώτες της ΑΕΚ. Ήταν ο Λαμπρόπουλος που για μια ακόμα φορά ήταν παντού στην άμυνα. Ήταν ο Μπακάκης που παρότι και πάλι χρειάστηκε να ανταποκριθεί σε ανάποδη πλευρά με ανάποδο πόδι, ήταν εξαιρετικός. Ήταν ο Γαλανόπουλος που όργωσε τη μεσαία γραμμή και πολλές φορές έτρεχε για δυο. Και ήταν και ο Μπάρκας, που κράτησε όρθια την ΑΕΚ στο πιο κρίσιμο σημείο του ματς.

Και έχει την σημασία του, να αποδεικνύεται σε τέτοιου είδους ματς που καίνε, πόσο σημαντικοί είναι (και) οι στρατιώτες αυτής της ομάδας, εκτός από τους στρατηγούς της. Διότι και ο Λαμπρόπουλος έχει ακούσει πολλά και το «που πάμε με τους Μπακάκηδες» κάποτε έχει ακουστεί και ο Γαλανόπουλος πάντα κινδύνευε με εξαφάνιση όταν εμφανιζόντουσαν ξένοι παίκτες. Όλοι αυτοί όχι μόνο είναι στρατιώτες που κερδίζουν μάχες, αλλά είναι ένας κορμός πάνω στον οποίο η ΑΕΚ βασίζεται. Όχι τώρα και σ’ αυτό το ντέρμπι. Από την αρχή της φετινής χρονιάς. Απλώς κάποιοι επιμένουν ακόμα να μην το καταλαβαίνουν.

ΝΑ ΞΑΝΑΒΡΕΙ ΤΗΝ ΦΟΡ(Μ)Α ΤΗΣ

Προφανώς και η ΑΕΚ δεν έχει λόγους να πανηγυρίζει για το αποτέλεσμα στο Καραϊσκάκη. Ούτε προτίθεται να το κάνει άλλωστε. Κέρδισε κάποια… σπόρια απ’ αυτή την ισοπαλία, αλλά εως εκεί. Υπάρχουν μια σειρά από ζητήματα που ο Χιμένεθ θα πρέπει να τα λύσει, προκειμένου η ΑΕΚ να ξαναβρει την φόρα και την φόρμα της. Εξάλλου θα πρέπει να προβληματίσει τον Ισπανό τεχνικό το γεγονός πως για δεύτερο συνεχόμενο ματς, η Ένωση κόλλησε στο μηδέν και στις ελάχιστες τελικές. Και ας είναι το δεύτερο… μηδέν, ένα θετικό αποτέλεσμα.

Η ΑΕΚ τα δύσκολα τα έχει μπροστά της. Και θα πρέπει να αρχίσουν να ξαναμπαίνουν στην αγωνιστική εξίσωση, τα βαριά όπλα που λέγονται Αραούχο, Λιβάγια και Λάζαρος. Θα πρέπει η ΑΕΚ να ξαναγίνει δημιουργική και επιθετική. Ενδεχομένως με μεγαλύτερη συμμετοχή σ’ αυτό του Μασούντ. Θα πρέπει γενικώς να ξαναβρεί όλες τις ισορροπίες της. Τόσο τις αγωνιστικές, όσο και αυτές που αφορούν το κλίμα μέσα στην ομάδα. Όσα δηλαδή φάνηκε να έχουν διαταραχθεί την τελευταία εβδομάδα. Και τουλάχιστον αυτό το αποτέλεσμα στο Καραϊσκάκη, δίνει αυτή την ευχέρεια.