Οι τρεις μήνες και τα πέντε χρόνια
Ο Κώστας Τσίλης γράφει για τον χαρακτήρα που έδειξαν οι παίκτες της ΑΕΚ απέναντι στον Ατρόμητο σε ένα ματς που έφερνε άσχημες μνήμες στους φίλους της Ένωσης.
Στο γήπεδο του Περιστερίου και σε ματς με τον Ατρόμητο, έχει βιώσει η ΑΕΚ την μεγαλύτερη καταστροφή στην ιστορία της. Το σφράγισμα του υποβιβασμού της. Μετά από ήττα με 1-0. Προφανώς μπροστά σ’ εκείνη την προ τριετίες καταστροφή, το φετινό σπάσιμο του νικηφόρου σερί στο πρωτάθλημα, πριν από περίπου δυο μήνες, ήταν σχεδόν ένα… τίποτα.
Άλλα ήταν και εκείνη η ήττα, παρεμπιπτόντως πάλι με 1-0, που έδωσε μια ακόμα απόδειξη πως το συγκεκριμένη γήπεδο και ο συγκεκριμένος αντίπαλος, δεν είναι και ότι πιο γούρικο μπορεί να συμβεί στην ΑΕΚ.
Κάτι που σημαίνει πως όταν αυτή την φορά βρέθηκε πίσω στο σκορ με 1-0, έστω και κόντρα στη ροή του αγώνα, όλα τα… φαντάσματα από το πρόσφατο και το μακρινό παρελθόν, άρχισαν να κάνουν βόλτες πάνω από τα κεφάλια των παικτών της ΑΕΚ. Βάλτε και το γεγονός πως πλέον οι «κιτρινόμαυροι» χρειαζόντουσαν ένα γκολ, για να ξαναβάλουν την πρόκριση στον τελικό στην δική τους τσέπη. Και γκολ μακριά από το ΟΑΚΑ, είχαν να πετύχουν από τα μέσα Γενάρη. Δηλαδή, τρεις μήνες και βάλε.
Όμως οι παίκτες της ΑΕΚ έβγαλαν χαρακτήρα. Αφενός διότι δεν τους έπιασε θάλασσα μετά το γκολ που δέχθηκαν. Αφετέρου διότι είχαν την υπομονή έστω και στο τελευταίο δεκάλεπτο, να κτίσουν μια επίθεση για σεμινάριο από την αρχή μέχρι το τέλος της (ίσως και την πρώτη στο ματς) και να πετύχουν το γκολ που σήμαινε τελικό. Ένα γκολ εκτός έδρας μετά από τρεις μήνες και στο πιο καθοριστικό ματς της σεζόν, μέχρι το επόμενο.
Ο Μανωλάς έδωσε όλα τα εύσημα στους παίκτες του γι αυτή την πρόκριση. Έστω και αν δεν έκαναν το τέλειο ματς. Άλλωστε ένας από τους χειρότερους παίκτες του γηπέδου, λέγε με Γιόχανσον, ξεδίπλωσε την επίθεση για το νικητήριο γκολ. Και η αλήθεια είναι πως το πιο σημαντικό απ’ όλα, είναι πως οι παίκτες της ΑΕΚ για μια ακόμα φορά έδειξαν πως όταν πραγματικά απαιτείται, έχουν τρόπο να βγάλουν χαρακτήρα.
Έπρεπε να το κάνουν στο Περιστέρι για να πάρουν την πρόκριση στον τελικό και το έκαναν. Όπως το έκαναν δυο μήνες πριν, όταν χρειάστηκε να κερδίσουν τα ντέρμπι κυρίως με Ολυμπιακό, αλλά και με Παναθηναϊκό. Με μια πιο προσεκτική ματιά, οι παίκτες της ΑΕΚ φέτος έχουν αποδειχθεί κατώτεροι των περιστάσεων σε παιχνίδια που η επί της ουσίας ζημιά, ήταν σχεδόν μηδενική. Υπό την έννοια πως οι… στραβές με Παναιτωλικό και Λεβαδειακό, είχαν μεν τη σημασία τους, αλλά όχι ουσιαστικό κόστος. Ένα κόστος δηλαδή που θα είχε ο αποκλεισμός από τον τελικό.
Η ΑΕΚ βρήκε τον τρόπο και τον χαρακτήρα και θα είναι στον τελικό. Μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια και μέσα από την πιο εφιαλτική διαδρομή της ιστορίας της. Πολλοί παίκτες της ΑΕΚ θεωρούν πως αυτόν τον τελικό και ενδεχομένως αυτό το κύπελλο, είναι κάτι που ο θεός του ποδοσφαίρου, αν υπάρχει τέτοιος, τους το χρωστά από πέρυσι. Πιθανόν. Αλλά δεν έχει σημασία. Εκείνο που έχει σημασία, είναι πως οι παίκτες της ΑΕΚ απέδειξαν για μια ακόμα φορά, πρώτα στους εαυτούς τους, πως όταν φτάνουν τα κρίσιμα ερωτήματα, έχουν τις απαντήσεις. Και θα κληθούν να το επαναλάβουν και στις 7 Μαίου.
Μια ημερομηνία μάλιστα, που υπήρξε σταθμός για την σύγχρονη ιστορία της ΑΕΚ έτσι κι αλλιώς. Και που για τους ολίγον παλαιότερους ιστορικούς του ποδοσφαίρου, μια ημέρα που η ΑΕΚ δεν χάνει. Βεβαίως προς ώρας ισχύει αυτό που είπε ο Μανωλάς. «Αφήστε μας να χαρούμε αυτή την πρόκριση». Σωστό, διότι ο Μανωλάς ξέρει ίσως καλύτερα από τον καθένα, τι σημαίνει να πηγαίνει η ΑΕΚ σε τελικό μετά από πέντε χρόνια και ειδικά μετά απ’ όσα έχει περάσει αυτά τα πέντε χρόνια.