Η πρώτη αγωνία που είχε ο Πογέτ για το ματς της Τρίπολης, ήταν ο βαθμός που θα επηρέαζε τους ποδοσφαιριστές του, όλο αυτό που έγινε με την ιστορία της διακοπής του κυπέλλου. Άλλωστε ο Ουρουγουανός είχε δει την Κυριακή (6/3) τους άλλους δυο εμπλεκόμενους των ημιτελικών, τον ΠΑΟΚ και τον Ατρόμητο, να μπαίνουν στο γήπεδο χωρίς συγκέντρωση και με το μυαλό να ταξιδεύει. Και ειδικά οι παίκτες του ΠΑΟΚ και χωρίς πάθος.

Αυτά τα σημάδια ανησυχούσαν τον Πογέτ, που είχε ζήσει όλες τις προηγούμενες μέρες την στεναχώρια των ποδοσφαιριστών του, για όλο αυτό που έγινε με το κύπελλο. Όμως τελικά, λόγοι τέτοιας ανησυχίας, στην πράξη δεν προέκυψαν.

Οι παίκτες της ΑΕΚ μπήκαν στο γήπεδο στην Τρίπολη και συγκεντρωμένοι και κυρίως παθιασμένοι. Προφανώς και είχαν στο μυαλό τους, πως ήταν ένα τέστ για τον χαρακτήρα της ομάδας. Αυτόν τον χαρακτήρα που θα πρέπει να δείξει στα υπόλοιπα ματς, του μοναδικού στόχου που έχουν απομείνει. Και αυτό που φάνηκε, τουλάχιστον στο παιχνίδι της Τρίπολης, ήταν πως είναι έτοιμοι να διοχετεύσουν σ’ αυτόν τον μοναδικό τους στόχο, όλη την ενέργεια και όλο το πάθος τους. Παρόλο που δεν βγάζει σε τίτλο.

Βεβαίως η ΑΕΚ παρά το πάθος και παρά το κέφι που έβγαλαν οι παίκτες της, δεν νίκησαν στην Τρίπολη. Ούτε έχασαν. Αλλά για να μην χάσουν, αρκούσε ο δυναμισμός που έβγαλαν στις προσωπικές μονομαχίες, το καλό παιχνίδι που έκανε το κεντρικό αμυντικό δίδυμο και το πολύ τρέξιμο που (και πάλι) έβγαλε ο Σιμόες. Όμως για να κέρδιζε η ΑΕΚ μια οργανωμένη ομάδα όπως ο Αστέρας, χρειαζόταν και άλλα πράγματα. Κυρίως δημιουργία από την μεσαία γραμμή της. Αλλά αυτό της έλειψε και μάλιστα πολύ.

Καταρχήν διότι απουσίαζε ο Πέτρος Μάνταλος. Το πόσο πολλές και σημαντικές δουλειές κάνει ο διεθνής μέσος στο παιχνίδι της ΑΕΚ, φάνηκε ξεκάθαρα σ’ αυτά τα δυο ματς που έλειψε. Με τον Παναθηναϊκό και τον Αστέρα Τρίπολης. Χωρίς τον Μάνταλο το δημιουργικό κομμάτι είναι… ελλειμματικό. Τις δουλειές που κάνει ο Μάνταλος, δεν υπάρχει κανείς άλλος στο ρόστερ της ΑΕΚ που να μπορεί να τις κάνει. Ούτε ο Βάργκας, ούτε ο Μπουονανότε, όπως φάνηκε και στο ντέρμπι με Παναθηναϊκό και στο ματς με τον Αστέρα.

Βεβαίως στην Τρίπολη η ΑΕΚ όχι μόνο ξεκίνησε το παιχνίδι, έτσι κι αλλιώς με ζητήματα στη μεσαία γραμμή, λόγω απουσίας Μάνταλου, αλλά στην πορεία της προέκυψαν και άλλα. Ο Γιόχανσον χτύπησε στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου και όσο και αν ήθελε να σφίξει τα δόντια και να συνεχίσει, με το που ξεκίνησε το δεύτερο μέρος, δεν μπορούσε καν να πατήσει το πόδι του. Και έπρεπε να βγει. Ενώ ο Κορδέρο, που πιθανότατα ήταν υπέρβαση και μόνο που ξεκίνησε στην ενδεκάδα καθώς είχε κάνει ελάχιστες κανονικές προπονήσεις, ήταν λογικό να ξεμείνει από δυνάμεις και να βγει εκτός ρυθμού πολύ πριν αντικατασταθεί.

Επομένως επί της ουσίας η ΑΕΚ βρέθηκε, ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο, να παίζει ένα σύστημα με πειραματική μεσαία γραμμή. Με τον Μπουονανότε στα χαφ, ακόμα και με τον Τζανετόπουλο στα χαφ. Και ήταν λογικό η ομάδα να μοιάζει κομμένη στη μέση. Βεβαίως ο Πογέτ θα μπορούσε να αλλάξει το σύστημα σε 4-4-2, ειδικά από την στιγμή που έβαλε τον Τζεμπούρ στο γήπεδο. Όμως ο Ουρουγουανός τεχνικός παραδέχθηκε μετά το τέλος του ματς πως, έστω και αν είναι αγαπημένο του σύστημα, ακόμα δεν το εμπιστεύεται. Κυρίως διότι δεν το έχει δουλέψει στις προπονήσεις.

Από την στιγμή που ο Πογέτ δεν ρίσκαρε αλλαγή συστήματος και που από την συνταγή του 4-3-3, έλειπαν… υλικά, η ΑΕΚ δεν είχε την δυνατότητα να ψάξει τίποτα παραπάνω από το ματς, εκτός από το να μην χάσει. Βεβαίως υπάρχει η φάση του 34’, που ο Ιγκλέσιας γκρεμίζει τον Λαμπρόπουλο στην περιοχή. Και που αν η ΑΕΚ είχε προηγηθεί, δύσκολα θα έχανε αυτό το τρίποντο. Αλλά στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, η ΑΕΚ πήρε στην Τρίπολη αυτό που μπορούσε να πάρει.