Πλάνο, πάθος, παρακαταθήκη

Δεν χρειάζονται μακροσκελείς πρόλογοι. Η ΑΕΚ το κέρδισε αυτό το κύπελλο, διότι πολύ απλά έτσι όπως μπήκε μέσα στο γήπεδο, δεν θα μπορούσε να το χάσει. Θα ήταν πέρα από κάθε ποδοσφαιρική λογική. Και αυτό, διότι η ΑΕΚ είχε όλα όσα χρειαζόταν για να κερδίσει αυτόν τον τελικό. Είχε και αψεγάδιαστο αγωνιστικό πλάνο και πάθος που ξεχείλιζε. Ενώ ο αντίπαλος δεν είχε τίποτα από τα δυο.

ΔΕΙΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ ΚΥΠΕΛΛΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΑΕΚ

Μπορεί ο Στέλιος Μανωλάς να ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της ΑΕΚ στις 10.30 το βράδυ, παραμονή του πρώτου ημιτελικού του κυπέλλου. Όμως το σχέδιο με το οποίο πήγε να διεκδικήσει το τρόπαιο, δεν είχε το παραμικρό ψεγάδι. Η ΑΕΚ είχε «διαβάσει» και είχε μπλοκάρει το παιχνίδι του Ολυμπιακού από τα άκρα και ειδικά από την δεξιά της (αριστερή για τον Ολυμπιακό) πλευρά. Ενώ στον Φορτούνη, που είναι βαρόμετρο του παιχνιδιού του αντιπάλου, του έριχνε δυο και τρεις παίκτες κάθε φορά που έπαιρνε την μπάλα και τον έβγαλε εκτός αγώνα.

Κίνηση… ματ ήταν η επιλογή του Τζεμπούρ για την κορυφή της επίθεσης, όπως και η κίνηση του Μάνταλου κοντά στον Αλγερινό επιθετικό. Κίνηση ματ και επιλογή να ξεκινήσει τελικά με τον Βάργκας σε ρόλο αντι – Μπαρμπόζα (έδωσε δυο ασιστ ο Βενεζουελάνος) αλλά και να ρίξει στην πορεία του ματς τον Μπακάκη στο γήπεδο ως δεξί εξτρέμ. Κίνηση ματ ήταν ακόμα και η επιλογή του Ανέστη για την θέση του τερματοφύλακα. Δυο εξαιρετικές επεμβάσεις έχει κάνει με το σκορ στο 1-0.

Το αγωνιστικό πλάνο του Μανωλά δεν χώλαινε πουθενά και οι παίκτες της ΑΕΚ, όλοι ανεξαιρέτως, το εκτέλεσαν με θρησκευτική ευλάβεια. Βεβαίως δεν θα αρκούσε ένα αψεγάδιαστο σχέδιο, αν δεν ήταν σχεδόν όλοι οι παίκτες της κιτρινόμαυρης ενδεκάδας σε εξαιρετικό βράδυ. Τόσο, που ακόμα και αν ο τίτλος του πολυτιμότερου παίκτη του τελικού, πήγαινε στον Τζεμπούρ ή στον Σιμόες ή στον Γιόχανσον, θα έμοιαζε απολύτως λογικό. Έστω και αν, για περισσότερους από έναν λόγους, ο Μάνταλος το άξιζε πέρα για πέρα το βραβείο του MVP.

Και φυσικά, το σωστό και εξαιρετικά εκτελεσμένο αγωνιστικό πλάνο, δεν θα ήταν αρκετό για να κερδίσει η ΑΕΚ τον τελικό, αν έλειπε από τους «κιτρινόμαυρους» το πάθος. Η ψυχή που έβγαλαν μέσα στο γήπεδο. Θυμηθείτε απλώς πως παίζει ο Μάνταλος, παρόλο που ξέρει πως το πόδι του δεν είναι 100% έτοιμο μετά τον μυϊκό τραυματισμό. Θυμηθείτε πως κυνηγάει ο Τζεμπούρ όλες τις φάσεις, μετά από τα βολέ του Ανέστη.

Θυμηθείτε πως ο Αραβίδης σηκώνει το κύπελλο και το λείπουν δυο μπροστά δόντια. Απώλεια των δυνατών μονομαχιών. Θυμηθείτε ακόμα πως πανηγύρισε ο Μπαρμπόζα στο τέλος, παρόλο που δεν έπαιξε λεπτό λόγω τιμωρίας, Θυμηθείτε τα βουρκωμένα μάτια του Μπρέσεβιτς, παρόλο που δεν έχει παίξει λεπτό όλη την σεζόν, λόγω τραυματισμού.

Οι παίκτες της ΑΕΚ, όλοι ανεξαιρέτως, μπήκαν στο γήπεδο και έπαιξαν το ματς, ακριβώς όπως πανηγύρισαν μετά την λήξη. Σαν μια γροθιά. Και αυτή προφανώς είναι η πιο ασφαλής συνταγή για κάθε ομάδα, προκειμένου να κερδίσει ένα ματς, όπως ένας τελικός κυπέλλου.

Το πόσο πολύ το ήθελαν αυτό το κύπελλο όλοι μέσα στην ΑΕΚ, το έδειξαν εντός και εκτός του τερέν του ΟΑΚΑ. Το πόσο πολύ το ήθελε ο κόσμος, το έδειξε το… ποτάμι που πλημμύρισε τους δρόμους της Νέας Φιλαδέλφειας μέχρι τα ξημερώματα εργάσιμων ημερών. Το πόσο σημαντικό είναι για την ΑΕΚ αυτό το κύπελλο, θα φανεί πολύ περισσότερο στο μέλλον.

Διότι είναι ένα τρόπαιο που όχι μόνο κλείνει οριστικά και αμετάκλητα ένα από τα μαύρα κεφάλαια στην ιστορία της ομάδας. Αλλά αποτελεί παρακαταθήκη για το μέλλον. Είναι η αφετηρία μιας νέας εποχής. Μια εποχής που η ΑΕΚ δεν μπορεί πλέον να διεκδικεί τίποτα λιγότερο από την κορυφή. Όταν η πρώτη σεζόν της επιστροφής από την μεγάλη περιπέτεια, κλείνει μ’ ένα κύπελλο. Οι επόμενες πρέπει να έχουν τουλάχιστον την ίδια, ή καλύτερο φινάλε.