Προς γνώση και συμμόρφωση
Ο Κώστας Τσίλης γράφει για το… επιμορφωτικό ρώσικο χαστούκι στην ΑΕΚ και την ανάγκη για σοφή διαχείριση μιας δύσκολης βραδιάς.
Όσοι γνωρίζουν καλά τα χούγια του οργανισμού που λέγεται ΑΕΚ, πήγαν στο ΟΑΚΑ ψυλλιασμένοι πως το βράδυ θα είναι περίεργο. Κάτι που δεν έχει να κάνει με τον αντίπαλο. Όχι πως η ΤΣΣΚΑ δεν ήταν έτσι κι αλλιώς, αλλά το έδειξε και στο ματς, μια εξαιρετικά δυνατή ομάδα. Ήταν όμως όλη αυτή η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, που μύριζε… νίλα για την ΑΕΚ. Κατά καιρούς πολύ λιγότερο χαρμόσυνες περιστάσεις, είχαν σκιαστεί από ήττες που είχαν πονέσει. Πολλώ δε μάλλον τώρα, που ο κόσμος της ΑΕΚ δεν ονειρεύεται απλώς, αλλά βλέπει να έχει ξεκινήσει η επιστροφή στο σπίτι.
Και άδεια για να ξεκινήσουν τα έργα για το νέο γήπεδο και νίκη σε προκριματικάChampionsLeague, στην επιστροφή μετά από δέκα χρόνια,παραήταν ονειρεμένος συνδυασμός για την ΑΕΚ. Οι γνωρίζοντας το είχαν στην άκρη του μυαλού τους, όταν πήγαιναν στο ΟΑΚΑ για το ματς με τους Ρώσους.
Προφανώς, για να ξέρουμε και τι λέμε, η ήττα της ΑΕΚ δεν οφείλεται σε τίποτα μεταφυσικό. Αντιθέτως είναι αποτέλεσμα μιας απολύτως ρεαλιστικής κατάστασης. Η ΤΣΣΚΑ δεν ήταν τόσο πολύ καλύτερη από την ΑΕΚ, ώστε να πάρει μια τόσο καθαρή νίκη. Ήταν όμως πολύ πιο προετοιμασμένη, για να διαχειριστεί ένα παιχνίδι, που η τακτική προσήλωση κρίνει αποτέλεσμα.
Η ΤΣΣΚΑ έχει παίκτες και με ποιότητα και με κλάση και με σπουδαία τεχνική κατάρτιση. Αλλά τίποτα απ’ όλα αυτά, δεν της έδωσε τη νίκη. Εκείνο που έφερε αυτό το 2-0, ήταν η προσήλωση των Ρώσων πάνω σ’ ένα πάγιο και εξαιρετικά δουλεμένο αγωνιστικό πλάνο. Που φυσικά περιλαμβάνει και την εξαιρετική ευχέρεια να σκοράρουν στις στημένες φάσεις.
Κάτι που ο Χιμένεθ είχε «διαβάσει», είχε επισημάνει, είχε δουλέψει. Και όταν κάτι το διαβάζεις, το αναλύεις, το δουλεύεις και τελικά όταν φτάνει η ώρα της κρίσης δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις, κάτι έχει πάει λάθος. Κάτι που δεν έχει να κάνει (μόνο) με την διαφορά ύψους που δεδομένα υπάρχει ανάμεσα στους παίκτες της ΑΕΚ και της ΤΣΣΚΑ.
Η ΑΕΚ ΖΟΡΙΣΤΗΚΕ, ΤΟ 4-3-3 ΔΕΝ "ΤΡΑΒΗΞΕ"
Βεβαίως η ΑΕΚ δεν έχασε μόνο επειδή δεν βρήκε τρόπο να αντιμετωπίσει τα κόρνερ των Ρώσων. Παρότι αν από ένα κόρνερ στο τελευταίο λεπτό του πρώτου ημιχρόνου δεν είχε έρθει το πρώτο γκολ, ίσως τα πράγματα να ήταν πολύ διαφορετικά. Η πραγματικότητα είναι πως η ΑΕΚ, δεν μπόρεσε να εμφανιστεί ανταγωνιστική της ΤΣΣΚΑ, ως προς το αγωνιστικό πλάνο.
Τι εννοώ; Οι Ρώσοι είχαν συγκεκριμένο σχέδιο, το εφάρμοσαν σωστά σ’ όλες τις γραμμές, κράτησαν το μηδέν, πέτυχαν δυο γκολ και έφυγαν με τη νίκη. Από την άλλη η ΑΕΚ είχε ένα πλάνο που εμφανώς δεν ήταν λειτουργικό. Και δεν έχει να κάνει με την αμυντική λειτουργία, που με τον (εξαιρετικό) Μπακάκη στα αριστερά, δούλευε καλά, όταν δεν υπήρχε κόρνερ και μέχρι ο Τσιγκρίνσκι να χάσει το μυαλό του. Δημιουργικά και στο κτίσιμο του παιχνιδιού, η ΑΕΚ ζοριζόταν.
Αυτό το 4-3-3 που επέλεξε ο Χιμένεθ, δεν τράβηξε. Για μια σειρά από λόγους. Ο πρώτος και βασικότερος είναι πως ο Ισπανός το είχε δουλέψει ελάχιστα στα προετοιμασία. Μόλις ένα 20λεπτο, στο δεύτερο ημίχρονο του φιλικού με την Κορόνα. Ο δεύτερος λόγος είναι πως ειδικά σ’ αυτόν τον σχηματισμό, ο Μάνταλος εγκλωβίζεται στα άκρα και μένει εκτός παιχνιδιού. Και όταν ο αρχηγός μένει εντελώς παιχνιδιού, η ΑΕΚ βραχυκυκλώνει. Ακόμα και αν ο Αϊντάρεβιτς και ο Γιόχανσον κάνουν το ματς της ζωής τους. Που δεν το έκαναν απέναντι στην ΤΣΣΚΑ. Το αντίθετο. Ειδικά για τον Γιόχανσον.
Ακόμα δηλαδή και αν η ΑΕΚ είχε βρει τρόπο να αντιμετωπίσει τα στημένα της ΤΣΣΚΑ, μ’ αυτό το δυσλειτουργικό αγωνιστικό πλάνο, δύσκολα θα μπορούσε να βρει τρόπο να κερδίσει. Θα μου πείτε πως το 0-0 θα ήταν πολύ καλύτερο από το 0-2. Θα μου πείτε επίσης πως, η ΑΕΚ είχε την στιγμή της με τον Λάζαρο και την έχασε. Αν την έβαζε, ίσως θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Όλα αυτά τα «αν» και τα «ίσως», πάντα παίζουν σ’ όλα τα ματς. Και ειδικά στις ήττες.
Η πραγματικότητα ήταν, πως η ΑΕΚ έδειχνε αδυναμία να βγει τακτικά ανταγωνιστική, απέναντι στην ΤΣΣΚΑ που ήταν μια καλή, δεμένη ομάδα, αλλά όχι και η Μπαρτσελόνα. Γι αυτό άλλωστε και αυτή η ήττα πόνεσε. Πέραν των προσδοκιών που υπήρχαν για μια υπέρβαση. Βεβαίως το μεγάλο στοίχημα πλέον για την ΑΕΚ και για τον Χιμένεθ, είναι η διαχείριση μια τέτοιας ήττας και γενικώς μιας τέτοιας περίεργης ήττας.
Απ’ όλα όσα έπαθε από τους Ρώσους, η ΑΕΚ καλείται να μάθει και να συμμορφωθεί. Και φυσικά όχι να γκρινιάξει και να καταστροφολογήσει. Άλλωστε δεν ήταν ποτέ το φαβορί σ’ αυτό το ζευγάρι. Όμως υπάρχουν πράγματα που πρέπει να διδαχθεί η ΑΕΚ απ’ αυτό το ματς.
Ο ΜΑΝΤΑΛΟΣ, Ο ΓΙΑΚΟΥΜΑΚΗΣ ΚΑΙ Ο ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όπως για παράδειγμα, πως είτε θα πρέπει ο Χιμένεθ να μην αφήσει ξανά το 4-4-1-1, είτε να δουλέψει πολύ με το 4-3-3, αν θέλει να το εφαρμόσει ξανά. Επίσης θα πρέπει σιγά – σιγά να εξοικειώνεται ο Ισπανός με την ιδέα και να λειτουργεί έτσι, πως ο Λιβάγια δεν είναι φορ περιοχής. Επομένως θέλει… παρτενέρ για να μπορέσει να δώσει πράγματα. Και ως εκ τούτου σε ματς που η ΑΕΚ θα παίξει μ’ ένα φορ, ο Γιακουμάκης θα πρέπει να είναι ενδεκάδα και όχι εκτός αποστολής. Εκτός αν η ΑΕΚ κάνει μεταγραφή φορ. Όμως πρώτα πρέπει να εμπιστευτεί τον Γιακουμάκη.
Επίσης αυτό το ματς με τους Ρώσους, ήταν μια πολύ τρανή απόδειξη, του πόσο η ΑΕΚ χρειάζεται στο παιχνίδι της τον Μάνταλο. Και πρέπει να βρίσκεται τρόπος, να μην εγκλωβίζεται. Διότι είναι μεν πολυεργαλείο, αλλά όχι και μάγος. Φανερό επίσης, πως ο Γαλανόπουλος πρέπει να μπει στην εξίσωση της μεσαίας γραμμής. Ειδικά όταν μπαίνει στο τραπέζι αυτό το 4-3-3. Καλός και άγιος ο Αϊντάρεβιτς για συγκεκριμένη, καλός και άγιος ο Γιόχανσον, αλλά κανείς τους δεν έχει το πακέτο του μικρού.
Βεβαίως μπορεί να γίνει μεγάλη κουβέντα για όσους δεν έπαιξαν στο ματς με την ΤΣΣΚΑ, που παραδοσιακά είναι πάντα οι καλύτεροι, ειδικά μετά από μια ήττα. Αυτό που έχει σημασία, είναι να βρει και να εντοπίσει ο Χιμένεθ αυτά που πραγματικά πήγαν στραβά, ως προς το τακτικό κομμάτι. Διότι κανείς δεν πρέπει να ξεχνά, πως ήταν μόλις το πρώτο επίσημο ματς της σεζόν για την ΑΕΚ. Και προλαβαίνει να διορθώσει όλα τα λάθη, αρκεί να τα εντοπίσει. Να τα διορθώσει καταρχήν με δουλειά στο γήπεδο και αν χρειαστεί, ακόμα και με μεταγραφές.
Και κάτι τελευταίο. Πήρε το αφτί μου μια γκρίνια από την εξέδρα για τον Ανέστη. Άδικο και παράλογο. Δεν φταίει σε κανένα γκολ, ενώ όλες τις φάσεις, τις διαχειρίστηκε όπως έπρεπε. Είναι κρίμα να αναζητούνται εύκολοι στόχοι για ξεσπάσματα. Ειδικά όταν δεν υπάρχει καν λόγος για τέτοια.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: