Πρωτάθλημα αφιερωμένο σε όλους αυτούς
Ο Κώστας Τσίλης γράφει για εκείνους στους οποίους ανήκει αυτό το πρωτάθλημα που κατέκτησε ύστερα από 24 ολόκληρα χρόνια η καλύτερη ομάδα της φετινής σεζόν.
Η ΑΕΚ το πήρε το πρωτάθλημα. Το πήρε μετά από 24 χρόνια, με τον τρόπο που της άρμοζε. Μπροστά σε 60.000 φίλους της που δεν σταμάτησαν λεπτό να δίνουν φωνή, σπρώξιμο και σεβασμό στην ομάδα. Ήταν αυτός ο σημερινός, ο ιδανικός τρόπος να επιβραβευτεί η καλύτερη ομάδα της φετινής σεζόν και η μεγαλύτερη τρελοπαρέα.
Με ιδανικό πρωταγωνιστή και σκόρερ σ’ αυτό το ματς με τον Λεβαδειακό, διότι ο Μπακασέτας είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ποδοσφαιρικής απάντησης, στη βιαστική και άδικη αμφισβήτηση. Με ιδανική μέρα και στιγμή, για να επιστρέψει ξανά δυνατός στο γήπεδο ο αρχηγός της. Μ’ όλα να γίνονται όπως έπρεπε να γίνουν.
Αυτό το πρωτάθλημα, πρώτα ανήκει στην ίδια την ΑΕΚ, μετά σ’ όλους αυτούς που έδωσαν ψυχή, σώμα, πνευμόνια και πόδια για να το κατακτήσουν. Όμως είναι και εξαιρετικά αφιερωμένο.
ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ...
Αφιερωμένο σ’ όλους εκείνους, αλήθεια δεν ξέρω τα ονόματα όλων, που το καλοκαίρι του 2013 πίστεψαν στο "ερχόμαστε" και όχι στο "καταστραφήκαμε".
Αφιερωμένο στον Ντέμη, τον Τράι, τον Λύμπε, τον Ζήκο, τον Γκαμάρα και τόσους άλλους παικταράδες, που φόρεσαν την κιτρινόμαυρη φανέλα και στερήθηκαν, για πολλούς και διάφορους που όλοι ξέρουμε λόγους, την χαρά να πανηγυρίσουν κάτι αντίστοιχο.
Αφιερωμένο σ’ αυτούς που θεώρησαν πως ο Μάνταλος έκανε το λάθος της καριέρας του, όταν το 2013, επέλεγε να υπογράψει στην ΑΕΚ που ήταν ακόμα στη Γ’ Εθνική. Και ο Πέτρος ακόμα γελάει μαζί τους. Αφιερωμένο και σ’ αυτούς που έλεγαν "που θα πάμε με τους Μπακάκηδες και τους Λαμπρόπουλους". Και ο Μπακάκης με τον Λαμπρόπουλο θα τους κοροϊδεύουν μέσα τους, στην απονομή του πρωταθλήματος.
Αφιερωμένο στον Μιχάλη Παυλή, που έβαζε την υγεία του και την ζωή του στο κορόνα ή γράμματα, για να βοηθήσει μια ΑΕΚ που είχε να του προσφέρει οριακά ένα πιάτο φαγητό.
Αφιερωμένο σ’ όσους εκείνο το απόγευμα του Απρίλη του 2013, είχαν το κουράγιο να πάνε στο πέταλο του γήπεδο του Περιστερίου και να παρακολουθήσουν βουβοί την κορύφωση του δράματος.
Αφιερωμένο και στον Νίκο Πανταζή, που είχε δώσει την ζωή του στην ΑΕΚ και του έμελλε τα δάκρυα του να στιγματίσουν τον πόνο μιας ολόκληρης γενιάς.
Αφιερωμένο στους εργάτες στο εργοτάξιο της Νέας Φιλαδέλφειας, που δουλεύουν φορώντας μπλούζα της ΑΕΚ και κτυπούν ακόμα πιο δυνατά το σφυρί, όταν ακούν κόσμο να φωνάζει συνθήματα.
Αφιερωμένο και σ’ όσους από τους 60.000 που ήταν σήμερα στο ΟΑΚΑ στην φιέστα με τον Λεβαδειακό, ήταν στην ίδια θέση στην κερκίδα και μετά τις φετινές ισοπαλίες με τον Απόλλωνα και την Λάρισα, όταν «διαλυόταν» ο πλανήτης.
Αφιερωμένο στην ψυχή των αποδυτηρίων της ΑΕΚ, που δεν είναι ούτε προπονητής, ούτε ποδοσφαιριστής, αλλά πλέον ούτε καν φροντιστής. Στον Νίκο Κορομηλά που δεν είναι μόνο ο συνδετικός κρίκος των προηγούμενων πρωταθλημάτων με το φετινό, αλλά ο ιεραπόστολος του dna αυτής της ομάδας, μέσα στα αποδυτήρια.
Αφιερωμένο και στον Βαγγέλη Γιαννίση, που όλοι τον έχετε δει, αλλά δεν ξέρετε τι ρόλο έχει και που έτρεχε πίσω από κάθε ποδοσφαιριστή, για να έχει ό,τι θέλει, την ώρα που το θέλει και όπως το θέλει. Και είναι κάτι που κάνει εδώ και σχεδόν 20 χρόνια.
Αφιερωμένο στον Μπρούνο Άλβες, στον Λεονάρντο, στον Νάτσο Σκόκο και στον Έλντερ Μπαρμπόζα, που είναι βέβαιο πως σ’ όποια γωνιά του ποδοσφαιρικού πλανήτη και αν βρίσκονται, αυτό το πρωτάθλημα θα το πανηγυρίσουν σαν να το έχουν κατακτήσει οι ίδιοι.
Αφιερωμένο σ’ εκείνους που απόψε σήκωσαν το κεφάλι και το βλέμμα προς τον ουρανό και είπαν "παππού/ μπαμπά/αδελφέ/κολλητέ, δες μας από εκεί ψηλά, το πήραμε το πρωτάθλημα που τόσο ήθελες".
Αφιερωμένο σ’ όσους πέρασαν έστω και μια μέρα σε νοσοκομείο ή ακόμα και χειρουργείο, πληρώνοντας την προσπάθεια τους μέσα στο γήπεδο, για να δώσουν νίκη στην ΑΕΚ. Ιδιαίτερα σε κάποιον Ιβάν Μπρέσεβιτς, που πέρασε δύσκολα και στα δύσκολα χρόνια.
Αφιερωμένο σ’ εκείνους που πλάνταξαν στο κλάμα εκείνο τον Απρίλη του 2013. Αφιερωμένο και σ’ εκείνους που το είχαν χαρεί με την ψυχή τους καθώς ήταν βέβαιοι πως είχαν ξεμπερδέψει από την ΑΕΚ και πως δεν ξανασυνέβαινε αυτό που έγινε σήμερα.
Αφιερωμένο σ’ όσους, όλα τα προηγούμενα 24 χρόνια, που έδωσαν ψυχή και καρδιά για να πάρει η ΑΕΚ το πρωτάθλημα αλλά δεν τα κατάφεραν. Δεν είναι αφιερωμένο όμως και σ’ αυτούς που έδωσαν ότι είχαν, για να προσπαθούν να της το στερήσουν. Και τις προηγούμενες χρονιές τα κατάφεραν. Όχι και φέτος.
Αφιερωμένο στον Χιμένεθ, που ήρθε ως καμικάζι πριν από 1,5 χρόνο να μαζέψει τα ασυμμάζευτα και πέτυχε ότι δεν κατάφεραν πολλά προκάτοχοι του, που είχαν έρθει εν χορδαίς και οργάνοις. Αφιερωμένο και στον Ουφάνο που πρόλαβε σε λίγους μήνες να γίνει το alter ego του Μανόλο και να βάλει το χεράκι του σ’ όλο αυτό που έγινε.
Η ΑΡΧΗ ΜΙΑΣ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑΣ ΕΠΟΧΗΣ
Και θα μπορούσε η λίστα μ’ όσους αυτό το πρωτάθλημα είναι αφιερωμένο, να μην έχει τελειωμό. Ξέχασα, εξάλλου, πολλούς και το ξέρω. Πάντως πολλοί και όλοι τους, έχουν μερίδιο σ’ έναν τίτλο που δεν είναι ένας απλός τίτλος. Ούτε η λύτρωση σε μια σκληρή αναμονή 24 χρόνων.
Είναι το οριστικό τέλος μιας εποχής και αρχή μιας εντελώς καινούργιας. Και κυρίως είναι αφιερωμένο σ’ όλους αυτούς που ξεκίνησαν, που θα "τρέξουν" και που θα στηρίξουν αυτή τη νέα εποχή για την ΑΕΚ. Και που θα μπορούν να δίνουν ραντεβού κάθε χρόνο τέτοια εποχή, για ανάλογα απογεύματα σαν το σημερινό.
Όλα αυτά τα παιδιά, ξένοι και Έλληνες, που έγιναν ένα κουβάρι στο κέντρο του γηπέδου και γιόρτασαν με την ψυχή τους αυτή την ιστορία που έγραψαν, ξέρουν πως ότι έγινε στο ΟΑΚΑ σήμερα δεν είναι το τέλος. Είναι η αρχή. Η αρχή μιας εποχής ΑΕΚ.
Photo Credits: Eurokinissi
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:
