Το άξιζε η ΑΕΚ

Η ζωή κάνει πολλές φορές κύκλους. Και στο ποδόσφαιρο ακόμα περισσότερες. Η ΑΕΚ νίκησε τον Ολυμπιακό με το ίδιο σκορ, με το οποίο έχασε πέρυσι το αντίστοιχο ματς, στο ίδιο γήπεδο, αλλά για το κύπελλο (1-0). Το παιχνίδι επί της ουσίας κρίθηκε σε μια φάση όπου ο Καλογερόπουλος έκρινε πως υπάρχει χέρι σε παίκτη του Ολυμπιακού. Το αντίστοιχο περσινό ντέρμπι είχε κριθεί και πάλι σε μια φάση, που όμως ο ίδιος διαιτητής, στην ίδια εστία, έκρινε πως δεν είναι χέρι του παίκτη του Ολυμπιακού (του Χάρα). Ο απόλυτος κύκλος δηλαδή.

Για την τωρινή φάση που καταλογίστηκε χέρι στον Μιλιβόγεβιτς, ακόμα και μετά από πολλά ριπλέι, είναι δύσκολο να πει κανείς με σιγουριά αν η απόφαση του διαιτητή ήταν σωστή ή λάθος. Η ίδια δυσκολία υπήρχε και πέρυσι, όταν δεν καταλογίστηκε χέρι. Για την τωρινή φάση δύσκολα να πω με σιγουριά αν ήταν ή όχι. Για την περσινή θαρρώ πως κακώς δεν καταλογίστηκε το χέρι, αλλά πάλι μετά από μελέτη των ριπλέι και των νόμων της... φύσης.

Όπως και να έχει, η ΑΕΚ πέρυσι έχασε μια πρόκριση σε μια φάση με αμφισβητούμενο χέρι και μοιάζει μ' ένα είδος απόδοσης (ποδοσφαιρικής) δικαιοσύνης, να νικήσει σε ένα ντέρμπι πρωταθλήματος πάλι με αμφισβητούμενο χέρι. Και από την στιγμή που έδωσε το πέναλτι, ήταν φυσικά και δεύτερη κίτρινη στον Μιλιβόγεβιτς. Αφήστε που υπάρχει και πέναλτι στο πρώτο ημίχρονο πάνω στον Σουκουλίνι.

Δεν ήταν καλύτερη, το ήθελε περισσότερο

Βεβαίως υπάρχει και το αγωνιστικό κομμάτι. Εκεί που η ΑΕΚ μόχθησε πολύ και «έφτυσε» αίμα στο γήπεδο για να πάρει τελικά αυτή τη νίκη. Πρώτα η ποιότητα και μετά τα κορμιά του Ολυμπιακού, έβαζαν (σχεδόν άλυτους) αγωνιστικούς γρίφους. Ακόμα και όταν η ΑΕΚ είχε παίκτη παραπάνω. Επί της ουσίας, η Ενωση σε καμία στιγμή του παιχνιδιού δεν ήταν καλύτερη από τον Ολυμπιακό. Αλλά οι παίκτες της δικαιώθηκαν γιατί το πάλεψαν μ’ όλες τους τις δυνάμεις με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Μπαρμπόσα που έπαιζε σχεδόν μ’ ένα πόδι και μέχρι και το 96’ έκανε σπριντ για να κόψει επίθεση του αντιπάλου!

Και ο Πογέτ δικαιώθηκε, διότι έκανε ό,τι χρειαζόταν για να πάρει τη νίκη. Άλλαξε πριν το ημίωρο το σύστημα του, όταν ο αντίπαλος του έκανε σμπαράλια το αρχικό πλάνο. Χωρίς να διστάσει να στείλει τον Σουκουλίνι ακόμα και σε ρόλο εξτρέμ. Επίσης πήρε όλα τα… διαθέσιμα ρίσκα. Νωρίς τον Πέκχαρτ στο γήπεδο, βγάζοντας έναν αμυντικό χαφ (Σουκουλίνι), νωρίς και τον Βάργκας, βγάζοντας ακόμα έναν αμυντικό χαφ (Γιόχανσον).

Η ΑΕΚ το πολέμησε πολύ το παιχνίδι και στο γήπεδο και από τον πάγκο. Προφανώς και θα μπορούσε να το είχε χάσει. Είτε στο κακό πρώτο της ημίωρο που ο Ολυμπιακό κυριάρχησε, είτε όταν δυσκολευόταν να διαχειριστεί τον παίκτη παραπάνω, μετά την αποβολή του Μποτία. Όμως τελικά το κέρδισε, γιατί το κυνήγησε μ’ όλες τις δυνάμεις της. Ακόμα και ο σχεδόν δίμετρος Πέκχαρτ έκανε και σπριντ και τάκλιν για να βοηθήσει στην αμυντική λειτουργία. Και στο τέλος της μέρας, η ΑΕΚ κέρδισε ένα ματς που το ήθελε πάρα πολύ. Ίσως περισσότερο από τον αντίπαλο της. Άλλωστε πάει αρκετά πίσω στον χρόνο η τελευταία νίκη σε τέτοιο ντέρμπι. Όπως ακόμα πιο πίσω στον χρόνο, πάει και το τελευταίο πέναλτι που πήρε σε τέτοιο ντέρμπι.