Μια ομάδα για να μπορέσει να πάρει το πρωτάθλημα, θα πρέπει να περνάει από έδρες όπως αυτή της Λάρισας. Νόμος. Αν ρίξει κανείς μια ματιά σ’ όσα παραδοσιακά συμβαίνουν στο ελληνικό πρωτάθλημα, εκείνος που τερματίζει πρώτος, είναι αυτός που έχει αφήσει τους λιγότερους βαθμούς στην επαρχία. Επομένως δεδομένα «πονάνε» αυτοί οι δυο βαθμοί που άφησε η ΑΕΚ στην Λάρισα. Και ενδεχομένως να πονέσουν ακόμα περισσότερο, στο ταμείο που θα γίνει στο τέλος.

Όμως το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει τώρα η ΑΕΚ, πιο μεγάλο ακόμα και απ’ όσα (αγωνιστικά) έγιναν και οδήγησαν στο στραβοπάτημα στη Λάρισα, θα είναι να αρχίσει από τώρα να κλαίει πάνω απ’ αυτούς τους χαμένους βαθμούς. Τώρα που ακόμα όλα είναι ζεστά και όλα είναι μπροστά, η αντίδραση του οργανισμού που λέγεται ΑΕΚ σ’ αυτή την γκέλα, θα καθορίσει εν πολλοίς την εξέλιξη του πρωταθλήματος. Ή για την ακρίβεια, θα καθορίσει τον τρόπο που η Ένωση θα συνεχίσει να διεκδικεί αυτό το πρωτάθλημα.

Προφανώς και είναι ζήτημα το γεγονός πως η ΑΕΚ πέταξε δυο βαθμούς, πριν καν πάει στα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ, τα οποία μάλιστα είναι και εκτός έδρας. Προφανώς και πλέον κάθε απώλεια, μετρά. Ωστόσο αφού πλέον αυτή η απώλεια είναι… τετελεσμένη, ο οργανισμός ΑΕΚ θα εγκληματήσει, αν καθίσει να κλαίει πάνω από το χυμένο γάλα. Και εννοώ τον προπονητή, τους παίκτες, το ποδοσφαιρικό τμήμα, τον κόσμο, τους πάντες. Για όλους εντός, εκτός και επί τα αυτά μέρη της ομάδας, εκείνο που έχει σημασία, δεν είναι καν το πώς χάθηκαν οι βαθμοί, αλλά πως θα συνεχίσει η ΑΕΚ όχι απλώς σαν να μην χάθηκαν αλλά για να βρει τους τρόπους να τους αναπληρώσει.

ΤΟ ΛΕΝΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ

Φυσικά και κάτι τέτοιο θέλει κότσια. Δεν είναι εύκολη ιστορία. Είμαι βέβαιος πως πρώτοι οι παίκτες είναι σκασμένοι για την γκέλα. Αλλά στις πρώτες κουβέντες που όλοι τους έκαναν αμέσως μετά το ματς, βγάζοντας μολύβι και χαρτί για να κάνουν τα κουμάντα τους μετά τους χαμένους βαθμούς, έβαλαν πως πλέον θα χρειαστεί να κερδίσουν το ντέρμπι στο Καραϊσκάκη ή το ντέρμπι στην Τούμπα ή και τα δυο. Κάπως έτσι είναι τα πράγματα. Και αυτό θα πρέπει να κάνουν.

Ενδεχομένως και ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ να κάνουν τις γκέλες τους, διότι και αυτοί θα χρειαστεί να πάνε σε έδρες που θα βρουν απέναντι τους έντεκα παίκτες, τέσσερις νταλίκες και δυο πούλμαν μπροστά στην αντίπαλη εστία. Ωστόσο στην οικονομία, αλλά κυρίως στην σκέψη των παικτών της ΑΕΚ, εκείνο που έχει μπει, είναι πως πλέον θα πρέπει να κερδίσουν στα ντέρμπι για να ρεφάρουν. Και αφού το σκέφτονται, θα πρέπει να το κάνουν κιόλας. Άλλωστε για να ξέρουμε και τι λέμε, το ματς στη Λάρισα δεν κρίθηκε ούτε στην έλλειψη ποιότητας, ούτε πουθενά.

ΚΑΙ ΠΩΣ ΗΡΘΕ Η ΓΚΕΛΑ…

Στο ερώτημα για το πώς κόλλησε η ΑΕΚ στο μηδέν, η απάντηση είναι εξαιρετικά απλή και απολύτως ποδοσφαιρική. Ήξεραν και περίμεναν πως θα βρουν απέναντι τους μια μαζική άμυνα. Είναι όμως άλλο να το αναλύεις και άλλο να το βλέπεις μπροστά σου. Και στην πραγματικότητα αυτό που έγινε μέσα στο γήπεδο, ήταν πέρα και απ’ αυτό που θα μπορούσε να έχει διαβάσει ή να περιμένει από τον αντίπαλο ο Χιμένεθ.

Η Λάρισα έπαιζε όχι απλώς με διπλή ζώνη άμυνας. Έπαιζε με έντεκα παίκτες εντός και στα όρια της περιοχής της. Σαν άμυνα σε χάντμπολ. Νομίζω πως η ΑΕΚ είχε να αντιμετωπίσει τέτοια αμυντική λειτουργία, από την εποχή που πήγαινε στον Κορυδαλλό για να παίξει με την Προοδευτική. Κάποια στιγμή ο Τσιγκρίνσκι είχε βρεθεί να κάνει το «δεκάρι» έξω από την περιοχή της Λάρισας.

Εννοείται πως ακόμα και τέτοιου είδους άμυνας, μπορούν να σπάσουν και η πιο ασφαλής συνταγή, είναι καλή και γρήγορη κυκλοφορία της ΑΕΚ. Και σ’ αυτό δεν βοήθησαν ούτε ο Μοράν, ούτε ο Κονέ, που κυρίως είχαν το βάρος της ευθύνης, ούτε κανείς. Πείτε μου όμως, πως ακριβώς θα γίνει η καλή κυκλοφορία, όταν οι παίκτες με δυσκολία στεκόντουσαν όρθιοι, σ’ αυτόν τον τραγικό αγωνιστικό χώρο. Βεβαίως θα μου πείτε, πως στο ίδιο τερέν, έπαιζαν και οι παίκτες της Λάρισας. Ναι, αλλά έπρεπε να μαρκάρουν, να τρέξουν και να καλύψουν χώρους και όχι να δημιουργήσουν. Αφήστε που για τερέν του γηπέδου, ευθύνεται ο γηπεδούχος και ως εκ τούτου δεν έχει δικαίωμα καν να επικαλεστεί.

Επίσης κάποιος θα πει ότι στο ίδιο τραγικό γήπεδο, έπαιξε και ο Ολυμπιακός και την ίδια μαζική άμυνα από την Λάρισα είχε να αντιμετωπίσει. Αλλά κέρδισε. Θα μου επιτρέψετε να επισημάνω πως ισχύει το πρώτο, όχι όμως και το δεύτερο. Η Λάρισα με τον Ολυμπιακό έπαιξε πολύ πιο ανοικτά. Απόδειξη το γεγονός πως είχε κάνει ευκαιρίες πριν δεχθεί γκολ. Απόδειξη οι 11 τελικές της Λάρισας σ’ εκείνο το ματς, έναντι των 4 απέναντι στην ΑΕΚ.

Η ΕΥΘΥΝΗ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΛΑΘΗ

Φυσικά και ακόμα και έτσι, η ευθύνη για το στραβοπάτημα βαραίνει αποκλειστικά και μόνο την ΑΕΚ. Βαραίνει τον Χιμένεθ για το γεγονός πως δεν βρήκε πλάνο σωστό για να διασπάσει έστω και αυτή την άμυνα. Βαραίνει τον Μοράν και τον Κονέ που δεν βοήθησαν καθόλου στην δημιουργία, βαραίνει τον Αραούχο και τον Λιβάγια που εκνευρίστηκαν νωρίς από τις κλωτσιές που δέχθηκαν.

Κυρίως όμως, βαραίνει την αντίδραση που υπήρξε στο δεύτερο ημίχρονο, στην εικόνα που έδειξε το ματς και η ΑΕΚ στο πρώτο ημίχρονο. Φαινόταν πως δεν υπήρχαν λύσεις για να διασπαστεί η άμυνα. Φαινόταν πως ούτε ο Μπακασέτας, ούτε ο Λάζαρος ήταν στη μέρα τους. Ήθελε πολύ πιο νωρίς στο γήπεδο και τον Μασούντ (θυμίζω πως με την πάσα που έκανε στο 90’ στον Κονέ λίγο έλειψε να καθαρίσει την μπουγάδα). Ήθελε και πολύ πιο νωρίς τον Γιακουμάκη. Να μπει ένα βαρύ φορ μέσα στην περιοχή και τουλάχιστον να ψάξει η ΑΕΚ απειλή από αέρος.

Αλλά όπως και να έχει, τώρα ούτε ο χρόνος γυρίζει πίσω, ούτε οι βαθμοί για την ΑΕΚ. Στην Λάρισα δεν κρίθηκε ούτε το πρωτάθλημα, ούτε καν η επάρκεια της ΑΕΚ να το διεκδικήσει. Γι αυτό και τώρα αυτό που έχει σημασία, είναι η αντίδραση.