Αναστασίου, ΔΕΝ κρατάς τους τρεις βαθμούς

Το πρώτο ημίχρονο του Παναθηναϊκού ήταν βγαλμένο από τα καλύτερα ποδοσφαιρικά όνειρα και το δεύτερο από τους πιο ζοφερούς εφιάλτες. Έλα μου όμως που το ρημάδι το ματς κρατάει 90 λεπτά και όχι 45, και με ένα καλό ημίχρονο δεν πας πουθενά. Αντίστροφα ήταν τα πράγματα για τον Πανιώνιο, με καταστροφικό πρώτο και υπέροχο δεύτερο ημίχρονο.

Μόνο που όταν σε ένα ματς υπάρχει μια ανώτερη ποιοτικά ομάδα (θεωρητικά), που παίζει στην έδρα της και έχει τον έλεγχο από την αρχή, αυτή κρατάει τη μπαγκέτα και δίνει το τέμπο, αυτή καθορίζει το πώς θα πάει το παιχνίδι.

Ο Παναθηναϊκός έδειξε ότι αυτός θα δώσει το τέμπο σε όλο το ματς, όπως έδειξε επίσης ότι θα έβαζε όχι μόνο ένα, αλλά δυο και τρία γκολ. Δεν το έκανε, δεν είχε καθαρό μυαλό στα τελειώματα, ο Καρέλης έβγαλε ενέργεια και τρεξίματα αλλά όχι γκολ και καμιά φορά όταν «κρατάς» τον αντίπαλο στο παιχνίδι, όταν δεν τον «τελειώνεις», όταν δεν τον κάνεις να νιώσει ότι δεν έχει σωτηρία, του δίνεις τη δυνατότητα να επιστρέψει στο ματς.

Κι ο Πανιώνιος επέστρεψε όχι απλά φουριόζος, αλλά με το μαχαίρι στα δόντια κι έβαλε πολύ δύσκολα στον Παναθηναϊκό σε ολόκληρο το δεύτερο ημίχρονο, όπου τα έκανε όλα σωστά, εκτός από το βασικό πράγμα στο ποδόσφαιρο: να βάλει τη μπάλα στα δίχτυα. Είναι αυτό που λέμε για το αν σε θέλει ή δεν σε θέλει η μπάλα - τον Πανιώνιο δεν τον ήθελε στην επανάληψη, πάει και τελείωσε.

Μόνο που αν είσαι ο Γιάννης Αναστασίου, δεν αρκεί να μακαρίζεις την καλή σου τύχη, να κρατάς τους τρεις βαθμούς ή να ευχαριστείς τον καλό Θεό για την νίκη. Ή τα κάνεις όλα αυτά για να τα έχεις καλά και με τον Κύριο άνωθεν, αλλά στη συνέχεια ψάχνεις να βρεις πού οφείλεται η αγωνιστική κατάρρευση της επανάληψης. Ήταν οι αντοχές που στέρεψαν από την υπερπροσπάθεια του πρώτου ημιχρόνου; Τότε, χρειάζεται καλύτερη διαχείριση δυνάμεων, ώστε να μην κλατάρει η ομάδα από το 55’ ή το 60’.

Ήταν η αγωνιστική άνοδος του Πανιωνίου; Πολύ ωραία, ανεβαίνει ο αντίπαλος και γίνεται πιο απειλητικός, αλλά αυτό σημαίνει ότι αφήνει πίσω κενούς χώρους και είναι πιο ευάλωτος σε δεύτερο γκολ, άρα εκεί πρέπει να τον χτυπήσεις. Φταίνε οι απουσίες 3-4 βασικών παικτών; Με τις απουσίες σου πρέπει να μάθεις να ζεις στον αθλητισμό, ειδικά όταν πλέον έχεις αποκτήσει βάθος στο ρόστερ, που σου επιτρέπει να αλλάζεις πρόσωπα χωρίς να αλλοιώνεται η αγωνιστική εικόνα.

Οπότε καλοί οι τρεις βαθμοί για τον Παναθηναϊκό, ακόμα καλύτερο το θέαμα που μας πρόσφεραν οι δυο ομάδες σε ένα υπέροχο παιχνίδι με πολλές φάσεις, αλλά η δουλειά του προπονητή είναι πολύ πιο σύνθετη από το να θαυμάζει ένα ωραίο ματς και να χειροκροτεί τις εκατέρωθεν ευκαιρίες. Καλό είναι να βρει τι έφταιξε, γιατί παίκτες κομβικοί για το παιχνίδι της ομάδας του (κυρίως ο Πράνιτς) εξαφανίστηκαν στην επανάληψη και πώς μπορεί ακόμα και σε νεκρά διαστήματα ή ένα ολόκληρο κακό ημίχρονο, να καμουφλάρει τα προβλήματα, να παγώνει τον ρυθμό, να καταστρέφει το παιχνίδι του αντιπάλου και να μειώνει την πίεση προς την εστία του, ειδικά όταν έχει μια αμυντική τετράδα που πρώτη φορά παίζει μαζί ή τέλος πάντων δεν έχει συνοχή και εμπειρία.