Από μπαλίτσα τι γίνεται;

Βεβαίως και είναι χρήσιμη η νίκη με τη Νίκη και σβηστή και ξεκούραστη και το μυαλό πάει στην Εστορίλ χωρίς έγνοιες, μουρμούρες και σκοτούρες. Κατανοητά όλα αυτά. Αλλά δεν πρέπει ο Παναθηναϊκός να παίξει και λίγη μπαλίτσα;

Πέρυσι τέτοιον καιρό, ο Παναθηναϊκός φτιαχνόταν και ψαχνόταν. Οι παίκτες και ο προπονητής ήταν ολοκαίνουργιοι, το ξεκίνημα στη χρονιά ήταν μέτριο βαθμολογικά και ακόμα μετριότερο σαν αγωνιστική εικόνα. Αλλά σε εκείνη τη φάση, κανείς στην πραγματικότητα δεν καιγόταν για το καλό θέαμα: προτεραιότητα ήταν να μαζεύει η ομάδα βαθμούς και μέσα από τη δουλειά της στις προπονήσεις, να κοιτάξει να χτίσει ένα συγκεκριμένο αγωνιστικό προφίλ, το οποίο κάποια στιγμή θα συνδύαζε και το θέαμα και την αποτελεσματικότητα.

Πέρυσι τέτοιον καιρό, δεν υπήρχαν και απαιτήσεις από τον κόσμο - ένα ατέλειωτο ξενέρωμα υπήρχε. Είχε προηγηθεί μια χρονιά γεμάτη λάθη, με τον Φάμπρι να μας λέει πέντε γνωμικά και να φεύγει, αφήνοντας δυστυχώς πίσω του όλους τους Κάιπερ και Εσπάρθα που μας είχε φορτώσει. Κάπως έτσι ο κόσμος ήταν επιφυλακτικός στο καινούργιο πρότζεκτ, έβλεπε τον Αναστασίου με δυσπιστία, αμφέβαλε για το κατά πόσον ο Μπεργκ που ήρθε Ελλάδα "το είχε" ή ήταν ένας 27χρονος πρώην ποδοσφαιριστής, τι σόι μπάλα θα έπαιζε ο Σίλντελφελντ, ο Μέντεζ, ο Πράνιτς, πώς θα πάμε μπροστά με τον Καρέλη και τον Κλωναρίδη, ποιος είναι αυτός ο Νάνο και γιατί πρέπει να παίζει ο Παναθηναϊκός από δεξιά με έναν που λέγεται... Μαρινάκης;

Φέτος όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Πολύ αλλαγμένα προς τα καλύτερο και γι' αυτό φρόντισαν ο Αναστασίου με τους παίκτες του και όσα κατάφεραν στο φινάλε της περασμένης χρονιάς. Ανέβασαν επίπεδο την ομάδα, της χάρισαν έναν τίτλο μετά από χρόνια, την έβγαλαν Ευρώπη και όλα αυτά όχι με ποδόσφαιρο σκοπιμότητας, όχι με νίκες στο "μισό-μηδέν", αλλά με μια μπάλα ενδιαφέρουσα που άρεσε σε φίλους και ουδέτερους, με τριάρα στο "Καραϊσκάκης" και τεσσάρα στον τελικό κυπέλλου. Μαζί με το επίπεδο βέβαια, ανέβηκαν και οι προσδοκίες για φέτος, με ή χωρίς μεταγραφές, με ή χωρίς Μπεργκ για 3 μήνες, με ή χωρίς χρήματα: ο κόσμος της ομάδας έχει δει ότι υπάρχουν δυνατότητες, ότι μπορεί να παίξει μπάλα η ομάδα που να είναι ταυτόχρονα αποτελεσματική και ελκυστική, ότι έχει τρόπους να ανοίγει κλειστές άμυνες κι έχει τη σοβαρότητα να περνάει από δύσκολες έδρες χωρίς να κλωτσάει βαθμούς.

Ο Αναστασίου φυσικά είπε αλήθειες στο ξεκίνημα της σεζόν. Είπε ότι φέτος τα πράγματα θα είναι πιο δύσκολα, διότι πλέον όλοι οι αντίπαλοι ξέρουν πώς παίζει ο Παναθηναϊκός, κάτι που δεν ήξεραν πέρυσι και το έμαθαν με τον πιο σκληρό τρόπο. Είπε επίσης ότι μπορεί να μην έγιναν μεταγραφές, αλλά ο Ντίνας και ο Μπαϊράμι μπορούν να μας εκπλήξουν ευχάριστα, καθώς είναι παίκτες με διαφορετικά χαρακτηριστικά από τους υπόλοιπους μέσους. Σωστός και "τίμιος" ήταν και στα δυο αυτά που μας είπε. Και οι αντίπαλοι δείχνουν να έχουν διαβάσει καλά το παιχνίδι του Παναθηναϊκού και ο Ντίνας είναι άλλος παίκτης φέτος σε σχέση με τον περσινό και ο Μπαϊράμι του Βόλου ήταν ο παίκτης που μας "έταξε" ο Αναστασίου όταν έτρεξε και τον πήρε πρώτο - πρώτο πέρυσι το καλοκαίρι. Μόνο που εγώ περιμένω να ακούσω και κάτι ακόμα από τον κόουτς: πότε θα παίξει η ομάδα τη μπάλα που έπαιζε πέρυσι στο δεύτερο μισό της σεζόν.

Διότι πέρσι ο Γιάννης Αναστασίου μας ζήτησε λίγο χρόνο για να δούμε τις πραγματικές δυνατότητας της ομάδας και δεν μας παραμύθιασε: σταδιακά είδαμε όλο και καλύτερα πράγματα με κορύφωση στα κρίσιμα παιχνίδια πρωταθλήματος και κυπέλλου τις τελευταίες εβδομάδες της σεζόν. Άρα στα δικά μου μάτια και αυτιά, ο προπονητής αυτός έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη όχι μόνο με τη δουλειά του, αλλά και με την ευθύτητα και την ειλικρίνειά του. Μακάρι να είναι σύντομα σε θέση να μας πει και για φέτος, πότε θεωρεί ότι η ομάδα θα φτάσει στα επίπεδα απόδοσης που θα θέλαμε να βλέπουμε. Διότι καλές οι "επαγγελματικές νίκες", τα "κυνικά τρίποντα" και το "παίξαμε όσο έπρεπε για να κερδίσουμε", αλλά ακόμα καλύτερες οι νίκες με μεγαλύτερο σκορ και καλύτερο θέαμα. Που διώχνουν το άγχος μην γίνει καμιά στραβή από μια στημένη μπάλα του αντιπάλου και ταυτόχρονα χορταίνουν μπάλα τον κόσμο και τον ξαναφέρνουν στο γήπεδο στην επόμενη εντός έδρας αναμέτρηση, όχι από "ιερή υποχρέωση" να στηρίξει την ομάδα, αλλά από λαχτάρα να περάσει δυο όμορφες ποδοσφαιρικές ώρες.