Χρειαζόταν περισσότερα γκολ και λιγότερα νεύρα
Το rotation - αναγκαστικό ή κατ' επιλογήν - άλλοτε σε πάει ταμείο κι άλλοτε σε πάει στον κουβά. Κι αυτή τη φορά, ο Αναστασίου δεν έβγαλε λαγό από το καπέλο, όπως συνέβη την προηγούμενη αγωνιστική.
Έχουμε και λέμε: έξω ο Μπεργκ λόγω τραυματισμού, μέσα ο Πέτριτς. Έξω ο Πράνιτς που δεν έπαιξε μεν με την Εθνική του αλλά έκρινε ο κόουτς ότι ήταν κουρασμένος από τα πήγαινε - έλα, μέσα ο Μπούι.
Και έξω όσοι ήταν με την Εθνική Ελπίδων, μεταξύ των οποίων ο βασικός ως τώρα Καρέλης, στη θέση του ο Κλωναρίδης. Αποτέλεσμα; Μηδέν γκολ μπροστά, κατοχή μπάλας που δεν μεταφράστηκε σε κάτι ουσιαστικό, μερικές καλές ευκαιρίες που πετάχτηκαν στα σκουπίδια και πρώτη φετινή ήττα στο πρωτάθλημα.
Επίσης και πρώτο φετινό ματς (δεύτερο μαζί με αυτό στο Βέλγιο) όπου ο Παναθηναϊκός δεν σκοράρει. Και πρώτο ματς χωρίς Μπεργκ που δεν βρίσκει εναλλακτική επιθετική διέξοδο.
Δεν λέω, καλό πράγμα το rotation, αλλά για να αποδειχθεί καλό και στο χορτάρι και - κυρίως - στον φωτεινό πίνακα, πρέπει το ρόστερ σου να μπορεί να ανταποκριθεί με συνέπεια στις απαιτήσεις. Και δεν ξέρω πόσο καλός μπορεί να γίνει μελλοντικά ο Μπούι αλλά αυτή τη στιγμή δεν είναι ούτε Πράνιτς, ούτε φυσικά Αμπέντ, ο Μπαϊράμι «φωνάζει» από μακριά ότι υποφέρει από την αγωνιστική απραξία, ο Πέτριτς έχει καλές στιγμές και σκόραρε με τον Πανιώνιο αλλά «όφειλε» να τελιώσει τουλάχιστον μια ή δυο από τις φάσεις που βρήκε κόντρα στην Καλλονή.
Στην πραγματικότητα απ' όλους αυτούς που είδαμε που δεν θεωρούνται βασικοί αλλά φυσικά δεν είναι και «βοηθητικοί», μόνο ο Κλωναρίδης πραγματικά ξεχώρισε. Μόνο που δεν ήταν αρκετός ο δικός του επιθετικός οίστρος για να αλλάξει κάτι για την ομάδα του.
«Και τι άλλο να κάνει ο Αναστασίου;», θα αναρωτηθεί κάποιος. Έλα μου ντε! Αυτούς έχει και μ' αυτούς θα πορευτεί, για την ακρίβεια αυτούς υποστηρίζει σθεναρά όλον αυτόν τον καιρό όπου δηλώνει με βροντερή φωνή ότι του φτάνουν κι ότι δεν ήθελε άλλους. Κι αν τον ρωτήσεις ή αν τον άκουσε κανείς μετά το τέλος του ματς στις δηλώσεις που έκανε στη NOVA, αυτό που του έφταιξε δεν ήταν η λειψανδρία, το rotation ή το περιορισμένο ρόστερ, αλλά ότι η ομάδα του έκανε τόσες ευκαιρίες και δεν έβαλε έστω ένα γκολ.
Του έφταιξε και ο Τριτσώνης του κόουτς, για το μη-σφύριγμά του στη φάση του Κλωναρίδη στο πρώτο μέρος, όπου αν σφύριζε θα έδινε φαντάζομαι φάουλ εκτός περιοχής και αποβολή του Χογκ. Κι εμένα φάουλ και αποβολή μου φάνηκε, υπήρχε επαφή στην κούρσα του Κλωναρίδη, αλλά ας το ξεπεράσουμε κι ας συνεχίσουμε τη ζωή μας χωρίς άλλο «δηλητήριο».
Αυτό που καλό είναι να μην ξεπεράσει ο Αναστασίου, είναι τα νεύρα των παικτών του σε όλο σχεδόν το β' ημίχρονο. Σπρωξιές τσαντίλας από Μπαϊράμι και Κλωναρίδη, μικρο-τσακωμοί που ευνοούν πάντα αυτόν που θέλει να «χαλάσει» το ματς και να μην αφήσει τον αντίπαλο να βρει ρυθμό, πολλές διακοπές που θολώνουν το μυαλό. Θα τα αντιμετωπίσει όλα αυτά αρκετές φορές μέσα στη χρονιά ο Παναθηναϊκός και καλό θα είναι να δασκαλέψει τους παίκτες του πώς να μην πέφτουν στην παγίδα των νεύρων και πώς δεν θα αφήνουν κανέναν να τους αποπροσανατολίζει από τον τελικό τους προορισμό.
Διότι ο προορισμός τους δεν είναι να ξαναπάρουν το κύπελλο σώνει και ντε ή να τερματίσουν δεύτεροι, αλλά να πιστοποιούν κάθε εβδομάδα ότι έγιναν καλή ομάδα, ότι βελτιώνονται κι ότι στο μέλλον μπορούν να γίνουν μια πραγματικά καλή ομάδα, που θα μπορεί να διεκδικεί κάποια στιγμή και το πρωτάθλημα.
