Το να χάνει ο Παναθηναϊκός ένα ολόκληρο ημίχρονο και να φορτσάρει στο δεύτερο για να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, δεν είναι καινούργιο φρούτο. Το είδαμε και πέρυσι να συμβαίνει, το είδαμε και φέτος στην αρχή της χρονιάς. Διορθώθηκε το πράγμα στην πορεία φέτος, έφτιαξε κάπως, αλλά στα δυο τελευταία παιχνίδια (με Πανιώνιο στη Νέα Σμύρνη και Ξάνθη στα Πηγάδια) επανήλθε το σύμπτωμα.

Το επεσήμανε και ο Γιάννης Αναστασίου μετά το 1-1 στη Νέα Σμύρνη και φαντάζομαι ότι μίλησε γι' αυτό στους παίκτες του, όπως τους μίλησε και για το πόσο διαφορετικά παίζουν στη Λεωφόρο και πόσο λιγότερο αποτελεσματικά, πιο υποτονικά, παίζουν σε αρκετά εκτός έδρας ματς.

Τους έχει μιλήσει τον τελευταίο καιρό για τα εύκολα γκολ που τρώει η ομάδα, για τα γκολ από στημένες φάσεις που τόσο την έχουν πληγώσει, για το πώς θα βελτιώσουν τα τελειώματά τους, ότι δεν γίνεται να κάνουν 10-15 τελικές εκ των οποίων οι 4-5 κλασσικές ευκαιρίες και να πετυχαίνουν μόνο ένα γκολ και άλλα διάφορα.

Μόνο που το ποδόσφαιρο πιο συχνά θυμίζει Τζένγκα, που κάτι πας να φτιάξεις και κάτι άλλο χαλάει, παρά Lego:που βάζεις το ένα τουβλάκι με ασφάλεια πάνω στο άλλο.

Το αποτέλεσμα στην Ξάνθη δεν ήταν κακό για τον Παναθηναϊκό, μια που έχει τον επαναληπτικό στην έδρα του και μαζί έχει και τις περισσότερες πιθανότητες να προκριθεί στην επόμενη φάση του κυπέλλου. Από μικρά παιδιά μαθαίναμε πόσο σημαντικά είναι τα εκτός έδρας γκολ, "που μετράνε διπλά" στις περιπτώσεις διπλών αγώνων.

Αν μιλάγαμε βέβαια για αγώνα πρωταθλήματος, τότε το 1-1 δεν θα ήταν και καλό, αν το συγκρίναμε φυσικά με το πρόσφατο 4-2 που έχασε ο Παναθηναϊκός στο ίδιο γήπεδο, μια χαρά είναι το 1-1. Έχει να κάνει με την οπτική γωνία που το βλέπει κανείς. Αλλά το θέμα δεν είναι απλά το "δώσ' ημίν σήμερον" αλλά και το τι μαγειρεύεις για το αύριο, με επίγνωση του τι συνέβη χθες.

Και "χθες" ο Παναθηναϊκός έφερε 1-1 με τον Πανιώνιο σε ένα πανομοιότυπο παιχνίδι (έφαγε γκολ πρώτος. ισοφάρισε αργά, έχασε ευκαιρίες να νικήσει στο τέλος, πέταξε το πρώτο ημίχρονο και ανέβηκε στο δεύτερο), "προχθές" έχασε με 4-2 στην Ξάνθη, όφειλε λοιπόν να βάλει μυαλό και να μην επαναλάβει τα ίδια λάθη, αλλά τα επανέλαβε: η τριάδα Κλέιτον - Σολτάνι - Λουσέρο τον ξεχαρβάλωσε τότε, ο Κλέιτον τώρα είχε μεγάλη ευκαιρία που έβγαλε ο Κοτσόλης, ο Σολτάνι απείλησε με σουτ που μπλόκαρε ο Κοτσόλης και ο Λουσέρο έκανε το 1-0, με γκολ - καρμπόν με ένα απ' αυτά που είχαν μπει στον αγώνα πρωταθλήματος.

Τα παθήματα δεν έγιναν ακριβώς μαθήματα, ακόμα κι αν το τελικό σκορ δεν ήταν 4-2 αλλά 1-1. Κι αν θες να λέγεσαι μεγάλη ομάδα, να πηγαίνεις κάθε χρόνο και καλύτερα, να φτάσεις φέτος ή του χρόνου στο σημείο να διεκδικείς πραγματικά το πρωτάθλημα κι όχι απλά να είναι ένα τραγούδι στα χείλη των οπαδών, πρέπει να κάνεις κανονικά βήματα προς τα εμπρός κι όχι μισά ή βήματα σημειωτόν.

Να διδάσκεσαι από τα λάθη σου και να τα διορθώνεις κι όχι να επαναλαμβάνεις τα μισά. Να βρίσκεις τι φταίει και να μην το ξανακάνεις, να γίνεσαι καλύτερος εκεί όπου έχεις αδυναμίες, να δουλεύεις σκληρά για να κερδίσεις το κάθε μέτρο στο γήπεδο, την κάθε μονομαχία για κεφαλιά, την κόντρα απ' την οποία μπορεί να προκύψει μια φάση. Αυτό που έκανε λίγο - πολύ ο Παναθηναϊκός με την Ξάνθη στο δεύτερο ημίχρονο, μέσα στη λασπουριά και τον βαρύ αγωνιστικό χώρο, με τη βοήθεια που έδωσαν οι αλλαγές του Αναστασίου.

Ναι, φυσικά κάνει και λάθη ο Αναστασίου. Αλλά κάνει και ένα σωρό σωστά. Διαβάζω καμιά φορά στα σχόλια διάφορους, που λένε πως δεν κάνει, πως είναι λίγος, πως δεν αφήνει την ομάδα να βρει ρυθμό με το rotation που κάνει. Και ποιος είναι "άσφαλτος" δηλαδή; Ο Μίτσελ που έφυγε νύχτα, μετά από νίκες επί Ατλέτικο και Γιουβέντους, έχοντας ένα ρόστερ "25 ισάξιων παικτών"; Ή ο Άγγελος, που πήγαινε τον ΠΑΟΚ τρένο μέχρι και το ματς στο Φάληρο και μετά άρχισε η κατρακύλα;

Όλοι λάθη κάνουν, αλλά όλοι οφείλουν να τα διορθώνουν και να κάνουν τις σωστές κινήσεις, στην προετοιμασία για ένα ματς ή στη διάρκειά του. Και ο Αναστασίου στη διάρκεια του αγώνα με την Ξάνθη, έκανε ένα σωρό σωστά πράγματα: έβαλε τον Πέτριτς και ένωσε τη μεσαία γραμμή με την επίθεση, με τον Κροάτη να αλλάζει όλη την εικόνα της ομάδας προς το καλύτερο. Έβαλε τον Μπεργκ κι εκείνος έδωσε την ασίστ για το γκολ.

Έβαλε τον Ζέκα δεξί μπακ (χαφ ουσιαστικά, αφού όλο μπροστά ήταν) και έδωσε ταχύτητα στη δεξιά πτέρυγα. Έβαλε το Λαγό και "κλείδωσε" το κέντρο του - χάρη σε όλα αυτά ήρθε το γκολ, χάρη σε όλα αυτά η Ξάνθη δεν πάτησε σχεδόν καθόλου την περιοχή του Κοτσόλη στην επανάληψη, χάρη σ' αυτά θα μπορούσε ο Παναθηναϊκός είτε να ισοφαρίσει νωρίτερα με τον Πέτριτς, είτε να κάνει το 2-1 με τον Μπεργκ, δυο φάσεις που έβγαλε υπέροχα ο Κυριακίδης. "Και γιατί δεν τα έκανε όλα αυτά ο Αναστασίου νωρίτερα;" Ή "γιατί δεν ξεκίναγε τον Πέτριτς, τον Μπεργκ και τον Λαγό, βάζοντας απ' την αρχή τον Ζέκα δεξί μπακ;"

Φαντάζομαι διότι του είχε χαλάσει η κρυστάλλινη σφαίρα και δεν μπορούσε να δει το μέλλον. Ή διότι είδε πράγματα στις προπονήσεις, που τον έκαναν να καταλήξει στο συγκεκριμένο βασικό σχήμα. Ή ήθελε να κάνει rotation, μια που έπαιξε ματς πριν λίγες μέρες και ξαναπαίζει το Σάββατο ή διότι το να ρίξει από την αρχή μέσα στη λάσπη και το βαρύ τερέν τον ταλαιπωρημένο Πέτριτς ή τον Μπεργκ που ήρθε από πολύμηνη απουσία κι έχει παίξει απανωτά 90λεπτα μέσα σε λίγες μέρες, θα έκρυβε κινδύνους.

Εγώ δεν μπορώ να κρίνω αυτά που δεν έκανε, αλλά αυτά που έκανε. Και ακριβώς αυτά που έκανε ο προπονητής και ακολούθησαν οι παίκτες του στο γήπεδο, βοήθησαν την ομάδα τους να φύγει με ένα χρήσιμο 1-1 από την Ξάνθη, να έχει τον πρώτο λόγο για την πρόκριση, να μην πληγωθεί η ψυχολογία ή το ηθικό ενόψει συνέχειας πρωταθλήματος και να μην χαθεί κάποιος παίκτης λόγω τραυματισμού για τη συνέχεια των αγωνιστικών υποχρεώσεων.