Φυσικά και δεν έγινε ομαδάρα ο Παναθηναϊκός επειδή νίκησε τη Μπάγερν (που μας ξεγέλασε με τη νίκη στη Γερμανία επί του Παναθηναϊκού, μας έκανε να νομίζουμε ότι μπορεί να είναι ανταγωνιστική, αλλά με αυτή τη νίκη έμεινε ως τώρα).

Ούτε "σκότωσαν κανένα θηρίο" οι πράσινοι με την νίκη στην Πολωνία επί της Τούροφ, την μοναδική εκτός έδρας μέχρι τώρα στον όμιλο. Αλλά η νίκη αυτή, σε συνδυασμό με τις τέσσερις νίκες στο ΟΑΚΑ ήταν αρκετή για να προκριθεί ο Παναθηναϊκός από τώρα στο Top-16 και να τον ενδιαφέρουν τα υπόλοιπα τρία παιχνίδια (σε Τουρκία, Ιταλία και εντός με Μπαρτσελόνα) κατα κάποιον τρόπο "τουριστικά": οι περισσότεροι λένε "για καλύτερο πλασάρισμα στον όμιλο". Εγώ λέω απλά για τόνωση ψυχολογίας - το να μπορέσεις να κάνεις δυο ή τρεις τις εκτός έδρας νίκες σου ή να κερδίσεις κοτζάμ Μπάρτσα στην έδρα σου, δεν το λες μικρό πράγμα.

Θυμηθείτε πού ήταν ο Παναθηναϊκός τον Σεπτέμβρη και δείτε πού είναι τώρα: τότε ήταν μια ομάδα γεμάτη άγουρα πιτσιρίκια που δεν ξέραμε τι ακριβώς ρόλο θα είχαν φέτος (δεν υπήρχαν και άλλοι στο ρόστερ), με έναν άγνωστο και θηριώδη Ουρουγουανό ονόματι Μπατίστα ως αντικαταστάτη του λατρεμένου Λάσμε, με Διαμαντίδη, Φώτση, Γκιστ και Μαυροκεφαλίδη να έχουν παραμείνει από πέρυσι, με ξήλωμα σχεδόν όλου του περσινού ρόστερ που άσχημα δεν λες ότι πήγε κερδίζοντας νταμπλ.

Και με νέο προπονητή φυσικά, με φήμη Λοχία - Εκπαιδευτή να τον ακολουθεί, με σκληρές προπονήσεις και αναρίθμητους τραυματισμούς, με κάκιστη ή μέτρια εικόνα στα περισσότερα φιλικά, με διάφορους παίκτες να έρχονται είτε με "κανονικό" συμβόλαιο είτε με βδομαδιάτικο και βλέπουμε. Και φυσικά με μεγάλα στοιχήματα τον Παππά και τον Γιάνκοβιτς και την απορία αν έχουν την ποιότητα και την όρεξη για δουλειά ώστε να γίνουν παίκτες επιπέδου Παναθηναϊκού, ή αν θα μιλάμε στο τέλος της χρονιάς για δυο μεγάλα χαμένα ταλέντα ετών 24ων.

Σήμερα, λίγες εβδομάδες μετά, ο Παναθηναϊκός δεν έχει φτάσει πουθενά παραπέρα από το Top-16 και κοντά στο κύπελλο Ελλάδας. Δεν έχει φτάσει ούτε στο φάιναλ-φορ, ούτε στο έβδομο αστέρι, ούτε στο πρωτάθλημα Ελλάδας. Δεν έχει φτάσει καν στο σημείο να θεωρείται μια έτοιμη ομάδα, καθώς ακόμα είναι μια ομάδα που δουλεύει και δουλεύεται, που περιμένει τον Νέλσον για να δει τι παραπάνω μπορεί να της δώσει και ακόμα περιμένει το πρώτο ματς της σεζόν όπου ο Ιβάνοβιτς θα δει το απουσιολόγιό του και αυτό θα είναι κενό.

Σε αυτές τις εβδομάδες όμως, ο Παναθηναϊκός έχει βρει διακριτούς και ξεκάθαρους ρόλους στο παρκέ, έχει βρει χημεία και αυτοματισμούς, έχει βρει συστήματα που του δίνουν ελεύθερα σουτ, εξακολουθεί να παίζει καλό πικ-εν-ρολ και καλή άμυνα, κερδίζει παιχνίδια όμως όχι στηριγμένος αποκλειστικά σ' αυτήν, αλλά και στην επιθετική του παραγωγικότητα.

Στις εβδομάδες αυτές ο Διαμαντίδης συνεχίζει να κινεί τα νήματα αλλά με μεγαλύτερες τζούρες ξεκούρασης, Παππάς - Γιάνκοβιτς - Μαυροκεφαλίδης έχουν βαλθεί να αποδείξουν ότι αδικήθηκαν πέρυσι (ή μήπως αδίκησαν τους εαυτούς τους;), ο Μπατίστα είναι ογκόλιθος στις ρακέτες και θυμίζει ώρες - ώρες Μπατίστ στα ντουζένια του, ο Σλότερ είναι μια ευχάριστη έκπληξη με μεγάλη δόση μπασκετικής τρέλας, ο "Γιαννάκης" ο Μπλουμς δίνει αξιοθαύμαστα ποσοστά στα τρίποντα και λύσεις κόντρα σε άμυνες ζώνης και αντίπαλους ταμπουρωμένους στη ρακέτα τους, ο Ράιτ ανεβαίνει παιχνίδι με παιχνίδι και δείχνει για ποιο λόγο ήταν στο ΝΒΑ, ο Μποχωρίδης προσπαθεί να αποτινάξει από πάνω του την ταμπέλα "ο επόμενος Διαμαντίδης" και να γίνει απλά "ο τωρινός Μποχωρίδης".

Πλάι τους, Γκιστ και Φώτσης ξέρουν καλά και πού βρίσκονται και τι περιμένει η ομάδα και ο κόσμος απ' αυτούς και πώς να συμπληρώσουν τους συμπαίκτες τους και τις όποιες αδυναμίες έχουν αυτοί (τα αργά πόδια του Μαυροκεφαλίδη στην άμυνα, την ευκολία που χρεώνεται φάουλ ο Μπατίστα κλπ.)

Θα έλεγα κάτι ακόμα, που μοιάζει με εικασία αλλά στα δικά μου μάτια είναι σχεδόν βεβαιότητα: όλα τα καλά πράγματα για τον Παναθηναϊκό, όλη η αλλαγή ψυχολογίας, όλη η απότομη ωρίμανση, όλη η πίστη του κόσμου της ομάδας σ' αυτή τη νέα ομάδα και την καινούργια προσπάθεια, ξεκίνησαν και γιγαντώθηκαν μετά την πρώτη μεγάλη φετινή νίκη, στο ματς κυπέλλου με τον Ολυμπιακό. Παρότι κεκλεισμένων των θυρών, παρότι απέναντι σε μια ομάδα πολύ καλή και χωρίς συνταρακτικές αλλαγές στο ρόστερ, μια ομάδα που ήταν φαβορί στο ΟΑΚΑ αλλά που ο Παναθηναϊκός την κέρδισε με την επική αντεπίθεση στο τέλος.

Από εκείνο το παιχνίδι και μετά, οι παίκτες ένιωσαν (διότι ο Ιβάνοβιτς το ήξερε ήδη) ότι όλα γίνονται, ότι τα δύσκολα ματς είναι δύσκολα πρώτα απ' όλα στο μυαλό αλλά στο παρκέ μπορεί να αποδειχθούν λιγότερο δύσκολα κι ότι αυτή η καινούργια ομάδα με πολλή δουλειά και προσήλωση στο πλάνο, μπορεί να φτάσει ψηλότερα απ' ό,τι πίστευαν οι περισσότεροι μπασκετικοί στο ξεκίνημα της σεζόν. Δεν ξέρω πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει, ξέρω όμως ότι όλοι την σέβονται, όπως την σέβονταν όλα τα προηγούμενα χρόνια, εντός και εκτός τειχών και κανείς δεν θα τολμήσει να την πάρει αψήφιστα.