Ο Παναθηναϊκός άφησε πίσω του τις ήττες από ΟΦΗ και Ολυμπιακό στο πρωτάθλημα, κέρδισε έναν αντίπαλο, τον οποίον πέρυσι σε τέσσερα παιχνίδια δεν κέρδισε ούτε μια φορά και έπαιξε και μπάλα πολύ πιο συμπαθητική και ενδιαφέρουσα απ' ό,τι έπαιζε τον τελευταίο καιρό στα περισσότερα παιχνίδια του. Κι όλα αυτά, διότι όλες οι σημαντικές στιγμές του ματς, ήταν πράσινες.

Μικρές ή μεγαλύτερες στιγμές συνήθως καθορίζουν τη μοίρα ποδοσφαιρικών αγώνων, τουλάχιστον σε αυτούς που οι ομάδες είναι ισοδύναμες ή πάνω - κάτω στο ίδιο επίπεδο και δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά δυναμικότητας. Ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Ατρόμητο, ομάδες που τερμάτισαν στην τρίτη και τέταρτη θέση της κανονικής περιόδου πέρυσι, που γνωρίζονται καλά, που μονομάχησαν σκληρά πέρυσι σε τέσσερα ματς και οι πράσινοι κατάφεραν τελικά να κερδίσουν με την πέμπτη, μόνο σε ένα καλοκαιρινό φιλικό του Ιουλίου, ήταν αναμενόμενο η νίκη να κριθεί - αν υπήρχε νίκη φέτος - σε λεπτομέρειες ή σε στιγμές, απ' αυτές που γέρνουν τη ζυγαριά προς τα δω ή προς τα κει.

- Στιγμή πρώτη: η κροατική πονηριά. Πριν το πρώτο γκολ του Παναθηναϊκού, σε μια επίθεση μερικά λεπτά νωρίτερα, ο Πράνιτς βρέθηκε και πάλι από δεξιά. Και έκανε αυτό που ορίζει η φύση του αριστεροπόδαρου: έφερε τη μπάλα στο αριστερό για να δει τις επιλογές του έχοντας σαν αφετηρία το καλό του πόδι. Τι έκανε ο Πράνιτς στη φάση του αυτογκόλ; Αυτό που δεν περίμενε κανείς μας και κυρίως αυτό που δεν περίμενε η άμυνα: η μπάλα στο δεξί, αντίο αμυντικέ, σέντρα παράλληλα με το τέρμα και με αρκετή δύναμη, ώστε όπου και να χτυπήσει να έχει ελπίδες να πάει μέσα. Χτύπησε σε πόδι αμυντικού και άνοιξε το σκορ, αφού ο - καλός αλλά ελαφρώς αντισυναδελφικός στον τρόπο που προέταξε το γόνατο πάνω στον Πέτριτς - Τσενάμο, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα με τη δύναμη που ήρθε η μπάλα. Συνολικά καλό παιχνίδι να πούμε από τον Πράνιτς, ίσως το καλύτερο φετινό του, καθώς έτρεξε πολύ χωρίς να κρατάει δυνάμεις και πρόσφερε πολλά μέχρι το σημείο που βγήκε αλλαγή. Και προσωπικά προτιμώ να τα δίνει όλα και να κουράζεται και να βγαίνει αλλαγή, παρά να κάνει τα απολύτως τυπικά και αναγκαία,. με σκοπό να διαχειρίζεται τις δυνάμεις του και να μένει στο γήπεδο όλο το 90λεπτο.

- Στιγμή δεύτερη: ο Λουκ Στιλ "μεγάλωσε" κι έγινε πρώτος τερματοφύλακας. Λάου - λάου τον πήγε ο Αναστασίου τον καινούργιο τερματοφύλακα από το καλοκαίρι που ήρθε. Δεν τον έριξε στα βαθιά, δεν τον έχρισε βασικό και κατά συνέπεια δεν ρίσκαρε να τον κάψει και να τον χάσει, αν ο Άγγλος έμπαινε μέσα από τα πρώτα ματς και τον χτυπούσε ο φονικός ιός "Κοστάντζο", που διαλύει την ψυχολογία των κίπερς και κάνει τον κόσμο να κράζει. Τον ενσωμάτωσε ο προπονητής όπως έπρεπε, ώστε να είναι έτοιμος σε αυτό το δύσκολο σετ παιχνιδιών και ο Στιλ ήταν καλός με PSV Αϊντχόφεν, καλός στο "Καραϊσκάκης" όπου απέκρουσε και πέναλτι και εκτίναξε την ψυχολογία του και αλάνθαστος κόντρα στον Ατρόμητο. Ο Στιλ διώχνει με τα πόδια το πλασέ του Ούμπιδες, μπαλώνοντας το "τσαφ" του Μέντεζ και δεν επιτρέπει στους Περιστεριώτες να ισοφαρίσουν και να ψάξουν μετά την ανατροπή όπως έκαναν πέρυσι με Ιγκλέσιας, καθαρίζει γενικά όποια άλλη φάση πήγε να δημιουργηθεί ή δημιουργήθηκε με καλές τοποθετήσεις, παίζει στο πρώτο ημίχρονο λίγο σαν λίμπερο βγαίνοντας μακριά από την περιοχή του και στο δεύτερο πολύ πιο μαζεμένα κι έχει σημαντική συμβολή στη νίκη.

- Στιγμή τρίτη: η έμπνευση του Ρούτερ. Ξεκίνημα επανάληψης κι ο Ατρόμητος πατάει καλύτερα, ο Σα Πίντο έχει αλλάξει το σχήμα σε 4-3-3 κι έχει βάλει τον Παπάζογλου αρχικά αριστερά με τον Ναπολεόνι στην κορυφή αλλά με προφανή σκοπό να αλλάξουν θέσεις κάποια στιγμή και να εκμεταλλευτεί την έφεση του "ψηλού" στις κεφαλιές και την ταχύτητα του "κοντού" στο ένας εναντίον ενός. Παράλληλα ο Ούμπιδες με τον Πίτου Γκαρσία ανέβηκαν πιο ψηλά ή έρχονταν από αριστερά, για να βάλουν στη μέση τον Τριανταφυλλόπουλο με τη συνδρομή και του Κοντοέ, που στα ανεβάσματά του προσπάθησε να ντυθεί "Νάνο". Τι έκανε ο Στιβ Ρούτερ; Ολικό λίφτινγκ. Έβγαλε τον κουρασμένο Πέτριτς, δυνάμωσε τον άξονα με τον Λαγό δίνοντάς του οδηγίες να είναι στη μεγάλη περιοχή του Στιλ και να σκουπίζει τις χαμηλές σέντρες στο ύψος του πέναλτι, έδωσε στον Δώνη ελευθερία κινήσεων για να τραβιέται αριστερά και να βοηθάει τον Νάνο και πέρασε τελικά τον Ατζαγκούν και όχι τον Μπεργκ ή τον Κλωναρίδη, σε ένα 4-4-1-1, ώστε και ανασταλτικά να λειτουργεί η ομάδα και επιθετικά να μπορεί να γίνει επικίνδυνη με τον ξεκούραστο και δραστήριο Νιγηριανό να ψάχνει τον Καρέλη. Κίνηση - ματ αποδείχθηκε, όχι μόνο διότι μπήκε το δεύτερο γκολ, αλλά διότι λίγα λεπτά αφού μπήκε ο Λαγός και βρήκε τον ρόλο του εξατμίστηκε η επιθετικότητα των φιλοξενούμενων και με την είσοδο του Ατζαγκούν τελικά ζωντάνεψε ξανά μεσοεπιθετικά ο Παναθηναϊκός.

- Στιγμή τέταρτη (και ομορφότερη): το γκολ του Καρέλη. Μπορεί να μην μπει στα highlights της NOVA στο τέλος της χρονιάς, αλλά στη δική μου αισθητική και λογική, ήταν ένα από τα πιο ωραία γκολ που έχει βάλει ο Παναθηναϊκός τον τελευταίο καιρό. Ο Καρέλης δεν πάει να πασάρει με το κεφάλι αλλά να στοπάρει και να κατεβάσει τη μπάλα παρόλο που έχει παίκτη πάνω του και παρόλο που το ματς τελειώνει κι έχει τρέξει πολύ, έχει δώσει μάχες κι έχει φάει και αρκετό "ξύλο". Ο Ατζαγκούν δεν κάθεται να σκεφτεί τι θα την κάνει την μπάλα, αλλά την επιστρέφει χωρίς δεύτερη σκέψη. Όχι συρτά, όπου ο Κοντοές θα μπορούσε να κόψει, ούτε πολύ ψηλά και δυνατά, όπου ο Τσενάμο θα προλάβαινε να βγει, αλλά όπως έπρεπε. Κι ο Καρέλης, αν και κουρασμένος, αν και γλιστράει στο πρώτο βήμα καταφέρνει να σταθεί όρθιος, να κάνει τα δυο εκρηκτικά βήματα που έπρεπε για να προλάβει και τον Κοντοέ και τον Τσενάμο και να πλασάρει για το 2-0 που τέλειωσε ουσιαστικά και το παιχνίδι. Ωραίο γκολ, με συνεργασία δυο παικτών εκ των οποίων κανείς δεν λεγόταν Μπεργκ (που μας έχει συνηθίσει σε κάτι τέτοια) και πιστοποιεί και την τακτική βελτίωση του Ατζαγκούν αλλά κυρίως την μεγάλη ωρίμανση του Καρέλη, που έχει σκοράρει και στην Ελλάδα και την Ευρώπη και με την Εθνική. Θέλω να πιστεύω ότι μόλις ανταμώσει ξανά με τον - υγιή - Μπεργκ, θα σκοράρει πολύ περισσότερα και ακόμα ομορφότερα γκολ.