Και τα 5-0 όπως και τα 1-0, από τρεις βαθμούς δίνουν. Αλλά σε αντίθεση με την προηγούμενη χρονιά και με το πρώτο μισό της φετινής, σημασία δεν έχει μόνο πόσα γκολ βάζει ο Παναθηναϊκός, αλλά πόσα (δεν) τρώει. Και εδώ ακριβώς ο μαθητής έχει δείξει σημαντική πρόοδο.

Τι λέγαμε κι εμείς και ο κόσμος, ακόμα και ο ίδιος ο Αναστασίου τόσες και τόσες φορές στο παρελθόν; Ότι ο Παναθηναϊκός τρώει πολλά και συχνά "φτηνά γκολ", σε ανύποπτες φάσεις, από στημένες μπάλες με κάθε τρόπο (μέχρι και από πλάγιο), σε ματς που δεν "μύριζαν" απώλεια, σε φάσεις που δεν φώναζαν "κίνδυνος". Άλλοτε κάποιος έχανε τον προσωπικό του αντίπαλο σε ένα κόρνερ, άλλοτε κάποιος κράταγε τον αντίπαλο εντός φάσης σε μια προσπάθεια για τεχνητό οφσάιντ, άλλοτε δεν υπήρχε αλληλοκάλυψη κι άλλοτε μια μπαλιά ανάμεσα στα στόπερ ή στην πλάτη τους, έκοβε την άμυνα του Παναθηναϊκού στα δυο. Αλλά αυτά, last year. Κυριολεκτικά: σε τρεις αγώνες πρωταθλήματος μέσα στο 2015, η άμυνα του Παναθηναϊκού δεν έχει δεχθεί γκολ.

Ποια είναι η κοινή συνισταμένη αυτών των αγώνων; Ο Στιλ πρώτος και καλύτερος, ένας τερματοφύλακας που έχει δείξει μεγάλη προσαρμοστικότητα, βελτίωση και σιγουριά από τη μέρα που πήρε το χρίσμα του βασικού μέχρι και σήμερα. Και ο Χουχούμης είναι παρών σε αυτά τα παιχνίδια, αλλά λόγω αδυναμίας του Νάνο να παίξει κι όχι από επιλογή - μόλις ο Ισπανός είναι 100% έτοιμος, θα ξαναπάρει τη θέση του αριστερά. Κατά τα λοιπά, ο δεξιός μπακ δεν είναι ο ίδιος - στα δυο ματς έπαιξε ο Μπούρμπος και στο τελευταίο ο Τριανταφυλλόπουλος. Ούτε το κεντρικό αμυντικό δίδυμο είναι - στα Γιάννενα έπαιξε ο Ταυλαρίδης με τον Τριανταφυλλόπουλο, με Εργοτέλη και Λεβαδειακό ήταν ο Ταυλαρίδης με τον Σίλντελφελντ. Δια της αφαιρετικής διαδικασίας, φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι από τη μέρα που μπήκε στο κέντρο της πράσινης άμυνας ο Στάθης Ταυλαρίδης, ο Παναθηναϊκός γκολ δεν έχει φάει. Και μπορεί όποιος θέλει να το θεωρεί τυχαίο και απόλυτα συμπτωματικό, μπορεί όποιος θέλει να χλευάζει ή να κοροϊδεύει που "κοτζάμ Παναθηναϊκός" πήρε παίκτη 35 ετών: εγώ αυτό που βλέπω, είναι το μηδέν παθητικό. Είναι τα στημένα των αντιπάλων που καθαρίζει είτε το κεφάλι του Ταυλαρίδη, είτε του Σίλντελφελντ. Είναι ο τρόπος που οι δυο τους μακιγιάρουν το έλλειμμα ταχύτητας με σωστές τοποθετήσεις και καλή συνεννόηση μεταξύ τους, αλλά και με τον Στιλ. Μικρό το δείγμα των τριών αγώνων, αλλά πολύ πιο ασφαλές από έναν ή δυο. "Μικρές" ή "μεσαίες" οι ομάδες που έχει αντιμετωπίσει τον τελευταίο καιρό ο Παναθηναϊκός, αλλά πολλές τέτοιες του έβαλαν δύσκολα πέρυσι και φέτος, με γκολ που έβαλαν από μια στημένη φάση και έμεινε αναπάντητο στήνοντας ένα ωραιότατο ταμπούρι ή μια διπλή ζώνη άμυνας. Κι όπως έχουμε ξαναπεί, δεν αρκούν οι νίκες στα ντέρμπι για να μείνεις ψηλά στη βαθμολογία, πρέπει να μαζεύεις τα "ψιλά", τα "γύρω - γύρω", αυτά που βλέπεις στην κλήρωση και θεωρείς "εύκολα παιχνίδια", που όταν είναι μαζεμένα φτιάχνουν ένα "καλό πρόγραμμα". Σε αυτή ακριβώς τη φάση, στο εύκολο ή βατό πρόγραμμα του Παναθηναϊκού μέχρι το ντέρμπι, έχει ξεκινήσει με 2 στα 2 και συνεχίζει. Μέχρι πού δεν ξέρω, αλλά συνεχίζει χωρίς απώλειες.

Και σ' αυτό το παιχνίδι κόντρα στον Λεβαδειακό, που δεν ήταν οι πράσινοι το ίδιο φαντεζί και αποτελεσματικοί όπως με τον Εργοτέλη, που δεν βρήκαν απέναντί τους μια ομάδα που κατέβηκε να παίξει ποδόσφαιρο όπως έκαναν οι Κρητικοί, αλλά μια ομάδα που κατέβηκε να καταστρέψει το ποδόσφαιρο όπως έκαναν οι Βοιωτοί, ο Πέτριτς έδωσε τη λύση με μια όμορφη και έξυπνη κεφαλιά, ξανά από το πόδι του Πράνιτς όπως συνέβη και πριν λίγες μέρες, τότε με αποδέκτη της σέντρας τον Μπεργκ. Οι παίκτες του Αναστασίου με άλλα λόγια όχι απλά έπαψαν να είναι το εύκολο θύμα κάθε σέντρας στην περιοχή τους από κόρνερ ή φάουλ, αλλά άρχισαν να βρίσκουν οι ίδιοι λύσεις από στημένα όλο και πιο συχνά (τρία γκολ στα τελευταία δυο παιχνίδια, ένα από κόρνερ και δυο από φάουλ). Κι αυτό, προφανώς είναι προϊόν δουλειάς και επιμονής του Αναστασίου, που ξέρει πόσο πολύτιμα είναι αυτά τα γκολ απέναντι σε κλειστές άμυνες αλλά και απέναντι σε μέτριες επιθετικά βραδιές της ίδιας της ομάδας του: όταν δεν μπορεί να βρει λύσεις από τον Μπεργκ ή τον Καρέλη ή κάποιον άλλον, όταν οι κάθετες πάσες δεν περνάνε και οι σέντρες δεν είναι καλές (όπως συνέβη με τον Λεβαδειακό), ένα κόρνερ ή ένα φάουλ μπορεί να δώσει τη λύση και μαζί με τη λύση, να δώσει τρεις βαθμούς.

Και για ακόμα μια φορά, τους τρεις βαθμούς τους έδωσε όχι απλά ο Μλάντεν Πέτριτς, αλλά για την ακρίβεια το κεφάλι του Πέτριτς. Κεφαλιά και γκολ στην γκράντε ανατροπή του πρώτου γύρου με τον Πανιώνιο, κεφαλιά και γκολ στο Αγρίνιο πριν λίγες εβδομάδες, κεφαλιά και γκολ και τρίποντο κόντρα στον Λεβαδειακό, το σύνολον 9 βαθμοί. Σιτεμένος ο Κροάτης, καναδυό "κλικ" πιο αργός πλέον, νιώθει πού και πού πονάκια και σφιξίματα (καμία σχέση βέβαια με πέρυσι που κουβαλούσε πολλά θέματα), αλλά το αριστερό του πόδι παραμένει διαβήτης, τα στημένα του είναι φαρμάκι, τις ντρίπλες του στο ένας με έναν δεν τις έχει κανένας άλλος πράσινος και το κεφάλι του αποδεικνύεται πραγματικά χρυσό, παίζοντας σε μια θέση που έχει "κατασκευάσει" ειδικά γι' αυτόν ο Γιάννης Αναστασίου (κάτι ανάμεσα σε ψευτο-δεκάρι και ψευτο-εννιάρι) και στην οποία ανταποκρίνεται ως τώρα ο Κροάτης με τιμιότητα και αποτελεσματικότητα.