H Ξάνθη φανέρωσε την αμυντική του γύμνια

Συγγνώμη κιόλας, αλλά αυτή η εικόνα της άμυνας ή η συνολική αμυντική λειτουργία (για να μην τα φορτώνουμε όλα σε τέσσερις παίκτες), δεν πρόκειται να διορθωθεί ή να καλυτερέψει με την προσθήκη ενός κεντρικού αμυντικού.

Τα έχει δει όλα ο Γιάννης Αναστασίου από το ξεκίνημα της σεζόν: την ομάδα του να τρώει γκολ από εκτέλεση κόρνερ, από φάουλ έξω από την περιοχή, ακόμα και από πλάγιο. Κάποιους παίκτες του να ξεχνιούνται, άλλους να πηγαίνουν καθυστερημένα ή νωχελικά στον αντίπαλο, να χάνουν τα μαρκαρίσματα που τους ανατέθηκαν. Και ένα σωρό γκολ από πάσες στην καρδιά της άμυνας ή την πλάτη των κεντρικών αμυντικών, ανάμεσά τους ή δίπλα τους.

Και παρόλο που βλέπει στο τέρμα του έναν τερματοφύλακα πραγματικά καλό, με αποκρούσεις στα τελευταία ματς που μπορούν να μπουν στα highlights της χρονιάς, βλέπει τους αντίπαλους να δημιουργούν ένα σωρό μπελάδες: αν δει κανείς τα τελευταία ματς, με εξαίρεση το ματς με τον Πανθρακικό, στην Τρίπολη υπέφερε, από την Εστορίλ ισοφαρίστηκε και παρά λίγο να ηττηθεί κιόλας στο φινάλε, στο Αγρίνιο κέρδισε αλλά ήταν μάλλον θέμα τύχης που κράτησε το μηδέν πίσω και στην Ξάνθη δέχθηκε τέσσερα γκολ, δυο φορές η μπάλα σταμάτησε στο αριστερό δοκάρι, κάθε κατεβασιά ή στημένο της Ξάνθης μύριζε γκολ.

Βέβαια, μπορεί να τα έχει δει όλα ο Αναστασίου, αλλά δεν ξέρω τι έχει κάνει για όλα αυτά. Γκολ από κόρνερ στο ξεκίνημα στην Ξάνθη, γκολ από κόρνερ στο δεύτερο ημίχρονο. Στο δεύτερο γκολ ο Στιλ έβγαζε και έβγαζε και έβγαζε και μισή ντουζίνα πράσινοι κοιτούσαν με ενδιαφέρον και έκαναν πισωπεταλιές προς την εστία τους αντί να βγουν με ταχύτητα προς τη μπάλα. Και στο γκολ του Καπετάνου μια τυπική μπαλιά στην πλάτη της άμυνας ήταν αρκετή για να βγει τετ-α-τετ και να σκοράρει.

Με όλους τους πιθανούς τρόπους δέχθηκε γκολ ο Παναθηναϊκός και θα μπορούσε να δεχθεί κι άλλα. Και το ερώτημα παραμένει: θεωρώντας δεδομένο ότι ο Αναστασίου τα έχει δει, τα επισημαίνει, τα δουλεύει στις προπονήσεις και προσπαθεί να τα διορθώσει, τι έχουν τα έρμα και ψοφούν; Γιατί δεν διορθώνονται; Ή γιατί δεν διορθώνονται έστω κάποια, όπως για παράδειγμα τα στημένα; Τους τα λέει και δεν τα κάνουν; Τους τα εξηγεί και δεν τα καταλαβαίνουν; Δεν τα δουλεύει όσο θα έπρεπε; Πρέπει να τους τα ζωγραφίσει για να τα εμπεδώσουν;

Η εικόνα που είδαμε στα Πηγάδια, προφανώς δεν θα διορθωθεί με την απόκτηση ενός κεντρικού αμυντικού, ακόμα κι αν αυτός ήταν ο Τιάγκο Σίλβα, ο Κομπανί ή ο Σέρχιο Ράμος. Είναι συνολικό το πρόβλημα στα στημένα, αρκεί ένας παίκτης να χάσει τον αντίπαλό του (όπως συνέβη με τον Πέτριτς στο πρώτο γκολ) για να γίνει η ζημιά. Αρκεί ένας παίκτης να πέσει σαν καμικάζι πάνω στη μπάλα για να αποτρέψει ένα σουτ, όπως ΔΕΝ έγινε στη φάση του δεύτερου γκολ.

Με άλλα λόγια, είναι συνολική η ευθύνη της αμυντικής λειτουργίας κι όχι ατομική, ούτε καν των τεσσάρων αμυντικών: δεν φταίει μόνο το κεντρικό δίδυμο των Σίλντελφελντ και Μέντεζ (έμπειροι αλλά αργοί, πολύ πιο αργοί από τους ταχείς αντίπαλους μεσοεπιθετικούς), ούτε αποκλειστικά τα δυο πλάγια μπακ, ο Νάνο κι ο Μπούρμπος. Και τα χαφ φταίνε που δεν βοήθησαν ανασταλτικά (ακόμα κι ο πάντα φιλότιμος Ζέκα χάθηκε σ' αυτό το ματς, γι' αυτό προφανώς βγήκε αλλαγή) και οι τρεις μπροστινοί που δεν μάρκαραν και με ιδιαίτερη ζέση και δεν γύρισαν να δώσουν βοήθειες στα μπακ που έπαιζαν στην πλάτη τους.

Κι όταν αμυντικά και μεσοαμυντικά τίποτα δεν λειτουργεί σωστά, ειδικά κόντρα σε μια ομάδα καλή, φορμαρισμένη και με ταλαντούχους μεσοεπιθετικούς, μοιραία θα ηττηθείς ακόμα κι αν πετύχεις δυο γκολ. Που "κανονικά" τα δυο γκολ που πέτυχε ο Καρέλης, θα μπορούσαν να φτάνουν και να περισσεύουν για να φύγει ο Παναθηναϊκός με το διπλό και μια χαρά επίδοση είναι να βάζεις δυο γκολ εκτός έδρας, με την προϋπόθεση όμως να κρατάς το μηδέν πίσω ή να δέχεσαι έστω ένα γκολ. Όταν τρως τέσσερα και μάλιστα τόσο εύκολα, τόσο φθηνά, τότε δεν μπορείς να περιμένεις και πολλά. Ούτε φυσικά μπορείς να τα βάζεις με την τύχη σου και να στέκεσαι στη μεγάλη ευκαιρία που έχασε ο Πέτριτς να κάνει το 4-3 αμέσως μετά το 4-2, όταν ο αντίπαλός σου έχει δυο δοκάρια, που θα μπορούσαν να γράψουν ένα σκορ 5-2 στο τέλος.

Εν κατακλείδι και για να μην το κουράζουμε: τον τελευταίο καιρό ο Παναθηναϊκός, με Μπεργκ ή χωρίς, έχει βελτιωθεί και δημιουργικά και επιθετικά και μετατρέπει σε γκολ περισσότερες ευκαιρίες απ' ό,τι έκανε στο ξεκίνημα της χρονιάς, όχι πάντα φυσικά αλλά με μεγαλύτερη συχνότητα και συνέπεια. Όσο όμως έχει αυτή την αλλοπρόσαλλη εικόνα στα μετόπισθεν, όσο αλλάζει σχεδόν σε κάθε ματς το κεντρικό αμυντικό δίδυμο, όσο τα κεντρικά χαφ δεν βοηθούν ανασταλτικά και όσο τα πλάγια μπακ μένουν αβοήθητα στις αντίπαλους εξτρέμ, θα υπάρχει ο κίνδυνος να παθαίνει ο Παναθηναϊκός χουνέρια όπως αυτό της Ξάνθης. Και ο κεντρικός αμυντικός που θα αποκτηθεί τον Γενάρη, κινδυνεύει κι αυτός να πέσει στη λούμπα της αμυντικής δυσλειτουργίας και να τον βγάλουμε "άχρηστο".

Το να αλλάξει η κατάσταση προς το καλύτερο, δεν γίνεται απλά να το ευχόμαστε ή να το αφήσουμε στη θεά τύχη. Μόνο ο προπονητής μπορεί να το δουλέψει, να το διδάξει και να βελτιώσει την ομάδα αμυντικά, όσο ακόμα υπάρχει καιρός και πριν χαθεί η επαφή με τους πάνω ορόφους της βαθμολογίας.