Η Ελλάδα σόκαρε την υφήλιο
Ο Κώστας Βαϊμάκης γράφει για την Ελλάδα που έκανε το χρέος της απέναντι στην γκαντεμιά και την πρόκριση που ήρθε με μπάλα και όχι με ταμπούρι.
Δεν είναι απλά η νίκη και η πρόκριση επί μιας πραγματικά καλής ομάδας, αλλά ο τρόπος που το κάναμε ο οποίος κερδίζει τον θαυμασμό όλων και "τρομάζει" τους προσεχείς μας αντιπάλους.
Η Ελλάδα μέχρι το ματς με την Ακτή, έμοιαζε ο φτωχός συγγενής του ομίλου και ο παρακατιανός του Μουντιάλ.
Μια ομάδα που έφαγε τρία στην πρεμιέρα, που κράτησε με νύχια και με δόντια το 0-0 κόντρα στην Ιαπωνία, που δεν είχε πετύχει γκολ, που δεν της έδινε κανείς καμία πιθανότητα να νικήσει και να προκριθεί. Κάτι σαν το Ιράν μας είχαν, με τη διαφορά ότι το Ιράν είναι στον όμιλο της Αργεντινής, έπαιξε ένα τίμιο ταμπούρι και έχασε από το γκολ του Μέσι στο 91', κερδίζοντας τη συμπάθεια όλων, σε αντίθεση με εμάς που δεν είχαμε καμία υπερδύναμη ή έστω παραδοσιακή δύναμη στον δικό μας όμιλο και "έπρεπε" ή "οφείλαμε" ή "είμασταν υποχρεωμένοι" να κάνουμε κάτι καλύτερο.
Το καλύτερο τελικά το φυλάξαμε για το τέλος, για όταν έπρεπε. Κι όταν λέμε "καλύτερο", όχι μόνο σαν αποτέλεσμα αλλά και σαν διάθεση, σαν προσπάθεια, σαν φιλοσοφία - τα ίδια ακριβώς θα λέγαμε και θα γράφαμε σήμερα αν δεν είχαμε νικήσει, με μόνη διαφορά ότι θα είχαμε μείνει με την πίκρα και το παράπονο που δεν νικήσαμε.
Η Εθνική μας δεν κατέβηκε να κλέψει, δεν πήγε στο γήπεδο για να αμυνθεί μαζικά και να ψάξει μια - δυο κόντρες μπας και βάλει γκολ, μπήκε να παίξει με όμορφο και ελκυστικό τρόπο ένα παιχνίδι που ναι μεν είναι αμυντικό και προσεκτικό πίσω, αλλά ταυτόχρονα γινόταν πολύ ενδιαφέρον όποτε είχαμε τη μπάλα στα πόδια και ανοιχτό γήπεδο.
Μπήκε με πλάνο που στηριζόταν στη δουλειά όλων σε αντίθεση με την ομάδα του Λαμουσί που μπήκε στηριγμένη στην κλάση του Γιάγια Τουρέ, την ποιότητα του Ζερβίνιο και το δέος που προκαλεί η παρουσία (και μόνο αυτή...) του Ντρογκμπά. Σε διαγωνισμό δημοφιλίας ή υπογραφής αυτογράφων προφανώς θα χάναμε, αλλά ομάδα δεν ήταν η Ακτή. Τουλάχιστον όχι τέτοιου επιπέδου ομάδα που να κερδίσει μια πραγματική Ομάδα όπως ήταν η δική μας Εθνική.
Την ώρα που η Κολομβία έκανε το χρέος της και δεν μπήκε στον πειρασμό να αδιαφορήσει κόντρα στους Ιάπωνες σε κανένα σημείο του παιχνιδιού, εμείς κάναμε το δικό μας χρέος, παρά την ποιότητα των σπουδαίων Ιβοριανών που είχαμε απέναντι, τον τραυματισμό του Κονέ νωρίς, στη συνέχεια αυτόν του Καρνέζη που έκανε τις αναγκαστικές μας αλλαγές δυο στα μισά του πρώτου ημιχρόνου και σήμαινε ότι ο Σάντος θα είχε ελάχιστα περιθώρια να αλλάξει κάτι στην επανάληψη.
Έκανε το χρέος της η Εθνική κόντρα στη γκαντεμιά γενικότερα, καθώς τρία δοκάρια σε έναν αγώνα ή τέλος πάντων δυόμιση αν αφήσουμε λίγο πιο πίσω το τρίτο δοκάρι από τη σέντρα του Τοροσίδη, μόνο ως γκαντεμιά το αντιμετωπίζεις - η μπάλα θέλει και ρέντα και δεν την είχαμε στη διοργάνωση σε κανένα παιχνίδι μας, ούτε με την Κολομβία που είχαμε δοκάρι και 2-3 καλές στιγμές, ούτε με την Ιαπωνία.
Εν τέλει η Εθνική νίκησε και προκρίθηκε διότι το άξιζε, διότι το έψαξε με σωστό τρόπο σε όλο το 90λεπτο, διότι δεν το φοβήθηκε το ματς και δεν το παράτησε ακόμα κι όταν όλα έμοιαζαν δύσκολα, διότι δεν ταμπουρώθηκε, διότι εκείνη είχε τις πολλές και κλασσικές ευκαιρίες σε αντίθεση με τις ελάχιστες των αντιπάλων.
Κέρδισε διότι δεν υστέρησε ούτε ένας παίκτης της, κέρδισε διότι βρήκε το κάτι παραπάνω ακόμα και μέσα στην ατυχία της όπως έγινε με την αλλαγή του Σάμαρη, κέρδισε διότι έπαιξε μπάλα. Κι αυτό είναι που σοκάρει την ποδοσφαιρική υφήλιο και "τρομάζει" ή ανησυχεί ή προβληματίζει και τους προσεχείς μας αντιπάλους, τους Κοσταρικανούς: την Ελλάδα των δυο πρώτων αγώνων, που απλά θα έκλεβε τη νίκη από τους Ιβοριανούς και θα πέρναγε συγκυριακά στους "16", ήξεραν πώς να την κερδίσουν.
Αλλά αυτή του τρίτου αγώνα, που έπαιξε μπάλα, δεν ξέρουν πώς να την αντιμετωπίσουν πλέον...