Το ελληνικό στοιχείο στον φετινό Παναθηναϊκό δεν παίζει διακοσμητικό ρόλο, αλλά έχει πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλο αυτό που φτιάχνει ο Γιάννης Αναστασίου και το οποίο πραγματικά αρέσει.

Έχουμε και λέμε: Καπίνο, Χουχούμης, Ρισβάνης, Δώνης, Γιαννιτσάνης, όλοι τους από τις Ακαδημίες του Παναθηναϊκού και όλοι τους αγωνίστηκαν κόντρα στην Καλλονή, με τον Μαρινάκη στον πάγκο αλλά και τον Κοτσόλη, που είναι από παλιότερη φουρνιά των Ακαδημιών. Λαγός και Τριανταφυλλόπουλος, βασικοί φέτος, εκτός αποστολής σε αυτόν τον αγώνα. Κουτρουμπής, Κλωναρίδης, Καρέλης, όχι από τα σπλάχνα του Παναθηναϊκού, αλλά ήρθαν το καλοκαίρι, άλλαξαν επίπεδο, πήραν συμμετοχές, βελτιώθηκαν και τα βήματά τους είναι σταθερά και όχι τρεμάμενα ή αναγνωριστικά. Σπυρόπουλος και Ντίνας, αποκτήθηκαν πέρυσι τον Γενάρη, φέτος όμως δείχνουν ότι δουλεύτηκαν και δούλεψαν σωστά. Σύνολο 14. Όχι και άσχημα θα έλεγα εγώ, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι 7-8 ακόμα υπέγραψαν επαγγελματικά συμβόλαια και έρχονται ολοταχώς.

Παναθηναϊκός-Καλλονή 3-0

Φυσικά δεν είναι όλοι τους βασικοί και κάποιοι μετράνε πολύ λίγες συμμετοχές, το βασικό όμως είναι ότι οι Έλληνες παίκτες στον Παναθηναϊκό του Αναστασίου δεν είναι ούτε κομπάρσοι, ούτε γεμίσματα, ούτε για να συμπληρώνουν τις αποστολές ή να διευκολύνουν τα οικογενειακά διπλά. Έχουν «λόγο» και ρόλο στην ομάδα, άλλος μεγαλύτερο κι άλλος μικρότερο, έχουν προοπτική να πετύχουν αν συνεχίσουν να δουλεύουν, δίνουν παράλληλα το παράδειγμα και δείχνουν το δρόμο σε όλους τους ακόμα μικρότερους στις Ακαδημίες. Σε 15χρονους ή και 12χρονους, ότι υπάρχει θέση στον ήλιο και γι’ αυτούς και η πρώτη ομάδα του Παναθηναϊκού δεν είναι ένα κλειστό κλαμπ όπου δεν μπαίνει κανείς, ούτε ότι οι προσκλήσεις τέλειωσαν στην εποχή των «Γκουμο-Μπασινάδων» ή δίνονται με το σταγονόμετρο όπως έγινε με τον Σωτήρη Νίνη.

Προφανώς η δύσκολη οικονομική κατάσταση έπαιξε τον ρόλο της στο να γίνει όλος αυτός ο «ξεσηκωμός των Ελλήνων» παικτών και να βρουν θέση στην φετινή ομάδα. Δεκτόν. Αλλά κάποιος έπρεπε να τους ετοιμάσει - αγωνιστικά, πνευματικά και ψυχολογικά, κάποιος έπρεπε να τους εντάξει στον κόσμο των μεγάλων, να τους εμπιστευτεί, να τους ενσωματώσει, να τους επισημαίνει τα λάθη, να τους κάνει καλύτερους, να μην τους ψαλιδίσει τα φτερά στην πρώτη στραβή αλλά και να μην αφήσει τα μυαλά τους να ανέβουν πάνω από το κεφάλι τους.

Όσοι δουλεύουν στις Ακαδημίες και συνεργάζονται με τον Γιάννη Σαμαρά ανέλαβαν το πρώτο σκέλος, ο Αναστασίου με τους συνεργάτες του το δεύτερο και το αποτέλεσμα είναι ένα σωρό Έλληνες ταλαντούχοι παίκτες, πάνω στους οποίους ο Παναθηναϊκός μπορεί να στηριχθεί για τα επόμενα χρόνια. Παίκτες που πονάνε και αγαπάνε την ομάδα, που δεν είναι περαστικοί και μισθοφόροι, που δεν θα χασκογελάνε αδιάφορα μετά από μια ήττα σαν να μην τρέχει τίποτα, που δένονται με την εξέδρα και παίρνουν ενέργεια από το χειροκρότημά της, που το τριφύλλι στο στήθος σημαίνει κάτι σημαντικό.

Αναστασίου: "Είχαμε σοβαρή και επαγγελματική συμπεριφορά"

Δεν ξέρω πόσοι απ’ αυτούς που βλέπουμε σήμερα θα κάνουν καριέρα, θα βελτιωθούν κι άλλο, θα μείνουν πολλά χρόνια στην ομάδα ή θα φύγουν, θα φτάσουν στην Εθνική κάποια μέρα ή/και σε μια καλή ομάδα ενός καλύτερου ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Ελπίζω αρκετοί να κάνουν πραγματικότητα τα ποδοσφαιρικά τους όνειρα. Διότι το να πραγματοποιήσουν, περνάει μέσα από την εκπλήρωση των στόχων της ομάδας και σ’ αυτή την περίπτωση κερδισμένες βγαίνουν όλες οι πλευρές: οι παίκτες, ο προπονητής, η διοίκηση και φυσικά ο κόσμος, αυτός ο κόσμος που πραγματικά αγαπάει και την ομάδα του, αλλά και το ποδόσφαιρο.