Το "αύριο" της Εθνικής ομάδας είναι δυσοίωνο. Ας φροντίσουμε από σήμερα λοιπόν για ένα καλύτερο μεθαύριο. Όσο πιο γρήγορα πάρουμε απόφαση ότι αυτή η σειρά των προκριματικών πήγε κατά διαόλου κι εξακολουθούμε να μετράμε ποντουλάκια, να κάνουμε υπολογισμούς και να ελπίζουμε σε θαύμα, τότε κάνουμε τη ζωή μας πιο δύσκολη και δεν αποδεχόμαστε την αλήθεια.

Και η αλήθεια είναι ότι με 2 πόντους σε 5 παιχνίδια, με δυο ισοπαλίες και 1 γκολ ενεργητικό όλο κι όλο, με ήττες εντός από όλους όσοι επισκέφθηκαν την έδρα σου αλλά και με ήττες από "παραδοσιακές υπερδυνάμεις του ποδοσφαίρου", όπως η Βόρεια Ιρλανδία και οι Νήσοι Φαρόε, δεν δικαιούσαι να λες "θα κάνω 5 στα 5 και θα περάσω". Μακάρι να κάνουμε, μακάρι οι Ούγγροι να ξεσκιστούν στις γκέλες, μακάρι να μας πάνε όλα κατ' ευχήν, αλλά με τα "μακάρι" περιμένεις να πιάσεις το Λαχείο κι όχι την τρίτη θέση που οδηγεί στα μπαράζ. Εγώ θα έλεγα λοιπόν, ότι στην παρούσα φάση και με την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, είναι μια χρυσή ευκαιρία εδώ και τώρα, σήμερα, να "κάψουμε" το ήδη καμμένο αύριο και να ασχοληθούμε με το μεθαύριο.

Είναι γεγονός ότι ο Σέρχιο Μαρκαριάν μας εμφάνισε μια ομάδα σαφώς βελτιωμένη σε σχέση με αυτή του Ρανιέρι. Θα πει κάποιος βέβαια "δεν γινόταν να μας εμφανίσει κανείς μια ομάδα χειρότερη απ' αυτή του Ρανιέρι" και θα συμφωνήσω απόλυτα, αλλά για να δώσουμε και έναν πόντο στον Σέρχιο, κατάφερε μέσα σε πέντε μέρες περίπου να επαναφέρει την εικόνα μιας κανονικής ομάδας στο γήπεδο, με παίκτες με διακριτούς ρόλους, με ένα συγκεκριμένο πλάνο, με αμυντική συνέπεια και αγωνιστική πειθαρχία. Έλειψαν πράγματα βέβαια, έλειψε το δημιουργικό κομμάτι και η παραγωγή φάσεων, γι' αυό άλλωστε δεν κερδίσαμε κιόλας, αλλά από το χάλι που βλέπαμε λίγους μήνες πριν, κάτι είδαμε αυτή τη φορά. Αν λοιπόν στην ΕΠΟ εκτιμούν ότι ο Σέρχιο είναι "ο άνθρωπός μας", ότι έχει και τον τρόπο να επικοινωνεί ανθρώπινα με τους παίκτες αλλά και τις τακτικές γνώσεις, ότι έχει την απαιτούμενη εμπειρια από Εθνικές ομάδες και ταυτόχρονα λόγω ηλικίας δεν έχει τη φιλοδοξία να επιστρέψει σε πάγκο συλλόγου, άρα δεν θα μας παρατήσει στα κρύα του λουτρού κάποια στιγμή, ίσως είναι η ευκαιρία να περάσουμε στην επόμενη "πίστα". Να ασχοληθούμε σοβαρά με το μεθαύριο, με το μέλλον της Εθνικής - όχι για τα επόμενα ματς αυτών των προκριματικών, του Euro δηλαδή, αλλά για τα προκριματικά του Μουντιάλ.

Να γίνει με άλλα λόγια μια στόχευση στο πώς μπορεί να είναι η Εθνική Ελλάδας απαλλαγμένη από τις παρούσες σκοπιμότητες, παθογένειες, διάφορα "πρέπει", παίκτες εμβληματικούς ή τοτέμ ή αυτούς που έχουν συνδέσει το όνομά τους με πρόσφατες ή παλιότερες καλές μέρες της Εθνικής. Να γίνει μια επαναξιολόγηση του υλικού που υπάρχει εδώ αλλά και στο εξωτερικό, να πέσει το μάτι περισσότερο στις μικρές ηλικίες, να αποφασίσουμε ποια είναι τα πραγματικά ταλέντα της Νέων και της Ελπίδων που έχουν πραγματικές προοπτικές να φτάσουν κάπου ψηλά και να δουλέψουμε πάνω σε αυτούς, με άξονα - πέρα από το ταλέντο - την ηλικία τους: οι 19χρονοι-20χρονοι-21χρονοι- 22χρονοι και πάει λέγοντας του σήμερα, στο Μουντιάλ του 2018 θα είναι τρία χρόνια μεγαλύτεροι και σε μια χαρά ηλικία για να μας παρουσιάσουν κάτι διαφορετικό, που ίσως να μπορεί να είναι αποτελεσματικό και ελκυστικό ταυτόχρονα. Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει να ξεκινήσουμε από σήμερα, αφού κάνουμε πρώτα μια σοβαρή κουβέντα με όλους τους εμπλεκόμενους: παίκτες, προπονητές, παράγοντες, μάνατζερς. "Θέλετε να επενδύσετε στον Έλληνα ποδοσφαιριστή"; "Χωράει στα πλάνα σας"; "Μπορείτε να φέρετε πρόταση από ομάδα του εξωτερικού, όπου ο παίκτης θα έχει ρόλο"; "Αφού δεν σας κάνει, δεν τον δίνετε δανεικό κάπου που πραγματικά μπορεί να παίζει και να βελτιώνεται"; Είπαμε, θέλει σοβαρή συζήτηση και όχι καλοπιάσματα και δημόσιες σχέσεις, αλλά τουλάχιστον όσοι είναι να καθίσουν στο τραπέζι, θα καθίσουν με γνώμονα το καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου και της Εθνικής ομάδας και όχι της τσέπης τους και της προσωπικής τους προβολής.

Αυτή είναι ίσως η τελευταία ελπίδα για να μην επιστρέψουμε για τα καλά στην περίοδο της ανυποληψίας. Διότι μια αποτυχία σε μια προκριματική φάση, μια αποτυχία να προκριθείς σε μια τελική φάση Euro, μπορεί να σε πονάει, αλλά δεν είναι και το τέλος του κόσμου - ο καθένας το έχει πάθει ή μπορεί να το πάθει. Αλλά μια - χτύπα ξύλο - δεύτερη συνεχόμενη, σε επαναφέρει σε εποχές προ 2004. Τότε που έκανες γκεσταριλίκια σε τελικές φάσεις Euro και Μουντιάλ, που κανείς δεν σε υπολόγιζε, που κανένας δεν σε σεβόταν και μια νίκη στην έδρα μιας μικρομεσαίας ομάδας ή μια ισοπαλία στο Ουέμπλεϊ, πανηγυριζόταν σαν να είχαμε κατακτήσει την κορυφή του κόσμου.