Κυριακή, 7 το απόγευμα, Ελλάδα - Σερβία για τη φάση των «16». Ματς χωρίς αύριο, αλλά και ματς με προίκα ένα 5-0 της Ελλάδας και ακόμα πιο σημαντική παρακαταθήκη ότι και οι πέντε νίκες ήταν δίκαιες πέρα ως πέρα, ότι ήρθαν με θέαμα και καλό μπάσκετ, ότι σε κανένα παιχνίδι δεν κυνηγήσαμε στο σκορ αλλά και οι πέντε αντίπαλοι μας κυνηγούσαν λαχανιασμένοι, ότι βγάλαμε σε κάθε ματς έναν τουλάχιστον μεγάλο πρωταγωνιστή και 2-3 παραστάτες του.

Αυτή η Εθνική αρέσει όχι μόνο σε μας αλλά στους απανταχού μπασκετικούς, έχει κερδίσει συμπάθειες στους ουδέτερους και όλοι παραδέχονται ότι η μέχρι τώρα απόδοσή της, την φέρνει στο γκρουπ των «υπερδυνάμεων» του τουρνουά, των ΗΠΑ και της Ισπανίας. Όχι ακριβώς δίπλα τους, αλλά αρκετά κοντά τους.

Κυριακή, 9.45 το βράδυ, Ελλάδα - Ρουμανία στο πρώτο ματς για τα προκριματικά του Euro 2016. Στο άδειο «Καραϊσκάκης», στο πρώτο ματς του Κλάουντιο Ρανιέρι στην μετα-Σάντος εποχή, σε ένα ματς που δεν είναι νοκ-άουτ αλλά είναι κρίσιμο και σημαντικό, αφού η Ρουμανία φαντάζει ως ο ισχυρότερος αντίπαλός μας στον όμιλο κι έχει ισχυρό κίνητρο γι' αυτό το ματς, μια που τους πετάξαμε έξω από το Μουντιάλ στα μπαράζ.

Μια Εθνική ποδοσφαίρου που μας ικανοποίησε με την παρουσία της στη Βραζιλία και την πρόκριση στους «16», αλλά μας άφησε στη συνέχεια με το «αχ» και το παράπονο για την τεράστια χαμένη ευκαιρία να κερδίσει την Κόστα Ρίκα και να πάει στους «8». Μια Εθνική επίσης που συχνά κερδίζει χωρίς να παίζει καλά, που δεν μας ικανοποιεί αισθητικά, που μπορεί να παίξει καλή μπάλα αλλά σπανίως το κάνει και οχυρώνεται πίσω από τη φιλοσοφία «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και «πρώτα απ' όλα μετράει το αποτέλεσμα».

Έχει βάλει δύσκολα ο Κατσικάρης - άθελά του - στον Ρανιέρι, από το πρώτο κιόλας παιχνίδι του συμπαθούς Ιταλού. Πρώτη διοργάνωση είναι αυτό το Μουντομπάσκετ για τον Φώτη, αλλά μοιάζει σαν να είναι με τα 12 «παιδιά του» χρόνια ολόκληρα και βγάζει μια εικόνα ομάδας τόσο υγιή, που δεν θυμόμαστε να έχουμε ξαναδεί ποτέ - κι όλο αυτό το λέμε μετά το 5-0 και θα το λέμε ακόμα κι αν στραβώσει (χτύπα ξύλο) το ματς με τους Σέρβους.

Πρώτο παιχνίδι είναι για τον Ρανιέρι το ματς με τους Ρουμάνους, που φιλοδοξεί να οδηγήσει την Ελλάδα στην πρώτη μεγάλη διοργάνωση με αυτόν στον πάγκο, το Euro του 2016. Κι έχει να «συναγωνιστεί» όχι μόνο τον ομόλογό του στον πάγκο των αντιπάλων αλλά και τον Κατσικάρη, να κερδίσει ένα ματς κομβικό σε άδειο γήπεδο, αλλά και να δείξει κάτι διαφορετικό, κάτι ελκυστικό, κάτι ενδιαφέρον από το πρώτο του κιόλας ματς, μετά από ελάχιστες μέρες προετοιμασίας... Πολύ δύσκολά πράγματα όλα αυτά.

Φυσικά ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και φυσικά πάνω απ' όλα μετράει η νίκη επί της Ρουμανίας έστω και με μισό - μηδέν, αλλά για σκεφτείτε λίγο: ας υποθέσουμε κι ας ευχηθούμε η Εθνική μπάσκετ να κερδίσει τους Σέρβους παίζοντας το ωραίο μπάσκετ που μας έχει δείξει σε όλη τη διοργάνωση κι εκεί γύρω στις 9 το βράδυ να είμαστε όλοι χαμογελαστοί και «χορτάτοι».

Δεν θα έχουμε την «απαίτηση» όχι απλά να κερδίσουμε στο ποδοσφαιρικό ματς λίγη ώρα μετά, αλλά να το κάνουμε και με στυλ; Να το κάνουμε «σαν την ομάδα μπάσκετ»; Να ξανα-χορτάσουμε σαν θεατές, να δούμε και πάλι κάτι ωραίο, να χαμογελάσουμε για άλλη μια φορά; Λογικό δεν είναι;

Κι όχι μόνο λογικό, αλλά και θεμιτό. Και το αξίζουμε και το θέλουμε και στην τελική το μπορούμε: η Εθνική του Σάντος, έδειξε ότι μπορεί και μπάλα να παίζει και αποτελέσματα να παίρνει, δεν ήταν ανάγκη να είναι μίζερη και βαρετή επιθετικά για να πάρει βαθμό ή βαθμούς. Με τον πιο κοσμοπολίτη Ρανιέρι στον πάγκο, τον πιο μοντέρνο, που έχει προπονήσει μεγάλα ευρωπαϊκά κλαμπς, έχουμε αυξημένες απαιτήσεις είναι η αλήθεια. Θέλουμε και αποτελέσματα αλλά θέλουμε και καλύτερη μπάλα.

Είπαμε, ίσως μας κακομάθανε λίγο παραπάνω ο Κατσικάρης με τους παίκτες του. Ή ίσως να θέλουμε και στο ποδόσφαιρο, όπως έγινε και στο μπάσκετ, να πάμε επιτέλους στην επόμενη πίστα.