Η γοητεία του απλού

Ωραία ομάδα ο Αστέρας Τρίπολης. Με ταχύτητα ποδιών και σκέψης, με πολλούς «μπαλωμένους» λάτιν μεσοεπιθετικούς, με σχέδιο, με πλάνο, με φαντασία. Καθόλου τυχαίο δεν είναι ούτε ότι μπήκε στα play-offs, ούτε ότι μετά τις δυο πρώτες αγωνιστικές - εκμεταλλευόμενη και τα αποτελέσματα των υπόλοιπων - κάλυψε το χάντικαπ του -2 και ισορρόπησε απόλυτα τα πράγματα.

Στο διάστημα που μεσολάβησε ανάμεσα στο τέλος της κανονικής περιόδου και την έναρξη των play-offs, ο Στάικος Βεργέτης δούλεψε πολύ με τους παίκτες του και σε αντίθεση με τον Ατρόμητο που δείχνει ότι η αγωνιστική απραξία τον αποσυντόνισε, ο Αστέρας ξεκουράστηκε χωρίς να μπει σε mood διακοπών. Και μάλιστα αν κέρδιζε τον Παναθηναϊκό, θα πέρναγε πρώτος ο Αστέρας και θα μπορούσε να ονειρεύεται ότι θα μείνει εκεί μέχρι το τέλος.

Δεν τον κέρδισε όμως τον Παναθηναϊκό ο Αστέρας, διότι ο Παναθηναϊκός πήγε στην Τρίπολη για να κερδίσει το ματς και το κέρδισε πανάξια. Χωρίς πειραματισμούς, χωρίς τη λογική «να βάλουμε ένα γκολ και να γυρίσουμε πίσω για να το κρατήσουμε», χωρίς εκπτώσεις αυτή τη φορά στον τρόπο που παίζει, ο Παναθηναϊκός πήρε αυτός προβάδισμα στα play-offs και κρατάει την τύχη του στα δικά του πόδια, έχοντας δυο από τα επόμενα τρία παιχνίδια στη Λεωφόρο και μάλιστα κολλητά, με Αστέρα και Ατρόμητο, πριν πάει την τελευταία αγωνιστική στην άδεια Τούμπα.

Ο Παναθηναϊκός κέρδισε διότι δεν επένδυσε ούτε στο εξεζητημένο, ούτε στο άγνωστο. Δεν προσπάθησε να ακολουθήσει τον γρήγορο ρυθμό του Αστέρα αλλά ούτε να τον χαλάσει με φάουλ, με καθυστερήσεις, με μαρκαρίσματα υπέρ του δέοντος δυνατά. Ο Παναθηναϊκός επένδυσε στην απλότητα, βάζοντας τη μπάλα κάτω και τρέχοντας όποτε έβρισκε την ευκαιρία, πετυχαίνοντας τρία γκολ που ήρθαν από ωραίους συνδυασμούς, από γρήγορη εναλλαγή της μπάλας, από κάθετες μπαλιές που έκοψαν την αντίπαλη άμυνα όπως κόβει το μαχαίρι το βούτυρο κι από από παίκτες που έκαναν κίνηση σαν δεύτερα φορ ερχόμενοι πίσω από τον Μπεργκ. Στο πρώτο γκολ ήταν ο Κλωναρίδης που πράγματι ήταν και τυπικά ο δεύτερος φορ, αλλά στο δεύτερο και το τρίτο έρχονται παίκτες από τα μετόπισθεν που κανένας αντίπαλος δεν τους «υπολογίζει», δεν τους περιμένει ή δεν τους έχει χρεωθεί. Όταν όλη η προσοχή είναι στον Μπεργκ, ο Αμπέντ με τον Λαγό βρίσκουν μια άδεια αντίπαλη περιοχή και έναν ανυπεράσπιστο τερματοφύλακα.

Είναι ωραίο πράγμα το απλό και αποτελεσματικό ποδόσφαιρο. Και γοητευτικό, αν παίζεται σωστά. Το πιο εύκολο και «λογικό» πράγμα θα ήταν να ψάχνουν τα χαφ του Παναθηναϊκού το κεφάλι του Μπεργκ με σέντρες και να αναρωτιόμαστε μετά τι πήγε στραβά και δεν πήρε ούτε μια κεφαλιά ο Σουηδός ανάμεσα σε Σανκαρέ και Ζησόπουλο. Αντί για καταδικασμένες σέντρες, ο Μπεργκ τραβήχτηκε στα πλάγια δεξιά κι έγινε δημιουργός αντί για εκτελεστής, ο Κλωναρίδης τραβήχτηκε στα πλάγια αριστερά κι έγινε δημιουργός στο τρίτο γκολ που κλείδωσε και τη νίκη, ο Αμπέντ, ο Ζέκα, ο Λαγός έκαναν την κάθετη κίνηση που έπρεπε όποτε βρήκαν ανοιχτό γήπεδο και ανοργάνωτη άμυνα και ο Παναθηναϊκός έδωσε ρεσιτάλ ομαδικότητας και αποτελεσματικότητας σε ένα γήπεδο όπου συχνά - πυκνά υποφέρει.

Εύφημος μνεία, πέρα από τον συνήθη ύποπτο Μπεργκ και τον καλό Κλωναρίδη σε δυο ακόμα κυρίους: τον Ζέκα, που έτρεξε όπως κάνει πάντα σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου, μάρκαρε, κέρδισε μπάλες και άνοιξε υπέροχα τη μπάλα στον Μπεργκ στο δεύτερο γκολ, δείχνοντας πώς πρέπει να δίνουν το καλό παράδειγμα οι αρχηγοί σε όλους τους υπόλοιπους. Και στον Καπίνο που κάνει δυο πολύ σπουδαίες και δύσκολες επεμβάσεις στο σημείο που το ματς είναι ακόμα καυτό, κρατάει το προβάδισμα του Παναθηναϊκού και βάζει τις βάσεις για τη νίκη. Δεν είναι τυχαίο που λέμε ότι οι μεγάλες ομάδες ξεκινούν από τον καλό τερματοφύλακα, ούτε φυσικά είναι τυχαίο ότι τον Πορτογάλο έχουν επιλέξει για αρχηγό της ομάδας.