Η κουβέντα πρέπει να γίνει ανάποδα
Το "έκαναν δυο σουτ και έβαλαν δυο γκολ" που είπε ο Γιάννης Αναστασίου δεν είναι πρόβλημα του ΟΦΗ αλλά αυτού που τα τρώει. Γράφει ο Κώστας Βαϊμάκης.
Καταλαβαίνω απόλυτα τον εκνευρισμό του Αναστασίου, για όλο αυτό που είδε και είδαμε όλοι να εκτυλλίσσεται στο χορτάρι της Λεωφόρου: παίκτες του ΟΦΗ να πέφτουν κάτω όλη την ώρα για να σπάσουν τον ρυθμό του αγώνα και να κερδίσουν χρόνο, για να χαλάσουν το μυαλό των αντιπάλων και να αναγκάσουν την εξέδρα να βρίζει και να γιουχάρει και όχι να σπρώχνει τον Παναθηναϊκό στη νίκη.
Καταλαβαίνω όμως απόλυτα και τον εκνευρισμό των φίλων της ομάδας μετά το τέλος της αναμέτρησης, που είδαν τον Παναθηναϊκό να χάνει από έναν αντίπαλο που έκανε δυο σουτ, που ταμπουρώθηκε, που έπαιξε υποδειγματικά στο πρώτο ημίχρονο και μίζερα αλλά αποτελεσματικά στο δεύτερο και κατάφερε να κλέψει τη νίκη και να βυθίσει τον Παναθηναϊκό στην εσωστρέφεια και τη μουρμούρα. Μόνο που αυτό που είπε και ο Αναστασίου, το "έκαναν δυο σουτ και έβαλαν δυο γκολ" δεν είναι πρόβλημα του ΟΦΗ και γενικά δεν είναι πρόβλημα κανενός που τα βάζει, αλλά αυτού που τα τρώει.
Ο Παναθηναϊκός έχει δεδομένα και χτυπητά προβλήματα στα τελειώματα των φάσεων, εκεί όπου απουσιάζει ο Μπεργκ, έχει μονοδιάστατη ανάπτυξη από αριστερά αφού ο Μπούρμπος από δεξιά δεν είναι ούτε μισός Νάνο, έχει έλλειψη δημιουργίας από τον άξονα και του λείπει ένας Αμπέντ, ένα χαφ δηλαδή που να μπουκάρει στην αντίπαλη περιοχή και να τελειώνει φάσεις ερχόμενος με φόρα από πίσω. Πολύ ωραία όλα αυτά, τα ξέρουμε, μέχρι να επιστρέψει και να είναι εντελώς καλά ο Μπεργκ το επιθετικό πρόβλημα θα υφίσταται, μέχρι να έρθει ο Γενάρης και να γίνουν όσες διορθωτικές αλλαγές και προσθήκες μπορούν να γίνουν το πρόβλημα από δεξιά και το πρόβλημα στον άξονα θα υφίστανται. Όλα αυτά όμως, μπορείς να τα καμουφλάρεις ή να τα μακιγιάρεις ή να τα μπαλώνεις με μια αμυντική λειτουργία τέτοια, που να σου εξασφαλίζει σε μεγάλο βαθμό το "μηδέν" πίσω. Και πάνω σ' αυτό το "μηδέν", να χτίζεις με υπομονή στη συνέχεια του αγώνα τις συνθήκες εκείνες που θα σου δώσουν την ευκαιρία να κάνεις το "ένα" μπροστά και να κρατάς εσύ την τύχη του αγώνα στα χέρια σου.
Ο Παναθηναϊκός όμως δεν έχει αυτή την αμυντική προσήλωση που απαιτείται από μια ομάδα που σ' αυτήν πρέπει να στηριχτεί, απ' αυτήν πρέπει να κρατηθεί για να συνεχίσει χωρίς τριγμούς και χωρίς να παραπατάει. Σχεδόν σε κάθε ματς είτε τρώει γκολ από λάθος στην άμυνα, είτε από αδράνεια κάποιου σε στημένη μπάλα που "ξεχνάει" να μαρκάρει τον αντίπαλό του - με τον ΟΦΗ ξεχάστηκε ο Μπούρμπος στο δεύτερο γκολ κι έχω την εντύπωση ότι ψιλοξεχάστηκε και στο πρώτο. Οπότε καλή και χρήσιμη όλη η κουβέντα για την δημιουργική ανυπαρξία και την έλλειψη κάθετης πάσας και τους επιθετικούς που δεν σκοράρουν και όλα αυτά, αλλά στην πραγματικότητα όλη η συζήτηση πρέπει να γίνει ανάποδα: στο πώς να μην φας δυο γκολ από δυο σουτ των αντιπάλων, πώς να μην φας γκολ στο 94' και το γκρινιάρικο 1-1 γίνει ένα κολασμένο 1-2 και πώς θα βρεθεί μια αμυντική πεντάδα (μαζί με τον τερματοφύλακα) που δεν θα αλλάξει από παιχνίδι σε παιχνίδι αν δεν υπάρχουν τραυματισμοί και κάρτες, που θα είναι συνεπής πρώτα στα αμυντικά της καθήκοντα και μετά στις προωθήσεις ή στο πώς ανοίγει το παιχνίδι από τα μετόπισθεν.
Αυτό ακριβώς ήταν το κομβικό σημείο πέρυσι, όταν ο Παναθηναϊκός έκανε το "κλικ" κι άρχισε να σημειώνει μεγάλες νίκες, να βελτιώνει πρώτα την βαθμολογική του κατάσταση, μετά την ψυχολογία του με τη νίκη στο Φάληρο και μετά την τροπαιοθήκη του με το κύπελλο και την τσέπη του με την έξοδο στην Ευρώπη: η άμυνά του, με την άνοδο τότε του Σίλντελφελντ έδωσε σιγουριά σε όλη την ομάδα, που μπόρεσε να λειτουργήσει καλύτερα μεσοεπιθετικά όταν ένιωσε ότι πίσω οι διάδρομοι είναι κλειστοί, ότι τα μαρκαρίσματα δεν χάνονται κι ότι δεν θα δοθούν άλλα "τζάμπα γκολ", αλλά θα πρέπει ο αντίπαλος πραγματικά να μοχθήσει για να μπορέσει να σκοράρει.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
