Η νύχτα που δεν θα ξεχαστεί ποτέ στην Ελλάδα και στα Φερόε

Όσοι "ντραπήκαμε" για το 10-0 που έχασαν οι Νέοι στο φιλικό με την Ελβετία πριν λίγο καιρό και περάσαμε τον Τζαλακώστα πριονοκορδέλα, προφανώς δεν είχαμε δει τα χειρότερα να έρχονται. Διότι η ήττα από τα Φερόε κάνει εκείνο το 10-0 να μοιάζει με καλαμπούρι και τον Τζαλακώστα να θυμίζει Σερ Άλεξ στα πιο αυστηρά του μπροστά στο μεγαλείο του Κλάουντιο Ρανιέρι. Και τουλάχιστον για το χάλι των Νέων, υπήρχαν "λόγοι": ο ένας κάπνιζε, ο άλλος σαβούρωνε τζανκ - φουντ, οι άλλοι παίζανε μπάλα την ώρα που μιλούσε ο κόουτς και έσπασαν και το φωτιστικό. Μικρά παιδιά - χαρά γεμάτα, που ένιωσαν σαν να πήγαν πενταήμερη κι έκαναν ένα σωρό σάχλες, με έναν προπονητή ανίκανο να επιβληθεί. Οι Άντρες, τι δικαιολογία άραγε είχαν; Σάμπως δεν ήξεραν την κρισιμότητα του αγώνα; Η δική τους πλάτη δεν ήταν στα σκοινιά; Μήπως τόσοι και τόσοι από τους διεθνείς μας δεν ήταν στο Μουντιάλ και δεν νιώθουν την πίεση παίζοντας κάθε εβδομάδα στο Καμπιονάτο και την Πριμέρα και την Τουρκία; (Άσχετο, αλλά μιλώντας για Πριμέρα, πώς στην ευχή παίζει ο Καράμπελας στην Ισπανία εδώ και χρόνια; Άμα τον κάνουν γιο-γιό οι παίκτες των Φερόε, οι παίκτες της Πριμέρα τι τον κάνουν; Τον λυπούνται και πάνε από την άλλη πλευρά;)

Όχι ότι φταίει φυσικά ο Καράμπελας για τη μαγευτική αυτή βραδιά, για την σπουδαιότερη νύχτα στην ποδοσφαιρική ιστορία των περήφανων ψαράδων από τα Φερόε και την πιο μαύρη σελίδα στη δική μας ποδοσφαιρική ιστορία. Σκεφτείτε πόσο σημαντική νίκη ήταν αυτή για μια ομάδα που δεν κερδίζει ποτέ ούτε με τάμα στη Μεγαλόχαρη και κέρδισε μέσα στην Ελλάδα μια ομάδα που πήγε στους "16" του κόσμου πριν λίγους μήνες (και παραλίγο και στους "8"), που πήρε το Euro δέκα χρόνια πριν και πάει τα τελευταία χρόνια σχεδόν ανελλιπώς σε τελικές φάσεις Euro και Μουντιάλ. Αξίζει ένα μεγάλο "μπράβο" κι ένα ατέλειωτο "respect" σε παίκτες και προπονητή των Φερόε, που έκαναν από την πλευρά τους το τέλειο παιχνίδι, που έβαλαν ένα ωραίο γκολ και είχαν δυο δοκάρια, που είχαν κι άλλες καλές φάσεις, που κλείστηκαν αλλά δεν πάρκαραν πούλμαν στην εστία τους, που αμύνθηκαν με ψυχραιμία κι όχι με πανικό κι έβαλαν τη μπάλα κάτω όποτε τους δόθηκε η ευκαιρία να βγουν στην κόντρα.

Λέγοντας για "μπάλα κάτω", καμία σχέση με ό,τι κάναμε εμείς από την αρχή του αγώνα. Έχοντας τον Γκέκα στην κορυφή της επίθεσης που δεν τον λες και πρώτο μπόι, απέναντι σε δυο κεντρικούς αμυντικούς που έμοιαζαν σε ύψος με το δίδυμο Λάσμε - Γκιστ, η Εθνική μας αποφάσισε ότι το πλεονέκτημά της είναι ... οι σέντρες. Ότι θα γεμίζουμε στην αντίπαλη περιοχή και θα το βάλουμε το γκολάκι νωρίς και στη συνέχεια θα βάλουμε και μερικά ακόμα και θα πάμε για πρώτη φορά σε αγώνα του ομίλου ήρεμοι στα σπίτια μας. Αποτέλεσμα; Είχαμε μια κλασσική ευκαιρία στα πρώτα 45 λεπτά με τον Λάζαρο να τραβάει μια τσαρουχοκλωτσιά και διάφορες σέντρες που λέγαμε "ναι, αλλά αν είχαμε ακόμα έναν παίκτη στην αντίπαλη περιοχή, θα το κάρφωνε το γκολάκι". Δεν είχαμε όμως, οι σέντρες σφύριζαν σαν σμήνος από μέλισσες στην αντίπαλη περιοχή, μόνο που τις καλές φάσεις, τα καλά στημένα, τα τετ-α-τέτ και τις πραγματικές ευκαιρίες, δεν τις είχαμε εμείς αλλά οι αντίπαλοί μας. Κι όταν σε ένα ματς Ελλάδα - Φερόε, στο "Καραϊσκάκης", έχεις σαν κορυφαίο παίκτη του πρώτου μέρους τον τερματοφύλακά σου τον Καρνέζη, καταλαβαίνει κανείς για τι ξεπεσμό μιλάμε...

Και στην επανάληψη, στον "υπέρ πάντων αγώνα", εκεί που "θα τα παίζαμε όλα για όλα" και "θα κερδίζαμε όπως παλιά που ήμασταν 0-0 στο ημίχρονο αλλά νικήσαμε στο τέλος με 5-0", που μπήκε ο Κλάους και βγήκε ο Γκέκας, που άρχισε ο Λάζαρος τα σόλο - κλαρίνο και μπήκε κι ο Μαυρίας κι ο Μάνταλος, ήρθε η στιγμή που θα μείνει για πάντα στις καρδιές και τη μνήμη μας. Πρώτα το δοκάρι των Φερόε και μετά το γκολ τους, ένα γκολ υπέροχο, προϊόν της δικής τους προσπάθειας και της δικής μας αδράνειας, βαρεμάρας και απροσεξίας. Και μετά δώστου γιόμα και σόλο-κλαρίνο από τον Λάζαρο και "πάμε παλικάρια" και Κονέ να μην σκοράρει από το ένα μέτρο και να την πληρώνει η μπάλα, που ήταν ξεφούσκωτη προφανώς ή πολύ φουσκωμένη... Σαν τα μυαλά των περισσότερων διεθνών μας, που νομίζουν ότι βάρυνε τόσο πολύ η φανέλα, που μόνο που θα την δουν κάτι Βορειο-ι Ιρλανδοί και κάτι παίκτες των Φερόε, θα πέσουν λιπόθυμοι.

Last but not least, ο αρχιτέκτονας των θριάμβων και πρωτομάστορας των σπουδαίων επιτυχιών, Κλάουντιο Ρανιέρι: η πρώτη εικόνα, η πρώτη αίσθηση από το ματς με τη Ρουμανία, έβγαζε μια αμηχανία και έναν προβληματισμό. Αν μιλάγαμε για γκόμενα, θα λέγαμε το κλασσικό "έλα μωρέ, είναι καλό παιδί, είναι ψυχούλα και έχει σπάνιο χαρακτήρα". Αλλά όταν μιλάμε για γκόμενα ή για προπονητή, αν τα καλύτερα που έχεις να πεις μετά το πρώτο ραντεβού ή το πρώτο σεξ ή το πρώτο παιχνίδι, είναι "καλό παιδί και σπάνιος χαρακτήρας", τότε ξέρεις τι σε περιμένει πάνω - κάτω στο δεύτερο και το τρίτο. Με τον Κλάουντιο, που είναι "καλό παιδί και σπάνιος χαρακτήρας", φτάσαμε αισίως στο τέταρτο επίσημο ραντεβού και καλό είναι να μην υπάρξει πέμπτο. Ο απολογισμός είναι τρεις ήττες εντός και μια ισοπαλία εκτός, η ξεφτίλα έχει πιάσει ταβάνι και όσο κι αν πονάει οικονομικά την ΕΠΟ η απόλυση ή "κοινή συναινέσει λύση της συνεργασίας" (που κοινή δεν θα είναι ποτέ, όταν ο ένας θα εισπράξει ένα φορτηγό λεφτά για να σπάσει το συμβόλαιό του), δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Κανένας άνθρωπος δεν θα ξαναπάει σε αγώνα της Εθνικής για να κάνει οτιδήποτε διαφορετικό πέραν του να βρίσει τον Ρανιέρι αν ο Ιταλός παραμείνει και κανένας παίκτης δεν πρόκειται να πάρει στα σοβαρά τον Ρανιέρι κι ό,τι του πει ο Ιταλός, μετά και την ήττα από τα Φερόε.