Is this Panathinaikos?
Ο Κώστας Βαϊμάκης γράφει για τον κόσμο του Παναθηναϊκού που έμαθε στο "Panathinaikos" και δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την ιδέα μίας ομάδας που χάνει από ομαδούλες της γειτονιάς.
Θαύματα δεν περίμενε κανείς από τον σημερινό Παναθηναϊκό στην Ευρώπη. Υπήρχε όμως - και υπάρχει - η απαίτηση για εμφανίσεις που να ταιριάζουν με τη συγκεκριμένη φανέλα και την ιστορία που κουβαλάει. Μια ιστορία που μπορεί να είναι πλέον μακρινή και να έχει ξεθωριάσει, αλλά δεν πρέπει να ξεχαστεί.
Για μένα που είμαι 40 και κάτι και για ένα σωρό φίλους του Παναθηναϊκού που είναι πάνω - κάτω στην ίδια ηλικία, η Ευρώπη ήταν από τότε που θυμάμαι μια πολύ σημαντική ιστορία. Δεν ήταν απλά το αποκούμπι σε εποχές στείρες ή άγονες από εγχώριους τίτλους, δεν ήταν απλά η απάντηση στα πειράγματα των φίλων Ολυμπιακών ή ΑΕΚτζήδων τις εποχές που κυριαρχούσαν στην Ελλάδα, ήταν πάνω απ' όλα λόγος υπερηφάνειας.
Προσωπικής υπερηφάνειας, σαν να είχα παίξει εγώ στο 0-1 με την Πόρτο ή σαν να σκόραρες εσύ στο γήπεδο της Γιουβέντους κι όχι ο Χρηστάρας ο Δημόπουλος, σαν να έφυγε από το πόδι του διπλανού το σουτ στο "Καμπ Νου" που έγλυψε το δοκάρι κι όχι από το πόδι του Βλάοβιτς ή να έκανε ο παράλλος την τρελή κούρσα στο Άμστερνταμ και να έβγαλε την πάσα πάρε-βάλε στον Βαζέχα.
Αυτό το "Panathinaikos" ηχούσε πολύ γλυκά στ' αυτιά. Όπως ήταν όμορφο συναίσθημα να συναντάς ξένους στις διακοπές σου σε κάποιο νησί ή να ταξιδεύεις για δουλειά στο εξωτερικό, να πηγαίνει η κουβέντα στην μπάλα και "να σε ξέρουν". Να ξέρουν τον Panathinaikos, να τον σέβονται, να τον εκτιμούν και να έχουν μια ιστορία να θυμηθούν για κάποτε που τον είδαν, για κάποτε που τους έκλεισε το σπίτι ή που τον απέκλεισαν, αλλά δύσκολα και με τρόπο που τους χαράχθηκε στη μνήμη.
Ήταν ωραίες εποχές τότε ευρωπαϊκά, με πορείες στους "4", με μεγάλα διπλά, με σπουδαίες εντός έδρας νίκες, με χαμόγελα που δεν κρατούσαν απλά την άλλη μέρα αλλά μέρες πολλές, με τον τίτλο του "Πρέσβη" να συνοδεύει την ομάδα σχεδόν κάθε χρόνο.
Βέβαια όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν και το τελευταίο ωραίο που έχουμε να θυμόμαστε, είναι η μαγική εμφάνιση του Νίνη και του Σισέ μέσα στο "Ολίμπικο" και η πρόκριση επί της Ρόμα. Στη συνέχεια οι πολυμετοχικοί λάκισαν, τους ακολούθησαν οι πρωτοκλασσάτοι και πιο καλοπληρωμένοι παίκτες, ήρθαν εποχές μνημονίου στον Παναθηναϊκό, η Παιανία έγινε Κορωπί, οι χλίδες έγιναν σφιχτη οικονομική πολιτική μπας και επιβιώσουμε, ο "Πρέσβης" έμεινε εκτός Ευρώπης λόγω μη-αδειοδότησης και όλο εκείνο το ωραίο ευρωπαϊκό παραμύθι έμοιαζε πολύ μακρινό. Και πολύ παραμύθι.
Η περσινή χρονιά και ο τρόπος που τελείωσε, έδωσε ξανά μια προοπτική. Όχι για μεγαλεία, αλλά για το ξεκίνημα μιας νέας προσπάθειας όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και πάλι στην Ευρώπη. Κανείς δεν απογοητεύτηκε που χάθηκε με τη Σταντάρ η ευκαιρία να πάει ο Παναθηναϊκός στα play-offs του Τσάμπιονς Λιγκ, όλοι καταλάβαιναν ότι δεν υπήρχε το υλικό για να μπει η ομάδα στους ομίλους και κανείς δεν έχασε τελικά το κέφι του, πολύ απλά διότι η ομάδα μπήκε στους ομίλους του Europa.
Κι εκεί, με αντιπάλους τη Ντιναμό, την PSV Αϊντχόβεν και την Εστορίλ, περιμέναμε να δούμε κάτι καλό, μια μεγάλη προσπάθεια, μερικές πινελιές από "Panathinaikos" ξανά, για να ξαναβρούμε το κέφι μας και να θυμηθούμε όλα εκείνα που μας έδιναν χαρά πριν μερικά χρόνια.
Δυστυχώς η ήττα αλλά κυρίως η εμφάνιση στον αγώνα με την Εστορίλ, το χάλασε αυτό το σενάριο. Ο Παναθηναϊκός κατάφερες να χάσει με κάτω τα χέρια από μια ομαδούλα της γειτονιάς - και δεν το λέω καθόλου υποτιμητικά. Απλούστατα δεν είναι ούτε Πόρτο, ούτε Μπενφίκα ή Σπόρτινγκ Λισσαβώνας, ούτε καν Μπράγκα. Κι όμως η Εστορίλ τον έδεσε κόμπο τον Παναθηναϊκό, τον νίκησε εύκολα, χωρίς οι πράσινοι σε κανένα σημείο να σε πείθουν ότι το έχουν το ματς του χεριού τους, ότι μπορούν να προηγηθούν ή να ισοφαρίσουν σε 1-1, ότι έχουν τη φλόγα μέσα τους να κάνουν κάτι καλό.
Κι αν η ήττα στην πρεμιέρα από τη Ντιναμό παλεύεται και αντέχεται, από την ομάδα του Κουράνι και του Τζούτζακ και του Κοκόριν, αλλά και του Βαλμπουενά και του Ζιρκόφ που δεν αγωνίστηκαν στη Λεωφόρο αλλά εκεί παίζουν, η ήττα από την Εστορίλ δεν χωνεύεται εύκολα. Όχι διότι πλέον ο Παναθηναϊκός χρειάζεται έναν συνδυασμό θαυμάτων για να προκριθεί, αλλά κυρίως διότι η εμφάνιση από όλη την ομάδα, από τον προπονητή μέχρι τον τελευταίο παίκτη, δεν ήταν η εμφάνιση που περιμέναμε απ' αυτούς που φόραγαν την συγκεκριμένη φανέλα.
