Και η ζωή συνεχίζεται

Το Περιστέρι είναι ούτως ή άλλως μια δύσκολη έδρα για όλους, ο ρέφερι Δασκαλόπουλος την έκανε ακόμα δυσκολότερη για τον Παναθηναϊκό και οι πράσινοι πλέον συνεχίζουν με μοναδικό στόχο την πρωτιά στα play-offs.

Αν ο σκοπός ήταν " να τιμωρήσουμε τον κακό Παναθηναϊκό με τους κακούς οπαδούς που χαλάσανε το ρομαντικό τοπίο της Σούπερ Λίγκας στο πρόσφατο ντέρμπι ", συγχαρητήρια! Αποστολή εξετελέσθη: ο Δασκαλόπουλος έβγαλε από την αγωνία τον Λαζαρίδη, σχετικά με το αν το τάκλιν του Ταυλαρίδη έβγαλε τη μπάλα κόρνερ ή όχι , έδωσε πέναλτι και ουσιαστικά τέλειωσε το ματς κανα μισάωρο πριν το 90. Σφύριγμα μεγάλου κάλλους απ΄τον διαιτητή, ο οποίος σε αντίθεση με άλλες πρακτικές άλλων συναδέλφων του δεν προτίμησε τα "πολλά μικρά" (φάουλ γύρω από την πράσινη περιοχή, no-foul στην απένατι πλευρά του γηπέδου), αλλά το "ένα και να καίει": ένα πέναλτι που δεν διανοήθηκαν ότι μπορεί να σφυριχτεί ούτε οι "Φενταγίν" στην εξέδρα. Και σε ένα τόσο κλειστό ματς, με έναν Ατρόμητο τόσο πειθαρχημένο και τακτικά προσηλωμένο (με εξαίρεση την τρύπα στην δεξιά πλευρά της άμυνάς του, που έδωσε την ευκαιρία στον Νάνο να ανεβαίνει σε όλο το πρώτο μέρος και να βγάζει σέντρες), είναι ούτως ή άλλο δύσκολο να βρεις το ένα γκολ και να ισοφαρίσεις όσο το ματς είναι 1-0. Και είναι σχεδόν αδύνατον να βρεις δυο με το σκορ 2-0 κάπου στο 60'. Ήρθε και η - δικαιότατη - δεύτερη κίτρινη κάρτα του Δώνη και η αποβολή και έδεσε το γλυκό. Βέβαια η πρώτη κάρτα ήρθε για διαμαρτυρία στη φάση του πέναλτι (λέμε τώρα...) και ίσως η αποτυχία του Δώνη να απομακρύνει τη μπάλα σε μια φάση που έμοιαζε εύκολη να οφείλεται στο γεγονός ότι "έχασε το μυαλό του", αλλά ό,τι γράφει, δεν ξεγράφει.

Ατρόμητος-Παναθηναϊκός 2-0

Η αλήθεια είναι πάντως ότι οι παίκτες του Παναθηναϊκού έχασαν το μυαλό τους αρκετές φορές στη διάρκεια του παιχνιδιού. Στο 10', με μεγάλη δόση ποδοσφαιρικής αφέλειας, άφησαν μισό στρέμμα γήπεδο στον Μαρσελίνιο και ο Βραζιλιάνος δεν άφησε το δώρο να πάει χαμένο. Όσο κι αν προσπαθούσε να τον προλάβει ο Τριανταφυλλόπουλος, η διαφορά ταχύτητας ήταν εμφανής, η βοήθεια από τον Κουτρουμπή δεν ήρθε ποτέ, ο Στιλ δεν κατάφερε να διώξει και ο Παναθηναϊκός βρέθηκε πολύ νωρίς να κυνηγάει. Ταυτόχρονα όλο το πλάνο του Αναστασίου, το μυστικό των περισσότερων από τις πρόσφατες νίκες του Παναθηναϊκού, πήγε περίπατο: ο Παναθηναϊκός μπήκε στο Περιστέρι πρώτα με το μυαλό του στραμμλενο στο πώς δεν θα δεχθεί γκολ, πώς δεν θα φανεί ευάλωτος στην ταχύτητα των Μαρσελίνιο - Ούμπιδες - Ναπολεόνι, πώς δεν θα βρεθεί πίσω στο σκορ, ώστε να μπορέσει στη συνέχεια, "χτίζοντας" πάνω στο "μηδέν" στα μετόπισθεν, να φτιάξει καταστάσεις για το "ένα" μπροστά. Αυτό όμως τσάκισε από το δέκατο λεπτό και μαζί χάλασε και το μυαλό των παικτών, που έπεσαν στην παγίδα, μπλέχτηκαν σε μανούρες, άρχισαν τη γκρίνια και φορτώθηκαν κάρτες: ο Κοντοές κατάφερε μέσα σε μια φάση να φορτώσει δυο αντιπάλους με κίτρινη, τον Λαγό με τον Ζέκα, δυο παίκτες που μαρκάρουν πολύ και πλέον δεν μπορούσαν να μαρκάρουν και πολύ. Κι αν ο Αναστασίου επέλεξε να βγάλει τον Λαγό, δεν μπορούσε (και δεν γινόταν) να βγάλει και τον Ζέκα.

"Μας έβριζε ο Δασκαλόπουλος"

Από την άλλη δεν μπορεί να πει κανείς ότι ο Παναθηναϊκός δεν το έψαξε το γκολ στο πρώτοι μέρος. Το έψαξε και το έκανε με τρόπο σωστό, ορθολογικό, από την πλευρά του Νάνο που και ακραίο μπακ είναι και καλές σέντρες μπορεί να βγάζει (σε αντίθεση με τον κατ' ανάγκην δεξιό μπακ Τριανταφυλλόπουλο) και μπόλικο χώρο είχε να το κάνει. Βγήκαν οι σέντρες, υπήρξαν ευκαιρίες ή παρολίγον ευκαιρίες, τη μια απέκρουσε ο τερματοφύλακας, την άλλη "τράκαραν" Μπεργκ και Ταυλαρίδης, την παράλλη πρόλαβαν οι αμυντικοί των γηπεδούχων να βάλουν μια κόντρα ή να ασκήσουν πίεση στην τελική προσπάθεια και κάπως έτσι το γκολ της ισοφάρισης δεν ήρθε. Κι ακόμα κι αν το ματς έμοιαζε ότι μπορεί να είχαμε ένα τουλάχιστον πράσινο γκολ στην επανάληψη, ήρθε η παγκόσμια πατέντα του Δασκαλόπουλου και στη συνέχεια η αποβολή Δώνη και δεν μάθαμε ποτέ τι θα γινόταν, αν είχε μείνει το 1-0 και αν δεν υπήρχε η αποβολή.

Ρούτερ: "Ακόμα μετράει τις κάρτες ο Αναστασίου"

Πολλά "αν" μαζεμένα θα πει κανείς.... Βάλτε δίπλα και τα "αν ο Παναθηναϊκός δεν είχε ααδικηθεί φέτος στα παιχνίδια που αδικήθηκε", που είναι κάμποσα, σε αντίθεση με αυτά που πήρε με διαιτητική βοήθεια που είναι μηδέν και θα κάνουμε ωραία σενάρια για το πού θα ήταν στην βαθμολογία. Κι αφού τελειώσαμε με τα "αν", ας κοιτάξουμε την βαθμολογία, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί κι ας πάρουμε απόφαση ότι το πρωτάθλημα κρίθηκε στο Περιστέρι και σφραγίστηκε ουσιαστικά από τον Ολυμπιακό με την νίκη αυτή του Ατρόμητου επί του Παναθηναϊκού. Ήταν εκ προοιμίου δύσκολο για τον Παναθηναϊκό να συνεχίσει χωρίς απώλειες ως το τέλος, ήταν γνωστό πόσο δύσκολο θα ήταν το ματς στο δύσβατο και άπαρτο για κάθε αντίπαλο Περιστέρι, ήταν σχεδόν όνειρο τρελό να περιμένουν οι πράσινοι ότι εκείνοι θα συνεχίσουν να πηγαίνουν τρένο και ο Ολυμπιακός θα έκανε διάφορες γκέλες, εκκρεμεί και η έφεση για την επιστροφή των τριών βαθμών με όχι και πολλές πιθανότητες να γίνει κάτι τέτοιο. Το παιχνίδι και το πρωτάθλημα τελείωσε για τον Παναθηναϊκό αλλά η ζωή συνεχίζεται και πρέπει να συνεχίζεται, όσες ατυχίες, αδικίες ή "στραβές" κι αν συμβαίνουν. Κι ο δρόμος μέχρι το τέλος, με όσα παιχνίδια απομένουν για την κανονική περίοδο συν τα έξι των play-offs, είναι και μακρύς και δύσκολος και θέλει αισιοδοξία και καθαρό μυαλό και όχι σκυμένα κεφάλια.