Δεν ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που μελαγχόλησαν επειδή ο Ολυμπιακός κέρδισε τη Γιουνάιτεντ κι ας είμαι φίλος του Παναθηναϊκού. Όχι «διότι μαζέψαμε βαθμούς για την Ελλάδα» και «όταν παίζει ελληνική ομάδα στην Ευρώπη οφείλουμε να είμαστε όλοι μαζί με την ελληνική», αλλά κυρίως διότι εκτιμώ ιδιαίτερα τον προπονητή και άνθρωπο Μίτσελ που έφτιαξε μια καλή και σοβαρή ομάδα, η οποία παρόλο που είναι ελληνική δεν έχει τα γνωστά ελληνικά κουσούρια και τις ελληνικές παθογένειες.

Με έπιασε και μια γλυκιά νοσταλγία βλέποντας τον Ολυμπιακό να παίζει τόσο ευρωπαϊκά κόντρα στη Γιουνάιτεντ. Πριν από μερικά χρόνια ο Παναθηναϊκός ήταν στη θέση εκείνη, ο «Panathinaikos» που πρωταγωνιστούσε στις μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές. Και πίσω από τις κακεντρέχειες και τα «τσούκου - τσούκου μπολ», τα περί κωλοφαρδίας και ρέντας, όταν κατακαθόταν η σκόνη της φανατίλας και της καφρίλας, οι περισσότεροι παραδέχονταν ότι ήταν μια ομάδα πειθαρχημένη, σοβαρή και καλά στημένη, που έπαιζε έξυπνα τον κλεφτοπόλεμο όταν το μέγεθος του αντιπάλου δεν του επέτρεπε να βγει στο ξέφωτο να τον αντιμετωπίσει.

Ακριβώς όπως συμβαίνει και τώρα με τον Ολυμπιακό: όταν κατακαθίσει η σκόνη της φανατίλας και της καφρίλας, τα «έλα τώρα, ποια Γιουνάιτεντ; Αυτοί είναι πεθαμένοι!» και οι άλλες σαχλαμάρες, οι περισσότεροι θα παραδεχτούν ότι ο Ολυμπιακός άφησε πίσω του τη μιζέρια, τα γιουρούσια, το «γήπεδο - κάστρο όπου λυγάνε όλοι» και έπαιξε όπως έπρεπε για να ραπίσει άσχημα τους Άγγλους.

Αυτή τη νίκη ζήτησαν οι οργανωμένοι οπαδοί του Παναθηναϊκού από τους παίκτες τους να «τους τη βγάλουν ξινή», όπως γινόταν το ανάποδο πριν μερικά χρόνια, όπως έγινε πέρυσι στο μπάσκετ μετά το ευρωπαϊκό του Ολυμπιακού και το sweep του Παναθηναϊκού, όπως είχε γίνει το ’96 μετά το πρώτο ευρωπαϊκό του Παναθηναϊκού και το 73-38 στο ΣΕΦ. Αυτή είναι η «μοίρα» των αιωνίων, να κουβαλάνε πάντα στις πλάτες τους μια αντιπαράθεση στείρα και άγονη, που δεν τους κάνει καλύτερους αλλά πιο μπρουτάλ, που τσιτώνει τον κόσμο και δημιουργεί πύρινα έως και χυδαία πρωτοσέλιδα. Αυτή τη νίκη θέλουν οι παίκτες του Ολυμπιακού για να νικήσουν ξανά τον αιώνιο αντίπαλο, για να εισπράξουν το παχυλό πριμ που έταξε ο Πρόεδρος, για να κάνουν το αήττητο σερί.

Καθείς με τους λόγους του. Και καθείς με τα όπλα του επίσης. Ο Ολυμπιακός δείχνει να έχει τα περισσότερα όπλα: τον καλό αγωνιστικό ρυθμό, το βάθος και μήκος και ύψος στο ρόστερ, τον έμπειρο προπονητή, το γεμάτο γήπεδο. Ο Παναθηναϊκός από την άλλη πάει στο Φάληρο κουβαλώντας τα νιάτα, τα τρεξίματα, την άγνοια κινδύνου, το «δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε» - και η αλήθεια είναι ότι δεν έχει να χάσει τίποτα, εκτός από την περίπτωση της βαριάς ήττας.

Σε αυτό το πρασινο - κόκκινο φόντο, όπου κάποιοι μπορεί να αναπολούν με νοσταλγία τη Ριζούπολη κι άλλοι τον Ευθυμιάδη, άλλοι το «κάλυπτα κι εγώ τον Κατσουράνη» κι άλλοι το προπέρσινο ματς του ΟΑΚΑ που δεν τέλειωσε ποτέ, εγώ λίγες ώρες πριν ξεκινήσει το ντέρμπι αναπολώ όλα εκείνα τα παιχνίδια Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού και Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού όπου παίχτηκε μπάλα. Σαν του πρώτου γύρου φέτος ή τα δυο περσινά, που μπορεί να μην ήταν το απαύγασμα της ποιότητας αλλά μπάλα παίχτηκε, σαν αρκετά παλιότερα παιχνίδια όπου έχουμε να θυμόμαστε γι’ αυτά που είδαμε μέσα στο γήπεδο από τις δυο μεγαλύτερες ελληνικές ομάδες. Κι όσο κι αν οι ευχές μπορεί να είναι κούφιες, εγώ επιμένω να ελπίζω και να περιμένω ένα καλό παιχνίδι για το οποίο θα συζητάμε μετά τη λήξη του για ωραίες φάσεις, γκολ, χαμένες ευκαιρίες και δυνατές μονομαχίες σε αθλητικά πλαίσια, πράγματα δηλαδή που «οφείλουν» να έχουν αυτά τα ντέρμπι.