Με κάθε σεβασμό στην επαγγελματική κατάρτιση του Γιάννη Αναστασίου, στην κρίση του και στην καλή δουλειά που κάνει, ο Παναθηναϊκός χρειάζεται μεταγραφή ή μεταγραφές. Όχι τώρα που τραυματίστηκε ο Μπεργκ, αλλά από πριν. Όχι επειδή είδαμε τον Παναθηναϊκό να ζορίζεται απέναντι στον Λεβαδειακό και να μένει στο Χ στην πρεμιέρα, αλλά και πριν από το ματς αυτό. Όχι επειδή αποκλείστηκε από τη Σταντάρ, αλλά επειδή θα περάσει τη Μίντιλαντ.

Σας φαίνεται οξύμωρο αυτό το τελευταίο; Δεν είναι. Ο Παναθηναϊκός φέτος δεν θα παίζει ένα ματς την εβδομάδα όπως πέρυσι, αλλά θα έχει και το Europa στη μέση. Κι όπως έδειξε το τέλος της περσινής χρονιάς, όταν μπήκαν τα play-offs στην καθημερινότητα του Παναθηναϊκού και τα ματς κάθε εβδομάδα έγιναν δυο και τρία, κάποιοι παίκτες άρχισαν να κλατάρουν, βγήκε κούραση και τραυματισμοί και παρουσιάστηκε έλλειψη φρεσκάδας και λύσεων.

Δεν είναι ασέβεια προς αυτούς που τράβηξαν το κουπί πέρυσι να φέρεις παίκτες φέτος στην ομάδα - επιβράβευση της προσπάθειάς τους είναι: αυτοί που θα έρθουν, θα "μάθουν" απ' αυτούς που είναι ήδη εδώ από πέρυσι, θα υπάρξει μεγαλύτερος ανταγωνισμός για την 11άδα, καλύτερης ποιότητας προπονήσεις και μεγαλύτερη ευχέρεια συστημάτων και επιλογών για τον προπονητή. Ενδεχομένως η περσινή ομάδα, με τον Στιλ αντί του Καπίνο, τον Μπούι αντί του Αμπέντ και τον Μπούρμπο αντί του Μαρινάκη (διότι ο Μαρινάκης ξεκίνησε πέρυσι ως ο βασικός δεξιός μπακ) να τα κατάφερνε και πάλι μια χαρά αν η ομάδα έπαιζε μόνο στις εγχώριες διοργανώσεις.

Όποιος όμως λαχταρά το προφανές, το πρεστίζ και τα οικονομικά οφέλη της Ευρώπης, πρέπει να τα υποστηρίζει και με το κατάλληλο εργατικό δυναμικό. Διότι με προσευχές πας μέχρι την εκκλησία και πίσω στο σπίτι, αλλά δεν πας εκεί που επιθυμείς σαν ομάδα. Και προσευχή είναι το "θα είμαστε μια χαρά με Πέτριτς και Μπαϊράμι υγιείς", προσευχή είναι το "αν δεν έχουμε σοβαρούς τραυματισμούς, δεν θα έχουμε πρόβλημα".

Ο Πέτριτς προφανώς δεν πατάει καλά κι αν πατήσει αύριο, κανείς δεν ξέρει πώς θα ξυπνήσει μεθαύριο. Κι όσο για τον Μπαϊράμι, όταν έχει χάσει ουσιαστικά μια σεζόν λόγω μέσης, ποιος μπορεί να πει με σιγουριά πότε ακριβώς θα επιστρέψει και να βάλει το χέρι του στο Ευαγγέλιο ότι δεν θα χρειάζεται έμπλαστρο "Λέοντος" για να σηκωθεί κάθε πρωί από το κρεβάτι; Με το θέμα των τραυματισμών από την άλλη, σήμερα είμαστε κι αύριο δεν είμαστε που λέει κι ο λαός, υπάρχουν και αναποδιές στη ζωή και ατυχίες κι ένα άτσαλο πέσιμο ή ένας τσουρουκάς αμυντικός, μια λακούβα ή ένα στραβοπάτημα αρκεί για να γίνει η ζημιά.

Η περίπτωση του Μπεργκ, ένα κάταγμα στην κλείδα σε μια φάση ανύποπτη και χωρίς καμία πρόθεση από τον αντίπαλο να τον τραυματίσει (παρά μόνο να τον ανατρέψει αντικανονικά....), δείχνει ότι στη ζωή δεν μπορείς να κάνεις σχέδια θεωρώντας κάποια πράγματα δεδομένα. Όπως για παράδειγμα ότι θα βγάλεις (ακόμα) μια σεζόν χωρίς σοβαρούς τραυματισμούς ειδικά στους παίκτες που έχουν ιδιαίτερη σημασία για την ομάδα.

Το άσχημο λοιπόν είναι ότι χτύπησε ο Μπεργκ και θα μείνει εκτός τουλάχιστον για δυο μήνες. Το "καλό" είναι ότι αυτό συνέβη λίγες μέρες πριν εκπνεύσει η μεταγραφική περίοδος κι όχι λίγες μέρες μετά. Προλαβαίνει ο Αναστασίου να ζητήσει ενίσχυση, προλαβαίνει ο Νταμπίζας να του δείξει ένα κατεβατό ναααα (με το συμπάθειο) παικτών που ο Παναθηναϊκός μπορεί να φέρει και να πληρώσει, προλαβαίνει ο Φύσσας να κάνει δυο-τρία τηλέφωνα κι ένα ταξίδι να πάει να τον φέρει. Εκτός αν επιμένει ο κόουτς ότι με τους υπάρχοντες είναι μια χαρά κι ότι με την προσθήκη του 18χρονου Μπερίσα, βουλώνει όλες τις τρύπες που έχουν ανοίξει. Αν το πιστεύει, τότε πάσο. Εκείνος ξέρει καλύτερα και το κάτω - κάτω, θα δείξει η νεκροψία...