Μας αρέσουν οι ήρωες σχεδόν όσο μας αρέσουν οι αντιήρωες: όσο αγαπάμε τον Χαριστέα ή τον Ζαγοράκη, άλλο τόσο σχεδόν αγαπάμε να ξεσκίζουμε τις σάρκες του Κατσουράνη ή του Γκέκα.

Όσο αποθεώνουμε τον Ρεχάγκελ ή τον Σάντος μετά από μια επιτυχία, άλλο τόσο γουστάρουμε να τους περνάμε πριονοκορδέλα μετά από μια αποτυχία. Η Εθνική ομάδα δεν θέλγει, δεν γοητεύει με το παιχνίδι της, όταν χάνει όλοι είναι τσουρουκάδες και άμπαλοι αλλά όταν κερδίζουν είναι ψυχάρες και τυπάρες.

Μόνο που τώρα έχουμε πρόβλημα: δεν χάσαμε αλλά αποκλειστήκαμε, παίξαμε καλά αλλά δεν έφτανε, μείναμε εκτός συνέχειας όχι διότι πετάξαμε τα πέναλτι στα περιστέρια αλλά διότι ο Νάβας απέκρουσε ένα. Ψάχνουμε για ενόχους και δεν βρίσκουμε κι αυτό μας προκαλεί τεράστια αμηχανία.

Ούτε καν τον συνήθη ύποπτο Κατσουράνη δεν μπορούμε να βρίσουμε - δεν ξεκίνησε βασικός κι όταν πέρασε αλλαγή ήταν καλός και προσπάθησε να περάσει κάθετες μπαλιές. Ούτε τον έτερο συνήθη ύποπτο Γκέκα μπορούμε να χρεώσουμε, διότι δεν έχασε κανένα άχαστο και το πέναλτι που απέκρουσε ο Κοσταρικανός γκολκίπερ δεν το λες κακοεκτελεσμένο - για την ακρίβεια όλα τα πέναλτι που εκτελέστηκαν, ήταν καλύτερα από όλα σχεδόν τα πέναλτι του Βραζιλία - Χιλή.

Ο Χολέμπας που τόσα άκουσε μετά το πρώτο ματς ήταν ο καλύτερος παίκτης μας, ο Μήτρογλου που ήταν άφαντος σε όλο το Μουντιάλ έκανε τις φάσεις του, ο Καραγκούνης ακόμα τρέχει και καταπίνει χιλιόμετρα. Σε ποιον να τα χώσουμε;

Ποιον να αναθεματίσουμε; Μήπως τον Σάντος, που δεν έβαλε τον Φετφατζίδη όπως "απαιτούσε ο λαός" αλλά επέλεξε να τα παίξει όλα για όλα περνώντας δυο φορ; Είμαι 1000% σίγουρος πως ό,τι κι αν είχε κάνει, αν το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο, πάλι θα τα άκουγε για τις επιλογές του - για το μόνο που πραγματικά τον χρεώνω, ήταν τα νεύρα που επέφεραν την αποβολή του πριν τα πέναλτι, σε ένα χρονικό σημείο δηλαδή που κάθε ομάδα χρειάζεται την απόλυτη ηρεμία και ζεν διάθεση.

Χάσαμε μια τεράστια ευκαιρία να πετύχουμε μια πρόκριση που θα τη συζητούσαμε για χρόνια, που θα άφηνε μια ακόμα μεγάλη προίκα στον επόμενο προπονητή και στην επόμενη φουρνιά διεθνών, μια ευκαιρία που ίσως να μην ξαναβρούμε ποτέ: τόσο "βολικό" όμιλο, απ' όπου περάσαμε με μια μόνο νίκη και αρνητικό συντελεστή τερμάτων και στη συνέχεια νοκ-άουτ παιχνίδι απέναντι σε μια άπειρη ομάδα που δείχνει να ξεφουσκώνει, με παίκτη παραπάνω για περίπου μια ώρα αγώνα, όλα αυτά είναι δύσκολο να σου ξανατύχουν.

Αποκλειστήκαμε διότι η Κόστα Ρίκα ντύθηκε Ελλάδα, πήρε έναν ρόλο που κανονικά είναι κομμένος και ραμμένος στα δικά μας μέτρα: εμείς θα "έπρεπε" να είμαστε αυτοί που θα υποφέραμε παίζοντας με δέκα παίκτες, που θα καταφεύγαμε σε ηρωικό ταμπούρι, που θα βαστάγαμε ηρωικά, που θα παίρναμε την πρόκριση με μπόλικο σασπένς - αντίθετα εμείς ήμασταν αυτοί που πιέσαμε, φτιάξαμε και χάσαμε ευκαιρίες, που υποχρεωθήκαμε να παράξουμε παιχνίδι, που "οφείλαμε" να προκριθούμε. Κι όπως προείπαμε, δεν έχουμε και κανέναν ένοχο εύκαιρο να του ρίξουμε την πέτρα...

Η Εθνική μας επιστρέφει με το παράπονο ότι θα μπορούσε να μείνει λίγο παραπάνω στη Βραζιλία, για να ενωθεί με το δικό μας παράπονο ότι της άξιζε κάτι καλύτερο. Όχι ότι τα πήγε άσχημα, όχι ότι μας πέφτει λίγη η πρόκριση στους "16", αλλά άνοιξε η όρεξή μας και θέλαμε περισσότερα.

Γυρίζει για να μπει πλέον σε μια άλλη λογική, σε μια άλλη εποχή, με νέο προπονητή και διαφορετική φιλοσοφία, με ανανεωμένο ρόστερ και υποστολή σημαίας, με ένα γλυκόπικρο χαμόγελο στα χείλη και ένα σφίξιμο στην καρδιά όλων, που το κουβαλάμε από τα ξημερώματα της Δευτέρας. Να είναι καλά όλοι τους λέω εγώ, που μας βοήθησαν να μην νιώθουμε οι φτωχοί συγγενείς του βραζιλιάνικου πάρτι, αλλά ισότιμα μέλη του ποδοσφαιρικού τζετ-σετ. Κι ας μας στέρησαν οι διεθνείς την "απόλαυση" του να έχουμε κάποιον ή κάποιους απ' αυτούς να βρίζουμε σήμερα...