Με το σπαθί του και τον ιδρώτα του
Αυτός που δουλεύει σκληρά, αυτός που δεν κάνει εκπτώσεις στις αρχές και τα «πιστεύω» του κι αυτός που διψάει περισσότερο για την διάκριση, στο τέλος σχεδόν πάντα δικαιώνεται γράφει ο Κώστας Βαϊμάκης.
Το παίδεψε πολύ το παιχνίδι στο μυαλό του ο Αναστασίου. Ποιους να επιλέξει για την βασική 11άδα, ποιους να αφήσει έξω, ποια διάταξη να προτιμήσει, ποιο θα ήταν το πλάνο αν σκόραρε ο Παναθηναϊκός νωρίς, πιο αργά ή αν πέρναγαν τα λεπτά και ο Παναθηναϊκός δεν έβρισκε σκορ. Για το μόνο που δεν θα μπορούσε να κάνει πολλά, ήταν η περίπτωση να βάλει γκολ ο ΟΦΗ: εκεί τα πράγματα θα ζόριζαν πολύ.
Ακριβώς για να ελαχιστοποιήσει αυτό το ενδεχόμενο ο Αναστασίου, διάλεξε να βάλει τον Μέντεζ δίπλα στον Σίλντελφελντ. Λιγότερο ψηλός ο Ολλανδός από τον Ρισβάνη για τις αερομαχίες με τον Παπάζογλου, αλλά πολύ πιο έμπειρος. Με λιγότερα τρεξίματα από τον Τριανταφυλλόπουλο αν επέλεγε τον Τριανταφυλλόπουλο στο κέντρο της άμυνας αλλά με καλύτερες μεταβιβάσεις ο Ολλανδός και καλύτερη πρώτη πάσα. Και με το κέντρο;
Εκεί ανέλαβαν να κάνουν και τα «εξάρια» και τα «οκτάρια» ο Πράνιτς με τον Ζέκα, να κόβουν και να μοιράζουν σωστά τη μπάλα στους 3+1 που βρίσκονταν μπροστά τους. Κι επειδή ο Αναστασίου ήταν σίγουρος ότι ο Σαν Πίντο θα είχε φορτώσει το κέντρο του, είχε δώσει εντολή να γίνεται το παιχνίδι του Παναθηναϊκού από τα πλάγια, άλλοτε από δεξιά κι άλλοτε από τα αριστερά.
Το δούλεψε πολύ ο Αναστασίου, αλλά για να λειτουργήσουν όλα αυτά έπρεπε να τα κάνουν όλα σωστά οι παίκτες του. Κι εκείνοι δεν τον απογοήτευσαν: ο Σίλντελφελντ δεν έχασε μονομαχία από τον Παπάζογλου (στη μια και μοναδική ευκαιρία του επιθετικού του ΟΦΗ ο Σίλντελφελντ είχε βγει πλάγια να κλείσει τον Μπούρμπο που έκανε τη σέντρα), ο Μέντεζ ήταν αλάνθαστος και αμυντικά και στις πάσες του, ο Νάνο ήταν ο γνωστός βιονικός φουλ - μπακ, ο Τριανταφυλλόπουλος έτρεξε πολύ και προσπάθησε πρώτιστα να μην εκτεθεί αμυντικά. Κι όταν στο δεύτερο ημίχρονο φάνηκε ο ΟΦΗ να παίρνει το κέντρο, ο Αναστασίου πάλι το δούλεψε το πράγμα, έβαλε τον Λαγό, απέκτησε η ομάδα του «κόφτη» και μαζί απέκτησε ξανά την ηρεμία της.
Ο Παναθηναϊκός σκόραρε στην παράταση και προκρίθηκε, αν και είχε τις ευκαιρίες να σκοράρει στο 90λεπτο. Μικρό το κακό γι’ αυτόν, μεγάλο το καλό για το ποδόσφαιρο, για το σασπένς, για την αγωνία, για την παράταση που όλοι μας γουστάρουμε να βλέπουμε, για τους παίκτες που τα δίνουν όλα για 120 λεπτά και τρέχουν ακόμα και με την τελευταία ικμάδα δύναμης, για την τελευταία κούρσα πριν τη λιποθυμία, στα όρια της κράμπας, στα πρόθυρα του τραβήγματος.
Ο Παναθηναϊκός είναι στον τελικό διότι το ήθελε πολύ, το δούλεψε πολύ, το προσπάθησε πολύ, διότι έβλεπε τον τελικό να του κλείνει το μάτι και δεν ήθελε να λείπει από το ραντεβού αυτό. Αν τα καταφέρει να πάρει το κύπελλο, αν στην πρώτη χρονιά της προσπάθειας που ξεκίνησε το καλοκαίρι μέσα από αμέτρητες δυσκολίες έρθει ένας τίτλος, θα είναι μια μεγάλη δικαίωση του project της διοίκησης και ταυτόχρονα μια επιβράβευση του ιδρώτα που έριξαν οι παίκτες όλη τη χρονιά και της δουλειάς που έκανε με μεγάλη σοβαρότητα και σεβασμό στην ιστορία του Παναθηναϊκού ο Αναστασίου, ο Νταμπίζας, ο Βονόρτας και όλοι οι συνεργάτες τους.