Μία ευρωπαϊκή βόλτα γεμάτη "αχ" και "βαχ"

Με ένα "αχ" και πολλά "βαχ" πήγε η φετινή ευρωπαϊκή περιπέτεια του Παναθηναϊκού από τον Ιούλιο, μέχρι και τον Δεκέμβριο.

Ένα πελώριο "αχ" ακούστηκε μετά τα δυο ματς με τη Σταντάρ, τις πολλές χαμένες ευκαιρίες, τα τρία δοκάρια που είχαν στα τρία ματς αλλά τον αποκλεισμό τελικά, για την δυνατότητα που είχαν οι πράσινοι να ξεμπερδέψουν νωρίς με το άγχος της ευρωπαϊκής συμμετοχής και να παίξουν τη ζαριά τους μπας και τρυπώσουν σε όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ.

Και στη συνέχεια ένα "αχ" γεμάτο ανακούφιση βγήκε από τα χείλη τους, μετά το πρώτο ματς με τη Μίντιλαντ στη Λεωφόρο, εκεί που ουσιαστικά καθάρισαν με την πρόκριση και μπορούσαν να κάνουν τα πλάνα τους γνωρίζοντας ότι αυτή η χρονιά θα τους έβρισκε να δίνουν τουλάχιστον έξι παιχνίδια στον όμιλο. Μετά άρχισαν τα "βαχ", όταν άρχισαν και τα παιχνίδια....

Στην κλήρωση πάντως, δεν υπήρχαν ούτε "αχ", ούτε "βαχ": εύκολη δεν την έλεγες, Ντιναμό και PSV έμοιαζαν δύσκολοι αντίπαλοι αλλά όχι ανίκητοι, όσο για την Εστορίλ έδειχνε να είναι η ομάδα που μπορούσαν και "έπρεπε" να κερδίσουν οι πράσινοι, αν ήθελαν να πάνε παραπέρα.

Και μέσα σε όλα αυτά, ήξερε ο Αναστασίου ότι έπρεπε ο Παναθηναϊκός να εκμεταλλευτεί την έδρα του, να νικήσει Ντιναμό και PSV εντός, ή έστω μια από τις δυο, να δει τι καλύτερο θα μπορούσε να πάρει σε Ρωσία και Ολλανδία, ώστε στο φινάλε με την Εστορίλ εντός να μπορέσει με νίκη, αν του έβγαιναν τα κουκιά, να περάσει στην επόμενη φάση του Europa.

Τα πράγματα όμως στράβωσαν από το πρώτο ματς, όπου ο Παναθηναϊκός όχι απλά δεν κατάφερε να κερδίσει αλλά δεν κατάφερε έστω να μην χάσει και τα πολλά "βαχ ακούστηκαν στην Πορτογαλία, στο χειρότερο φετινό παιχνίδι του Παναθηναϊκού (ίσως και χειρότερο σε αυτόν τον ενάμιση χρόνο), όπου η ήττα μείωσε σημαντικά τις ελπίδες για κάτι καλό.

Κάπως πήγε το πράγμα να στρώσει με την ισοπαλία στην Ολλανδία, αλλά ήρθε η ήττα στη Λεωφόρο από την PSV και έκανε τα δυο τελευταία ματς διαδικαστικού χαρακτήρα, δίνοντας τη δυνατότητα στον Αναστασίου να δοκιμάσει διάφορα πράγματα, να κάνει rotation, να ξεκουράσει παίκτες και να δώσει ευκαιρίες. Ευκαιρίες που άλλοι έπιασαν κι άλλοι άφησαν να περάσουν ανεκμετάλλευτες.

Μέσα από αυτή την απογοητευτική - τελικά - διαδρομή, την γεμάτη λακκούβες και σαμαράκια, όπου ο Παναθηναϊκός έκανε δυο ισοπαλίες όλες κι όλες και δεν κατάφερε ούτε την Εστορίλ να κερδίσει στο φινάλε, σε ένα παιχνίδι δικό του, ολόδικό του (με δυο δοκάρια κι άλλες 5-6 σπουδαίες ευκαιρίες), ο Αναστασίου και οι παίκτες του πρέπει να διδαχθούν από τα παθήματα και να τους γίνουν μαθήματα - η ευρωπαϊκή χρονιά τελείωσε αλλά όχι η ευρωπαϊκή προοπτική.

Και του χρόνου εδώ θα είναι ο Παναθηναϊκός και οφείλει να μην επαναλάβει τα φετινά λάθη, αν θέλει και το πρεστίζ του να τονώσει και χρήματα να βάλει στα ταμεία του και οι παίκτες να "δειγματίσουν" τα προσόντα τους ευρωπαϊκά σε μάτια που ψάχνουν για νέο αίμα. Πρέπει πρώτα απ' όλα να φροντίσει ο Παναθηναϊκός στο μέλλον να μην εμφανιστεί ποτέ τόσο απρόσεκτος και ποδοσφαιρικά "αφελής": αν έχεις την ευκαιρία να "σκοτώσεις" τον αντίπαλο, το κάνεις.

Αν μπορείς να κλειδώσεις τη νίκη, την κλειδώνεις και πας σπίτι. Δεν κρατάς τον αντίπαλο στο ματς, δεν τον αφήνεις να ελπίζει, δεν του δίνεις μέτρα να ανέβει και να σου κατσικωθεί έξω από την περιοχή σου ή μέσα σ' αυτή. Το έκανε ο Παναθηναϊκός με την Εστορίλ εντός, το έκανε και με την PSV εντός όταν προηγήθηκε, δεν "έφαγε" τη μπάλα, δεν πάγωσε το παιχνίδι, δεν έσπασε το ρυθμό, δεν έβαλε φυσικά και ένα γκολ ακόμα και στο τέλος το πλήρωσε.

Και φυσικά, όπως έχει πει και μια ψυχή, αν δεν μπορείς να κερδίσεις, φροντίζεις τουλάχιστον να μην χάσεις. Και το ποντουλάκι μπορεί να σου φανεί χρήσιμο στην τελική σούμα αλλά και το οικονομικό όφελος δεν είναι αμελητέο, ειδικά αν το χρήμα δεν σου περισσεύει - ένα τρίποντο στο Europa είναι 200 χιλιάδες ευρώ, που ουσιαστικά είναι ένα ή δυο ετήσια συμβόλαια.

Ένα άλλο μάθημα που πρέπει να έχει πάρει ο Παναθηναϊκός ώστε να περάσει την τάξη του χρόνου, είναι να μην υποτιμήσει ποτέ ξανά αντίπαλο, τον οποίον νιώθει του χεριού του: η Εστορίλ έμοιαζε σαν σάκος του μποξ στον όμιλο, αποδείχθηκε γενικά αξιόμαχη και σκληροτράχηλη για όλους, αλλά μόνο ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε να την κερδίσει ούτε εκτός, ούτε εντός.

Δεν αρκεί το brand name "Panathinaikos" για να φέρει νίκες, δεν "μασάνε" οι αντίπαλοι από τις παλιότερες ευρωπαϊκές επιτυχίες των πράσινων, δεν έχει σημασία αν δεν παίζουν σε κανένα φοβερό πρωτάθλημα ή δεν έχουν ευρωπαϊκές περγαμηνές. Όλοι έχουν το δικαίωμα στο όνειρό τους, όλοι θέλουν τους βαθμούς για να βάλουν χρήματα στα ταμεία τους και να ανέβουν στο ranking ώστε να έχουν μια καλύτερη τύχη στην επόμενη κλήρωση κι αυτό το απέδειξε η Εστορίλ με τον πιο επώδυνο - για τον Παναθηναϊκό - τρόπο.

Ένα άλλο μάθημα, είναι ότι οι τρεις διοργανώσεις, θέλουν και ανάλογο ρόστερ τριών διοργανώσεων: ο Παναθηναϊκός πήγε ουσιαστικά φέτος να βαδίσει σε Ελλάδα και Ευρώπη με το ίδιο περίπου ρόστερ που είχε και πέρυσι, όπου έπαιζε μόνο σε πρωτάθλημα και κύπελλο - και είχε και την ατυχία με τον Μπεργκ, ο οποίος μπόρεσε να ενισχύσει την ομάδα μόνο στα δυο τελευταία παιχνίδια, τα βαθμολογικά αδιάφορα.

Ναι, δείχνει να έχει μεγαλώσει το ρόστερ σε σχέση με την αρχή της χρονιάς, περισσότεροι παίκτες έχουν μπει στο rotation του Αναστασίου και δεν αλλοιώνεται η εικόνα της ομάδας όταν ο κόουτς κάνει αλλαγές, αλλά αυτό συμβαίνει στα εγχώρια παιχνίδια - στα ευρωπαϊκά απαιτείται η καλύτερη δυνατή 11άδα για να υπάρχει καλύτερη τύχη και αυτό δεν μπορεί να γίνει εύκολα όταν υπάρχουν δυο και τρία παιχνίδια την εβδομάδα, όπως συνέβη τον τελευταίο καιρό με τις αναβολές της αγωνιστικής του πρωταθλήματος.