Δεν χρειάζεται να είσαι ντετέκτιβ ή ο Μάντης Κάλχας, για να καταλάβεις τι του φταίει του Παναθηναϊκού και γιατί έπαιξε όπως έπαιξε στη Βέροια: μιλάμε για το απόλυτο ξενέρωμα, μιλάμε για μια ομάδα που νιώθει ότι δεν έχει κίνητρο, ότι όλη η προσπάθεια που έκανε μέσα στη χρονιά, ο ιδρώτας που έριξε, οι νίκες στα τελευταία ντέρμπι, πήγαν στα σκουπίδια, είτε λόγω της αφαίρεσης των τριών βαθμών, είτε λόγω κακών διαιτητικών αποφάσεων, είτε λόγω ατυχιών, συγκυριών ή οτιδήποτε άλλο.

Και δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος που μπορούν να κάνουν οι πράσινοι τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, από το να βυθιστούν στην εσωστρέφεια, στη γκρίνια, στη μουρμούρα, στο κυνήγι μαγισσών ή στο να αναμασούν το πόσο αδικημένοι είναι: η χρονιά δεν τελείωσε ακόμα και δεν τελειώνει για τον Παναθηναϊκό όταν ολοκληρωθεί η κανονική περίοδος. Υπάρχουν ακόμα τα play-offs και υπάρχει το μεγάλο διακύβευμα της πρωτιάς, που δίνει ευρωπαϊκά "προνόμια" και δίνει μαζί και ελπίδες (λίγες, αλλά υπαρκτές) ακόμα και για είσοδο στους ομίλους του Champions League.

Όπως είναι αυτή τη στιγμή η εικόνα των πρωτοπόρων, Παναθηναϊκός και ΠΑΟΚ δείχνουν οι ομάδες με την λιγότερη ενέργεια, με τις πιο άδειες μπαταρίες, με το λιγότερο κέφι για μπάλα. Μιλάμε για τον δεύτερο και τρίτο της βαθμολογίας, μιλάμε για τον ΠΑΟΚ που οδηγούσε την κούρσα του πρωταθλήματος για ένα σεβαστό χρονικό διάστημα, μιλάμε για τον Παναθηναϊκό που βρέθηκε μετά το ντέρμπι της Λεωφόρου στο -3 από την κορυφή, μέχρι τουλάχιστον να έρθει η τιμωρία και η αφαίρεση βαθμών. Αυτοί οι δυο όμως δείχνουν σε κακή κατάσταση, ψυχολογικά και αγωνιστικά και αντίθετα οι ομάδες που ακολουθούν, όποιες κι αν είναι τελικά αυτές που θα συμπληρώσουν το παρεάκι των play-offs, δείχνουν σε πολύ καλύτερη διάθεση, με πολύ μεγαλύτερο κίνητρο να πετύχουν κάτι αξιοσημείωτο φέτος. Όποιες κι αν είναι αυτές που θα προλάβουν το τρένο, βλέπουν μπροστά τους μια ευκαιρία να κάνουν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει, να πετύχουν κάτι που θα γραφτεί με μεγάλα γράμματα στην ιστορία τους: να αφήσουν Παναθηναϊκό και ΠΑΟΚ πίσω τους και να πάρουν ή να "κλέψουν" την πρώτη θέση.

Φυσικά και έχουμε πολύ δρόμο μέχρι τότε αλλά η κουβέντα αυτή καθόλου πρόωρη δεν είναι στα δικά μου μάτια. Η εμφάνιση του Παναθηναϊκού στη Βέροια έδωσε δικαιώματα, φανέρωσε αδυναμίες που τόσο καιρό ο Αναστασίου είχε καταφέρει να καμουφλάρει, έβγαλε στην επιφάνεια προβλήματα που είχαμε σχεδόν ξεχάσει ότι υπήρχαν φέτος, όπως είναι ο διαφορετικός τρόπος που προσέγγισε φέτος αρκετά εκτός έδρας παιχνίδια ο Παναθηναϊκός σε αντίθεση με όλα (πλην ενός) που έπαιξε στη Λεωφόρο, όπως είναι τα κενά και τα λάθη στο κέντρο της άμυνας που είχαν ελαχιστοποιηθεί μέσα στο 2015. Το ακόμα πιο ανησυχητικό, είναι κάτι που είδαμε στη Βέροια και δεν θυμάμαι να είχαμε δει τόσο έντονα και για ολόκληρο παιχνίδι σε κανένα φετινό ματς: τους πράσινους να πηγαίνουν δεύτεροι και καταϊδρωμένοι σε όλες τις μονομαχίες,να μπαίνουν νωθρά στις μάχες, να διώχνουν στο πουθενά, να μην έχουν καμία σιγουριά στις μεταβιβάσεις τους. Και επιπλέον να μην έχουν ούτε έναν διακριθέντα, τόσο από τους "συνήθεις 11δάτους" όσο κι απ' αυτούς που ήθελε να δει ο Αναστασίου να αγωνίζονται, με μοναδική εξαίρεση τον Λουκ Στιλ.

Αν δεν καταφέρει να "εξηγήσει" ο Αναστασίου στους παίκτες του ότι η χρονιά δεν έχει τελειώσει κι ότι δεν τελειώνει ούτε στο τέλος της κανονικής περιόδου, η ομάδα δεν πάει πουθενά. Για να το κάνει αυτό όμως ο προπονητής, πρέπει πρώτα να το πιστέψει ο ίδιος. Και από την απογοήτευση που έχει βγάλει τον τελευταίο καιρό, τόσο στις flash-interviews μετά το τέλος των αγώνων, όσο και στις συνεντεύξεις τύπου και στις δηλώσεις στη Nova, φαίνεται ότι αυτός πρώτος απ' όλους το έχει βάλει κάτω τη δεδομένη χρονική στιγμή. Αν ξανασταθεί αυτός πρώτος στα πόδια του, αν ξαναβρεί το κέφι και το χαμόγελό του όσο πιο γρήγορα γίνεται, τότε είναι πολύ πιθανόν να το ξαναβρούν και οι παίκτες του και να μπορέσει ο Παναθηναϊκός να είναι αυτός που πρέπει, τη στιγμή που πρέπει.