Να γελάσει ή να κλάψει κανείς;

Ναι το ομολογώ, έχω περισσότερες απαιτήσεις από την Εθνική μας και παρακαλώ να μην μπούμε ως συνήθως στην κουβέντα, την αντιπαράθεση ή τον τσακωμό "από πού κι ως πού να έχεις ρε μεγάλε; Έχεις δει την Εθνική να παίζει πολλές φορές μπάλα;" Ναι, την έχω δει και με τη Ρουμανία στους δυο αγώνες μπαράζ αν θέλετε να ξέρετε και στο Μουντιάλ με Ακτή και Κόστα Ρίκα να παίζει καλύτερα από ό,τι έπαιξε στα δυο αυτά ματς. Και η Ρουμανία των μπαράζ, όπως και η Ακτή και η Κόστα Ρίκα, είναι ασυγκρίτως καλύτερες ομάδες απ' αυτό το θηρίο το ανήμερο που λέγεται Φινλανδία. Χωρίς να την υποτιμώ, πέρα από ασταμάτητο τρέξιμο και δυο πλάγια μπακ που έπαιζαν όλη τη γραμμή, κάτι άλλο άξιο λόγου εγώ δεν είδα.

Αυτό που είδα, ήταν μια Εθνική κατώτερη των απαιτήσεων, βαριεστημένη ή ανήμπορη να κάνει το κάτι παραπάνω. Αβοήθητη από τον προπονητή της, χωρίς κανένα πλάνο στο γήπεδο, χωρίς καμία ιδέα ούτε στην ανάπαυλα, ούτε όταν έγινε το 1-1. Και με τον κίνδυνο να βγει πάλι κανένας διεθνής και να κράζει ή να απειλεί λέγοντας "θα μας βρείτε μπροστά σας", θα ήθελα να τους βρουν μπροστά τους οι αντίπαλοι στον όμιλο και όχι οι δημοσιογράφοι ή οι φίλαθλοι, που περιμένουν να δουν την Εθνική Ελλάδας να παίζει σαν ομάδα που πήγε Μουντιάλ και πέρασε στις 16 καλύτερες ομάδες του κόσμου, αλλά έφερε Χ με μια ομάδα που δεν είναι ούτε στις 56 καλύτερες του κόσμου.

Όσο για τον Ρανιέρι, να του θυμίσω ότι το διάστημα προσαρμογής δεν κρατάει αιώνια, ότι το πλούσιο βιογραφικό του δεν διασφαλίζει αιώνια ασυλία και ότι το πλουσιοπάροχο συμβόλαιό του πρέπει να το δικαιολογεί σε κάθε αγώνα, ειδικά σε αυτούς με μεγάλη βαθμολογική σημασία. Η Εθνική είναι με έναν βαθμό και υποδέχεται την Τρίτη την πρωτοπόρο του ομίλου Β. Ιρλανδία, όπου δεν νομίζω κανείς να είναι απόλυτα πεπεισμένος ότι "τους έχουμε εύκολα" και πάμε για ένα εύκολο τρίποντο. Ο προπονητής είχε ένα ακόμα τραγικό βράδυ μετά την πρεμιέρα με Ρουμανία, με 11άδα χωρίς καμία λογική, αλλαγές καθυστερημένες χρονικά και μια πανηγυρτζίδικη αλλαγή συστήματος. Είχε παράλληλα την ευκαιρία να πιαστεί γερά πάνω στο 0-1 του Καρέλη, να βρει τρόπους να προσκαλέσει τους Φινλανδούς να βγουν μπροστά και να τους τρέξει άσχημα στην πρώτη ευκαιρία για να κάνουμε το 0-2 και να τελειώσουμε το ματς, αλλά δεν ασχολήθηκε με αυτό. Αντιθέτως ασχολήθηκε με το να διασφαλίσει το 1-1 και να βάλει τρίτο κεντρικό αμυντικό, μια που χρειάζονταν τρεις για να μαρκάρουν τον Φαν Μπάστεν των Πάγων που είχαν μπροστά οι γηπεδούχοι.

Κι αν για τον κόουτς είναι ψιλά γράμματα διάφορα πράγματα, όπως το κάκιστο παιχνίδι του Σάμαρη επί 90 λεπτά τόσο επιθετικά όσο και ανασταλτικά, όπου ήταν συνεχής πηγή κινδύνων, το ότι ο Βύντρα από δεξιά δεν μπόρεσε να βγάλει ούτε μια σέντρα της προκοπής αλλά δεν έφερε από εκεί τον Τοροσίδη που έχει καλή σέντρα, αφήνοντάς τον να παίζει με ανάποδο πόδι και αχρηστεύοντας και την αριστερή πτέρυγα, ότι άφησε μόνο και αβοήθητο τον Κλάους μπροστά και με μεγάλη απόσταση τους τρεις κεντρικούς χαφ σε σχέση με τους τρεις μπροστινούς, αυτά και διάφορα άλλα για μένα δεν είναι ψιλά γράμματα αλλά οι λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. Και η διαφορά είναι ότι σε δυο ματς έχουμε έναν πόντο και όχι τρεις, ότι είμαστε στον πάτο του ομίλου μαζί με τις Νήσους Φαρόε, ότι παίζουμε άσχημα, ότι δεν υπάρχει κανένας βασικός κορμός στο μυαλό του κόουτς (και δεν φταίνε γι' αυτό μόνο οι απουσίες λόγω τραυματισμών) κι ότι σε έναν όμιλο της πλάκας, όπου περνάνε δυο απευθείας και ο τρίτος πάει μπαράζ, δεν μοιάζουμε αυτή τη στιγμή να είμαστε ούτε καν τρίτοι σε δυναμικότητα.