Ντιέγκο γεννιέσαι, δεν γίνεσαι

Πού ήταν ο Μέσι στον τελικό; Εκεί όπου ήταν και στον ημιτελικό και στον προημιτελικό: κάπου αλλού και όχι στο γήπεδο. Τον είδαμε στα πρώτα ματς να βάζει γκολ, να κρίνει παιχνίδια κόντρα σε γίγαντες του ποδοσφαίρου όπως το Ιράν, να βοηθάει την ομάδα του να προχωρήσει πέρα από τη φάση των ομίλων.

Κανείς βέβαια δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία ότι η Αργεντινή έπαιξε σε όμιλο της πλάκας, ότι στους «16» έπαιξε με την Ελβετία, ότι στους «8» σταύρωσε με το Βέλγιο που δεν είναι ομάδα της πλάκας αλλά δεν είναι και κανένας αντίπαλος που προκαλεί δέος. Με τα ψέμματα σχεδόν έφτασε στα ημιτελικά η Αργεντινή, με τον κόσμο της να παραμυθιάζεται ότι ξανάρθε η σειρά τους, ότι ο Μέσι θα το σηκώσει, ότι βρέθηκε επιτέλους ο διάδοχος του Ντιέγκο.

Ο Μέσι δεν έκανε κάτι κόντρα στην Ολλανδία αλλά η Αργεντινή πέρασε τελικό κυρίως χάρη στα σταθερά χέρια του Ρομέρο στη διαδικασία των πέναλτι και της λάθος προσέγγισης του Φαν Χάαλ, που σεβάστηκε παραπάνω απ'ό,τι έπρεπε την Αργεντινή και δεν άφησε την ομάδα του να τρέξει και να κάνει το παιχνίδι της. Και τότε έφτασε η στιγμή που όλοι είπαν «ε, τώρα πια ήρθε η ώρα του Μέσι. Θα κάνει έναν μεγάλο τελικό, ένα πραγματικά σπουδαίο ματς σ' αυτό του Μουντιάλ και θα τους καταπιεί τους Γερμανούς!» Αμ δε...

Καλά κλεισμένος ήταν ο Μέσι στον τελικό αλλά όχι με αντίπαλο χρεωμένο με το μαρκάρισμά του όπου και να πήγαινε - και στην τελική, ποια ομάδα που παίζει αντίπαλός του, δεν δίνει μια έξτρα προσοχή στο πώς θα τον περιορίσει; Όλοι το επιχειρούν, λίγοι το κατορθώνουν, διότι όταν ο Μέσι είναι καλά, βρίσκει τους τρόπους να ξεφορτωθεί δυο και τρεις αντιπάλους, να σκοράρει ή να βγάλει ασίστ, να κάνει να φαίνονται εύκολα πράγματα που άλλοι δεν μπορούν ούτε να φανταστούν. Σ' αυτή τη διοργάνωση όμως, σε αυτόν τον τελικό, δεν ήταν καλά. Αντί με τις ντρίμπλες του να ζαλίζει τους αντιπάλους του, να τους αναγκάζει «να κάνουν εμετό» που λέμε, έκανε ο ίδιος. Χαμένος ήταν κάπου ανάμεσα σε κέντρο και αντίπαλη περιοχή του Νόιερ, μια - δυο στιγμές της προκοπής είχε σε 120 αγωνιστικά λεπτά, ενώ το φάουλ που εκτέλεσε στο 119' όπου η μπάλα λίγο έλειψε να περάσει εκτός γηπέδου, ήταν η σφραγίδα μιας πραγματικά εντελώς αντι-Μέσι εμφάνισης.

Όχι τίποτε άλλο, αλλά απαντήθηκε και το ψευδο-ερώτημα που απασχολούσε τόσο καιρό τόσο πολύ κόσμο: όχι, τελικά δεν είναι Μαραντόνα και όχι, πιθανότατα δεν θα γίνει ποτέ. Ο Ντιέγκο ήταν ένας και μοναδικός, πήρε από το χεράκι ένα μπουκέτο πολύ πιο μέτριων παικτών από τους σημερινούς και τους πήγε μέχρι την κορυφή. Ο Μέσι δεν το έκανε, δεν ηγήθηκε, δεν ενέπνευσε τους συμπαίκτες του, δεν τους έβγαλε τον καλύτερο εαυτό τους.

Τώρα για ποιο λόγο κάποιοι έσπευσαν να του δώσουν τον τίτλο του καλύτερου παίκτη του Μουντιάλ, όταν είδαμε τις παραστάσεις υψηλού επιπέδου που έδωσε ο Ρόμπεν, κανείς δεν το ξέρει. Ή μάλλον το ξέρουν αυτοί που πιστεύουν ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα παρακλάδι του μάρκετινγκ κι ένα ξαδελφάκι των διαφημιστικών εταιρειών...