Ο Φιγκερόα έφυγε,.ο Φιγκερόα πάει. Είναι απώλεια για τον Παναθηναϊκό και σε αγωνιστικό επίπεδο και ένας έμπειρος παίκτης λιγότερος, σε μια ομάδα όπου οι έμπειροι δεν περισσεύουν.

Αλλά τα λεφτά ήταν πολλά και για τον ίδιο και για την ομάδα κι ένας παίκτης που βλέπει τόσα δολάρια στρωμένα στα πόδια του, λογικό είναι να ξεμυαλιστεί.

Στο κάτω - κάτω όμως, αυτό δεν ήταν το «μότο» του Παναθηναϊκού το καλοκαίρι; Όχι τόσο στις κουβέντες με τον Φιγκερόα, αλλά σ’ αυτές με τον Μπεργκ, τον Μπαϊράμι ή τον Φάλκενμπουργκ που τελικά δεν ήρθε; Τους είπε «ελάτε με λίγα λεφτά, αλλά να ξέρετε ότι μέσα από τον Παναθηναϊκό θα έχετε την ευκαιρία να ξαναδιαφημίσετε την πραμάτεια σας». Την έχει ήδη διαφημίσει ο Μπεργκ, που φαντάζομαι ότι ήταν ο καλύτερος παίκτης στα μπαράζ με την Πορτογαλία σύμφωνα με τα σουηδικά ΜΜΕ (πάντα ο καλύτερος είναι αυτός που λείπει...), το ίδιο και ο Πράνιτς που επέστρεψε στην Εθνική του μέσω Παναθηναϊκού και φτιάχνει βαλίτσες για Βραζιλία και μας προέκυψε και ο πιο σιτεμένος Φιγκερόα να φέρνει σημαντικά λεφτά από τη Μαλαισία.

Vaya con dios που λέν’ και στο χωριό του και είθε να έχουμε κι άλλα τέτοια στο άμεσο μέλλον. Όχι φυσικά επειδή δεν αγαπάμε τον «Λούτσο» ή επειδή δεν ήταν καλός παίκτης, αλλά διότι για τον Παναθηναϊκό και για κάθε άλλη ομάδα, το θέμα είναι να δίνεις λίγα ή τίποτα αποκτώντας έναν παίκτη και να παίρνεις πολλά πουλώντας τον. Αυτός είναι ο νόμος της αγοράς και το ποδόσφαιρο δεν αποτελεί εξαίρεση.

Νωρίς για σταθερότητα

Εν τω μεταξύ, ο Παναθηναϊκός, ούτε έχασε κάτι με την ισοπαλία στη Ριζούπολη, ούτε θα εξασφάλιζε κάτι αν νικούσε. Και είναι πολύ νωρίς για να απαιτούμε σταθερότητα στην καλή απόδοση κάθε εβδομάδα.

Είναι δύσκολο να μην πάρουν αέρα τα μυαλά ενός μικρού σε ηλικία ποδοσφαιριστή μετά από μερικές καλές εμφανίσεις και τα κολοσσιαία σχόλια που ακολουθούν από τα ελληνικά αθλητικά ΜΜΕ της απόλυτης υπερβολής, που κάνουν την τρίχα – τριχιά.

Κάπως έτσι άλλωστε χάσαμε ένα σωρό «Έλληνες Μέσι» και «Έλληνες Κριστιάνους», μια που μετά από τρεις ντρίπλες, δυο ασίστ και ένα γκολ, αποφανθήκαμε ότι είναι διαμάντια 50 καρατίων. Και μετά ήρθαν τα μπουζούκια, οι ωραίες κυρίες – βδέλες, το μπλαζέ υφάκι, η στασιμότητα, η μετριότητα...

Ο τωρινός Παναθηναϊκός δεν έχει ούτε «νέο Μέσι», ούτε «νέο Κριστιάνο». Έχει όμως μια φουρνιά παικτών που έχουν ταλέντο, αλλά ακατέργαστο ακόμα, που έχουν φιλοδοξίες, αλλά ανεκπλήρωτες ακόμα και έχουν προοπτικές, αλλά αβέβαιες ακόμα.

Δεν είναι Φάμπρι, ο Αναστασίου...

Σ’ αυτούς είναι αναγκασμένος να στηριχτεί ο Αναστασίου και στον Αναστασίου εκείνοι κι όλο αυτό πέραν του ότι είναι αναγκαστικό λόγω των συνθηκών, είναι και ευτυχής συγκυρία: αν ήταν κανένας Φάμπρι, θα κοίταζε να στηριχτεί σε μισή ντουζίνα Κάιπερ και Εσπάρθα, σε δικά του παιδιά αμφιβόλου ποιότητας, αν από την άλλη ο Αναστασίου δεν είχε βρει μισή ντουζίνα ελληνόπουλα, καλά σπουδαγμένα από τον Γιάννη Σαμαρά και τους άλλους «παιδαγωγούς» των Ακαδημιών, τότε ούτε να διδάξει πράγματα θα μπορούσε, ούτε να επιβληθεί, ούτε να εμπνεύσει σεβασμό.

Το αποτέλεσμα με τον Απόλλωνα ήταν κακό και η εμφάνιση προβληματική, η συμπεριφορά στα στημένα και πίσω και μπροστά συνεχίζει να μην είναι αυτή που πρέπει (ο Παναθηναϊκός τρώει γκολ από τα στημένα και δεν βάζει γκολ από στημένα) και ο ίδιος ο Αναστασίου εκτιμώ ότι έκανε τα λαθάκια του.

Συμβαίνουν αυτά θα έλεγα και θα μου έκανε τρομερή εντύπωση αν μια τόσο νεανική και καινούργια ομάδα είχε σταθερότητα στην απόδοσή της – μπορεί να θέλει να φτιάξει τον Παναθηναϊκό στα ολλανδικά πρότυπα ο κόουτς, αλλά στον Άγιαξ χρειάστηκε πολλή δουλειά για να μπορούν τα 20χρονα από τις Ακαδημίες να παίζουν στην πρώτη ομάδα με την ίδια πάνω – κάτω απόδοση κάθε εβδομάδα.

Ποιος είναι ο στόχος

Αν πάλι ο προπονητής θέλει να τρίξει τα δόντια, να βαρέσει καμπανάκια, ν α έχει τους παίκτες του στην τσίτα, εκείνος ξέρει τι πρέπει να κάνει: για να μην πάρουν κανενός τα μυαλά αέρα. Ο κάθε προπονητής έχει τις δικές του μεθόδους.

Στην τελική, ούτε έχασε κάτι ο Παναθηναϊκός με την ισοπαλία στη Ριζούπολη, ούτε θα είχε πετύχει κάτι αν είχε πάρει το τρίποντο. Η πεντάδα και ταplay-offsπαραμένει ο στόχος, είναι στόχος εφικτός με το υπάρχον ρόστερ, αλλά όχι εξασφαλισμένος: μόνο με σοβαρότητα και νοοτροπία 100% επαγγελματική, που δεν θα γίνεται «τα φορτώνω στον κόκκορα» μετά από δυο καλές εμφανίσεις, θα τα καταφέρει η ομάδα.

Ο Αναστασίου το ξέρει. Οι νέοι θα το μάθουν φαντάζομαι. Με λίγη παραπάνω βοήθεια από τους πιο έμπειρους, όλα θα γίνουν ευκολότερα.