Κάτι του χρώσταγε του Παναθηναϊκού η μπάλα, ή η τύχη ή όπως αλλιώς θέλει να το πει κανείς. Από τους δυο αγώνες με τη Σταντάρ, αλλά ειδικά εκείνον τον δεύτερο στη (γεμάτη τότε) Λεωφόρο. Τότε που ο Παναθηναϊκός έχασε ένα κάρο ευκαιρίες, οι μπάλες σφύριζαν γύρω ή πάνω στα δοκάρια εκείνου του αίλουρου του Ιάπωνα αλλά στα δίχτυα του δεν έλεγαν να καταλήξουν, παρά μόνο μια φορά από πόδι συμπαίκτη του.

Όλα καλά ή περίπου καλά τα έκαναν τότε οι παίκτες του Αναστασίου, εκτός από το ρημάδι το γκολ κι ας έπαιζε ο Μπεργκ που πλέον λείπει. Έχασε τις ευκαιρίες και έχασε και την πρόκριση τότε ο Παναθηναϊκός, μπήκε σε κίνδυνο η ευρω-χρονιά του, άρχισαν τα "και τι θα κάνουμε αν πάλι δεν παίζουμε Ευρώπη;" και "πού πάμε χωρίς μεταγραφές;" και "ένας Μπεργκ δεν φτάνει" και όλα τα ωραία. Αν αποδεχόταν κι ο Γιάννης Αναστασίου την πρόταση - πρόκληση της Γκενκ, θα έδενε το γλυκό...

Ο Αναστασίου τελικά έμεινε, τη Μίντιλαντ την πέρασαν, ο Μπεργκ μας τελείωσε για αρκετό καιρό, μεταγραφές δεν έγιναν - τουλάχιστον όχι αυτές και όχι όσες ήθελε ο λαός. Και ξανά-δώστου γκρίνιες παρά την πρόκριση στους ομίλους του Europa για το Χ της πρεμιέρας με τον Λεβαδειακό, για τον Θάνο που έδωσε το σύνθημα και το παρασύνθημα μαζί από το πρώτο ματς, για τον Μπερίσα που ήρθε (δεν μας κάνει προφανώς, χωρίς καν να τον έχουμε δει...), για τον Μπούρμπο (αν δεν με απατά η μνήμη μου, το ίδιο κράξιμο ρίχναμε πέρυσι και για τον Νάνο στην αρχή), για τους παίκτες που εξακολουθούσαν να μην έρχονται, για τον Αναστασίου που δεν κοπάνησε το χέρι στο τραπέζι και δεν έκανε... λαμπόγυαλο το γραφείο του Αλαφούζου απαιτώντας μεταγραφική ενίσχυση. Και φυσικά, μπόλικη μουρμούρα, γκρίνια και αμφισβήτηση και για έναν ακόμα κύριο, τον οποίον παρόλο που τον ξέρουμε, δεν μας κάνει: τον Μλάντεν Πέτριτς, το "σαπάκι", τον "πρώην ποδοσφαιριστή", αυτόν "που ήρθε να κολλήσει τα τελευταία ένσημα".

Η αλήθεια είναι ότι του χρώσταγε κι αυτουνού η τύχη ή η μπάλα ή όποια άλλη "κυρία" όχι μόνο από τα δυο ματς με τη Σταντάρ, αλλά από πέρυσι το Γενάρη που ήρθε. Ένα γκολ πρόλαβε να πετύχει όλο κι όλο, έδωσε μερικές ωραίες πάσες, έκανε μερικά τσαλίμια, εκτέλεσε κάτι φάουλ σύριζα άουτ, αλλά ως εκεί: πόναγε όταν ήρθε και συνέχισε να πονάει, δεν ξεφορτώθηκε ποτέ τα απόνερα της απραξίας, της μη-προετοιμασίας και της έλλειψης ρυθμού, ίσως και την κακής ή βιαστικής αποθεραπείας. Περιμέναμε όλοι να τον δούμε λοιπόν στο ξεκίνημα της σεζόν, υγιή, μετά από κανονική προετοιμασία, να κάνει αυτά που μας υποσχέθηκε όχι ο ίδιος, αλλά το πλούσιο βιογραφικό του. Τζίφος: στα δυο ματς με τη Σταντάρ πέρασε και δεν ακούμπησε, πριν το ματς με τον Λεβαδειακό ένιωσε ενοχλήσεις και έμεινε εκτός, κάποιοι του ετοίμασαν κι έναν ωραίο ποδοσφαιρικό επικήδειο για να τον αποχαιρετήσουν πριν καν έρθει ο Δεκέμβρης.

Κόντρα στον Πανιώνιο ο Πέτριτς έκανε την έκπληξη και ξεκίνησε βασικός ή τέλος πάντων ο Αναστασίου έκανε την έκπληξη και τον ξεκίνησε βασικό. Πρώτη κεφαλιά, πολύ άουτ. Δεύτερη κεφαλιά, λίγο άουτ. Χαμένες πράσινες ευκαιρίες, γκολ ο Πανιώνιος, τέζα η άδεια Λεωφόρος. Η γκρίνια ακούστηκε ήδη να βοά για τις επόμενες 15 μέρες λόγω διακοπής: και "δεν πάμε πουθενά" και "ποιος Πέτριτς; Μ' αυτόν θα παίζουμε μέχρι να επιστρέψει ο Μπεργκ;" και "ούτε τους Λεβαδειακούς και Πανιώνιους δεν κερδίζουμε". Μέχρι που ο Ατζαγκούν έβαλε φρένο στη γκρίνια με το 1-1 και με πέντε ακόμα λεπτά στο ρολόι του διαιτητή, λόγω καθυστερήσεων, άρχισαν όλοι να σκέφτονται "βρε λες;"

Η τρίτη κεφαλιά του Πέτριτς ήταν και η φαρμακερή. Και η καθοριστική. Και η νικητήρια. Και ταυτόχρονα και η λυτρωτική, πρώτα απ' όλα για τον ίδιον και μετά για την ομάδα. Λες και το τρίποντο αυτό δεν το πήρε η ομάδα, αλλά ο Κροάτης, που το είχε τόσο μεγάλη ανάγκη για τα όσα είχε ακούσει πέρυσι και φέτος, για τα όσα είχε χάσει ή δεν είχε καταφέρει να βάλει, για τα ρημάδια τα χρόνια που περνούν και πίσω δεν γυρνούν. Ήξερε όμως πως είχε πράγματα να δώσει και πράγματα να κάνει. Όχι με όπλο το τρέξιμο και την έκρηξη, αλλά την κλάση και το καλό αριστερό πόδι. Όχι πηδώντας σαν αγριοκάτσικο σε όλο τον αγώνα αλλά φυλώντας δυνάμεις για το ένα το άλμα το καλό. Το έκανε στο 90-φεύγα, πήρε τον αμυντικό αμπάριζα κι έστειλε τη μπάλα εκεί όπου ακόμα κι ο θαυμάσιος Γιαννακόπουλος δεν είχε λύση.. Το παραμύθι του Πέτριτς και του Λύκου, που φώναζε "γκολ" όλη την ώρα και στο τέλος δεν τον πίστευε κανείς, είχε τελικά happy-end...