Ό,τι αρχίζει με πόνο τελειώνει ωραία

Το καλοκαίρι που μας πέρασε ο Παναθηναϊκός ήταν με το ένα πόδι στην άκρη του γκρεμού και με το άλλο στο κενό. Με 12 πιτσιρίκια πήγε στην προετοιμασία (και ούτε καν τα πιο ταλαντούχα πιτσιρίκια, καθώς αυτά ήταν στην Τουρκία για το Μουντιάλ των Νέων), με τον Ζέκα, τον Μπαϊράμι και 2-3 ακόμα «άντρες» στην αποστολή, με καινούργιο και «άψητο» προπονητή, με καινούργιο και ανεπιθύμητο από μια μερίδα οπαδών τεχνικό διευθυντή, με έλλειψη χρημάτων, χωρίς Ευρώπη λόγω μη αδειοδότησης και με κόσμο ξενερωμένο από την εικόνα της προηγούμενης χρονιάς. Κάποιοι φοβούνταν ότι ο Παναθηναϊκός θα έχει την τύχη της ΑΕΚ και θα κινδυνεύσει με υποβιβασμό, άλλοι έλεγαν «να σωθούμε γρήγορα», κανείς δεν έβλεπε ούτε play-offs, ούτε πορεία στο κύπελλο, ούτε καν κόσμο στη Λεωφόρο όπου επέστρεψε ο Παναθηναϊκός.

Λίγους μήνες μετά ο Παναθηναϊκός έφτασε στο μάξιμουμ αυτών που θα μπορούσε να πετύχει αυτή τη χρονιά: κυπελλούχος, πρώτος στα play-offs όπου θα πάει στον τρίτο προκριματικό γύρο του Champions League και βλέπουμε, με γεμάτη Λεωφόρο στους περισσότερους αγώνες (και έναν σωρό κόσμο που το σκυλομετάνιωσε που δεν στήριξε φέτος την προσπάθεια και θα το κάνει του χρόνου), με μεγάλες νίκες τόσο στο πρωτάθλημα (με κυριότερη την τριάρα στο «Καραϊσκάκης») όσο και στο κύπελλο (με κορυφαία την τεσσάρα στον τελικό κόντρα στον ΠΑΟΚ), με μπάλα ενδιαφέρουσα στο μάτι, με φίλους και «εχθρούς» (εξαιρούνται όσοι έχουν τσίχλα στον εγκέφαλο) να παραδέχονται ότι κάτι καλό φτιάχτηκε από τον Αναστασίου, με νέους παίκτες που μεγάλωσαν, ψήλωσαν και ωρίμασαν και μεγαλύτερους παίκτες που ξαναγεννήθηκαν και ξαναβρήκαν τον έρωτα για τη μπάλα.

Αυτό που ξεκίνησε με πόνο το περασμένο καλοκαίρι τελειώνει όχι απλά ωραία αλλά υπέροχα, πέρα και πάνω από τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις και τις πιο τρελές προσδοκίες. Η διοίκηση αυτή τη χρονιά έβαλε τα πράγματα κάτω και έδωσε τα κλειδιά του «μαγαζιού» σε ανθρώπους άπειρους μεν και αδοκίμαστους, αλλά με συγκεκριμένο πλάνο στο μυαλό τους, με φιλοδοξίες το ίδιο μεγάλες με αυτές των παικτών, με όνειρα για να πετύχουν και με τον τρόπο να πραγματοποιήσουν την επιστροφή μιας μεγάλης ομάδας στον δρόμο των επιτυχιών. Όλοι λοιπόν έχουν μερίδιο στις φετινές επιτυχίες, από τη διοίκηση και το προπονητικό τιμ, μέχρι τον τελευταίο ποδοσφαιριστή που χρησιμοποιήθηκε. Αλλά και όλοι έχουν για την επόμενη σεζόν ακόμα δυσκολότερο έργο: τα «τόσο μπορούν τα παιδιά, τόσο παίζουν» μετά από ένα ανεπιτυχές αποτέλεσμα δεν θα υπάρχει - τα «παιδιά» έδειξαν ότι μπορούν να κάνουν πολλά. Τα «δεν υπάρχουν λεφτά για να κάνει η διοίκηση μεταγραφές» κάποιοι θα τα ακούνε βερεσέ - αφού έκανε μεταγραφές πέρυσι, τότε θα μπορεί και φέτος που θα υπάρχουν και τα έσοδα από την Ευρώπη. Τα «δεν έρχονται μεγάλοι παίκτες με αυτά τα λεφτά σε αυτό το πρωτάθλημα» θα μπαίνει από το ένα αυτί και θα βγαίνει από το άλλο - άμα ήρθε Μπεργκ και Πράνιτς πέρυσι, μπορούν να έρθουν κι άλλοι τέτοιοι φέτος που υπάρχει και το δέλεαρ της Ευρώπης.

Πιο πάνω ο πήχης των απαιτήσεων, οπότε πρέπει να πηδήξει και πιο ψηλά η ομάδα. Όχι στον δεύτερο γύρο, όχι από τον Νοέμβρη και μετά όπως συνέβη φέτος, αλλά από το πρώτο ματς της χρονιάς, τον τρίτο προκριματικό του Champions League. Εχθρός του καλού είναι το καλύτερο και στον Παναθηναϊκό, με προίκα την φετινή χρονιά, μπορούν να περιμένουν ακόμα καλύτερα πράγματα.