Ομάδα που κερδίζει και διαιτητές

Θυμάστε εκείνο το ωραίο που είχε πει κάποτε ο Σωκράτης Κόκκαλης; Το "κάντε ομάδα να κερδίζετε και τους διαιτητές" ανάμεσα σε διάφορα "χο χο χο"; Ε, να λοιπόν που έγινε κι αυτό: ο Παναθηναϊκός βρήκε στη Λεωφόρο το πούλμαν του Βαγγέλη Βλάχου παρκαρισμένο μπροστά στην εστία του Χογκ (ουδεμία ευκαιρία για την Καλλονή σε όλο το ματς, πέρα από δυο σουτ της πυρκαγιάς από Καμαρά και Μανούσο), βρήκε έναν εξαιρετικό Χογκ (η διπλή απόκρουση στα πλασέ του Μπεργκ είναι υποψήφια για απόκρουση της χρονιάς), βρήκε έναν Γιάχο που σφύριζε ανέμελα στις δυο φάσεις που έγινε πέναλτι στον Μπεργκ, αντί να σφυρίξει τις παραβάσεις, αλλά τελικά κέρδισε.

Και το έκανε όχι μόνο επειδή το άξιζε, όχι μόνο επειδή έπαιξε καλύτερα και δεν το έβαλε κάτω παρόλο το ματς έδειχνε να στραβώνει, αλλά κυρίως επειδή δεν έχασε την ψυχραιμία του όσο κυλούσε το ματς στο 0-0, δεν κατέφυγε σε γιόμες και μπαλιές από τα βάθη της Ανατολίας, δεν μπήκε σε κανενός είδους συζήτηση και γκρίνια με τον ανεπαρκή Γιάχο, αλλά έψαξε να βρει τη λύση μέσα από το παιχνίδι του, μέσα από τις αλλαγές του Αναστασίου - τόσο σε παίκτες που ήρθαν από τον πάγκο όσο και σε αλλαγές θέσεων - για να φτάσει τελικά σε μια νίκη πέρα για πέρα δίκαιη.

Κι αν είχε κανένα νόημα να πω του Θανάση Γιάχου κάτι, θα του έλεγα ότι υπάρχουν παίκτες σεσημασμένοι, που βουτάνε στις αντίπαλες περιοχές για να πάρουν πέναλτι σαν σφουγγαράδες στην Κάλυμνο και υπάρχουν και παίκτες που δεν πέφτουν εύκολα κι όταν τους γκρεμίζουν και διαμαρτύρονται, κάποιον λόγο θα έχουν που το κάνουν.

Θα του έλεγα επίσης ότι ο Μπεργκ ανήκει στη δεύτερη κατηγορία, ότι τον ενάμιση χρόνο που παίζει στον Παναθηναϊκό δεν έχει δώσει δικαιώματα να πούμε ότι ξεγέλασε κάποιον διαιτητή βουτώντας σαν τον Λουγκάνη, ότι όποτε είχε την ευκαιρία να μείνει όρθιος και να συνεχίσει μια φάση το έκανε κι ότι αν και ο ίδιος ο Γιάχος δει τις επίμαχες φάσεις, θα καταλάβει ότι έκανε "πατάτα".

Αλλά τελικά δεν έχει κανένα νόημα: ο άνθρωπος δεν κάνει για διαιτητής και "η άτυχη στιγμή" στον τελικό κυπέλλου ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Αστέρα δεν ήταν ούτε "άτυχη", ούτε "στιγμή". Να τον χαίρονται λοιπόν αυτοί που τον αγαπούν και πάμε παρακάτω.

Τι θα λέγαμε αν ο Μπεργκ δεν είχε σκοράρει στο 78' και ο Παναθηναϊκός έμενε στο 0-0; "Λίγος ο Αναστασίου", "κατώτερος των περιστάσεων ο Παναθηναϊκός", "με αυτά τα χάλια θέλετε και πρωτάθλημα;", "ούτε την Καλλονή δεν μπορείτε να κερδίσετε" και θα έπεφτε και η σχετική καζούρα από τους τιμητές του ποδοσφαίρου, που θα ξεπέρναγαν με μια περίτεχνη ντρίπλα τη διαιτησία του Γιάχου, διότι ως γνωστόν δεν ασχολούνται με τη διαιτησία (τουλάχιστον όχι όταν αδικείται ο Παναθηναϊκός και ευνοείται η δική τους ομάδα).

Αλλά ο Μπεργκ δεν τους έκανε το χατίρι. Τον σταμάτησε ο Χογκ δις, αλλά την πήρε τη ρεβάνς με ένα απλό άγγιγμα στη μπάλα, όταν "μυρίστηκε" ότι ο Χογκ με τον Αναστασιάδη είχαν ένα στιγμιαίο μπέρδεμα. Στιγμιαίο μεν, αλλά μοιραίο για την ομάδα τους δε. Κι ως γνωστόν ο Θεός μπορεί να συγχωρεί, αλλά ο Σουηδός ποτέ και κάπως έτσι γράφτηκε η ιστορία αυτού του αγώνα.

Άρα δεν ήταν λίγος ο Αναστασίου (που το έψαξε όσο μπορούσε και με όσους παίκτες είχε στον πάγκο που μπορούσαν να βοηθήσουν δημιουργικά και επιθετικά), δεν ήταν κατώτερος των περιστάσεων ο Παναθηναϊκός (που έκανε αρκετές ευκαιρίες και δεν έχει υπογράψει και κανένα συμβόλαιο ότι θα κόβει ταρίφα στη Λεωφόρο σε όποιον έρχεται) και την Καλλονή τελικά μπορεί να την κερδίσει, όπως μπορεί να κερδίσει κάθε ομάδα στην Ελλάδα αν μοχθεί και προσπαθεί και παλεύει μέχρι το τέλος.

Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι σκόραρε ξανά αργά στο ματς όπως και στη Νέα Σμύρνη και στην Ξάνθη: η ομάδα είναι πολύ καλά γυμνασμένη, τρέχει όταν οι άλλοι σταματούν σαν τη διαφήμιση της Ντούρασελ και δεν τα παρατάει εύκολα.

Κλείνοντας, μια τελευταία διαπίστωση: ο αγώνας έγινε πιο δύσκολος για τον Παναθηναϊκό, από τη στιγμή που ο Βαγγέλης Βλάχος επέλεξε να παίξει με μοναδικό σκοπό το 0-0. Το πήρε το μάθημα και αυτός, όπως και ο Λεβαδειακός τις προάλλες από εκείνο το 5-0 που κέρδισε ο Παναθηναϊκός τον Εργοτέλη, κατάλαβε ο Βλάχος ότι η ομορφιά του ποδοσφαίρου περνά σε δεύτερη και τρίτη μοίρα μπροστά στη σκοπιμότητα και το πολύτιμο ποντουλάκι και έπαιξε τα ρέστα του στη διπλή ζώνη άμυνας.

Απόλυτα θεμιτό όλο αυτό, ούτε στην κλωτσιά το πήγε το ματς η Καλλονή, ούτε στον τσαμπουκά και τις καθυστερήσεις, αλλά από την άλλη πάντα υπάρχει ο κίνδυνος για τις ομάδες που παίζουν μ' αυτόν τον τρόπο να φάνε τελικά ένα γκολ και μετά να μην ξέρουν τι να κάνουν. Να βγουν μπροστά;

Πώς και με ποιους παίκτες και με πόσες δυνάμεις; Όταν αμύνεσαι μαζικά, κουράζεσαι κι όταν κουράζεσαι κυνηγώντας και μαρκάροντας επί 80 σχεδόν λεπτά, πού να βρεθεί η όρεξη και η διάθεση και οι σωματικές δυνάμεις να τρέξεις και να ψάξεις το γκολ;