Δεν τον γνωρίζω προσωπικά τον Γιάννη Αναστασίου, ούτε καν τον έχω συναντήσει ποτέ. Τον εκτιμώ όμως και δεν το έχω κρύψει ποτέ κι αυτή μου η εκτίμηση δεν "φουντώνει" μετά από μια τριάρα επί του Πλατανιά, ούτε "μπαίνει στην κατάψυξη" μετά από μια ήττα και έναν αποκλεισμό από την Ξάνθη.

Τον εκτιμώ, διότι μου αρέσουν οι άνθρωποι που δουλεύουν πολύ και προσπαθούν να δημιουργήσουν κάτι καλό, όχι μόνο για το "εδώ και τώρα" αλλά και για το αύριο και το μεθαύριο του κλαμπ (με ή χωρίς αυτούς στον πάγκο του προπονητή), κάτι που για παράδειγμα δεν έκαναν και πολλοί τα τελευταία χρόνια στην ομάδα, κοιτώντας μόνο το "σήμερα" και το πώς θα πάρουν το μάξιμουμ τη δεδομένη χρονική στιγμή κυνηγώντας έναν συγκεκριμένο στόχο. Εκτιμώ το γεγονός ότι έφτιαξε μια ομάδα που πήρε κύπελλο πέρυσι, έπαιξε Ευρώπη φέτος και είναι ζωντανή στο κυνήγι Ολυμπιακού και ΠΑΟΚ χωρίς να έχει ακριβά υλικά και πολυεργαλεία στα χέρια του, είτε διότι δεν τα ζήτησε ο ίδιος, είτε διότι δεν υπήρχε η οικονομική δυνατότητα να αποκτηθούν, είτε διότι έγιναν λανθασμένοι χειρισμοί γενικότερα στο ποδοσφαιρικό τμήμα.

Προσοχή, "εκτιμώ" έναν άνθρωπο, δεν σημαίνει "αβαντάρω". Δεν έχει άλλωστε ανάγκη από αβάντες ο Γιάννης Αναστασίου, από μένα ή όποιον άλλον - έχει ένα τριετές πλάνο κι είναι ακόμα στα μισά του δρόμου. Αλλά εκτός από αβάντες, δεν έχει ανάγκη κι από "ξεπάτωμα", από άδικη κριτική, από πλήρη αποδόμηση όσων έχει καταφέρει. Κανείς δεν είπε ότι είναι αλάνθαστος, ούτε εγώ φυσικά και ούτε ο ίδιος κι αν το πρόβλημα κάποιων είναι ότι μετά από αποτυχίες δεν είναι η πρώτη του κουβέντα "αναλαμβάνω εγώ την ευθύνη" και κάνει τον καταμερισμό της εκεί που πιστεύει ότι πρέπει να γίνει (στους παίκτες, τον αντίπαλο, τον ίδιο του τον εαυτό, τη διαιτησία ή τον κακό αγωνιστικό χώρο), είναι δικαίωμά του.

Ας τον κρίνουμε, ας συμφωνήσουμε ή ας διαφωνήσουμε μαζί του, ας επισημάνουμε τα λάθη του, αλλά ας μην τον σταυρώσουμε μετά από μια κακή εμφάνιση, ένα ατυχές αποτέλεσμα ή ακόμα κι έναν αποκλεισμό. Δεν έχασε άλλωστε ο Παναθηναϊκός στον τελικό του κυπέλλου, ούτε αποκλείστηκε στον ημιτελικό, δεν είχε υπογράψει κανένα συμβόλαιο με τον Θεό ή την ΕΠΟ ότι θα ξαναπάρει φέτος το κύπελλο, χάθηκε η προοπτική ενός τίτλου κι όχι έναν "σίγουρος τίτλος". Και χάθηκε με κάκιστη εμφάνιση και πολλά λάθη και από τον πάγκο και από τους παίκτες, αλλά δεν χάθηκε κι ο κόσμος - κι αυτό το λέω ανεξάρτητα από το τι θα γίνει στο πρωτάθλημα και πού θα τερματίσει ο Παναθηναϊκός στο τέλος.

Άνοιξε η όρεξη πέρυσι και ανέβηκε ο πήχης με την κατάκτηση του Κυπέλλου, τη δεύτερη θέση και τη δυνατότητα να παίξει ο Παναθηναϊκός ακόμα και για μια θέση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Οτιδήποτε παρακάτω φέτος, θα είναι για πολλούς "αποτυχία" και μια που το κύπελλο τέλειωσε για τον Παναθηναϊκό, αν δεν κατακτήσει το πρωτάθλημα και "απλά" βγει δεύτερος, ο Αναστασίου και η ομάδα θα έχουν αποτύχει στη συνείδηση πολλών. Λάθος προσέγγιση για μένα και ελαφρώς μπακαλίστικη. Διότι στη δική μου ιεράρχηση, άλλες προτεραιότητες μπαίνουν ψηλά: προόδευσε η ομάδα; Βελτίωσε αδυναμίες; Έβγαλε καινούργιους παίκτες; Αναγέννησε κάποιον που σερνόταν όταν ήρθε; Έβαλε νέα στοιχεία στο παιχνίδι της; Έδωσε μια άλλη δυναμική στην έδρα της, στην οποία πολλοί και διάφοροι πέρυσι και πρόπερσι έκαναν πάρτι; Ξανακέρδισε τον τίτλο "μεγάλη ομάδα", όπου οι αντίπαλοι πλέον τη σέβονται, ενίοτε και τη φοβούνται, παίζοντας άμυνα με σποραδικές αντεπιθέσεις;

Αν και είναι νωρίς ακόμα να τα πούμε αυτά και θα έχουμε συνολική εικόνα στο τέλος της χρονιάς, με όσα έχω δει ως τώρα, θα έλεγα ότι πρόοδος υπάρχει. Η άμυνα - ξέφραγο αμπέλι έχει στρώσει, με τον Παναθηναϊκό μέσα στο 2015 να δέχεται ένα ή κανένα γκολ (μοναδική εξαίρεση το διαδικαστικό ματς κυπέλλου στα Χανιά). Η Λεωφόρος δεν πληγώνει τον Παναθηναϊκό όπως πέρυσι, οι αντίπαλοι τον σέβονται ή/και τον φοβούνται παίζοντας αρκετά ή πολύ κλειστά, ο Πέτριτς αναγεννήθηκε, υπάρχουν νέα στοιχεία στο παιχνίδι όπως κάθετη μπαλιά από τον άξονα και προσπάθεια να μην στηρίζεται η ομάδα σχεδόν αποκλειστικά στα ανεβάσματα του Νάνο. Φυσικά και υπάρχουν σκαμπανεβάσματα, καλά, μέτρια και άσχημα παιχνίδια, νέους παίκτες δεν έχουμε δει να πρωταγωνιστούν (παραπάνω Χουχούμη και Δώνη βλέπουμε φέτος σε σχέση με πέρυσι, λιγότερο Ρισβάνη, Σπυρόπουλο και καθόλου Μαρινάκη επίσης σε σχέση με πέρυσι), αλλά αν τα βάλουμε κάτω, το πρόσημο στο "συν" είναι. Και δεν γίνεται όλα τα καλά να τα πιστώνουμε στους παίκτες, που δουλεύουν και προσπαθούν και βελτιώνονται και όλο το ανάθεμα να το ρίχνουμε στον Αναστασίου.

Τα "γκάζια" που έβαλαν στους παίκτες Αλαφούζος, Βόκολος και Φύσσας, έδειξαν να πιάνουν τόπο και στο ματς με τον Πλατανιά είδαμε έναν σαφώς βελτιωμένο Παναθηναϊκό. Ο ΠΑΟΚ έχασε από τον Παναιτωλικό, η διαφορά μειώθηκε, με τη Νίκη Βόλου θα προστεθούν τρεις ακόμα βαθμοί χωρίς αγώνα, οπότε έχει τη δυνατότητα ο Αναστασίου να σχεδιάσει με ησυχία τι θα κάνει την επόμενη εβδομάδα εντός έδρας με τον Παναιτωλικό. Χωρίς άλλες υποχρεώσεις πλέον πέραν του πρωταθλήματος, χωρίς βαρύ πρόγραμμα, άρα και χωρίς την "ανάγκη" για rotation λόγω πολλών αγώνων, αλλά με rotation μόνο λόγω τραυματισμών ή λόγω καλής ή κακής φόρμας κάποιων παικτών. Ας τον δούμε και ας τον κρίνουμε στο τέλος κι όχι με παπαρολογίες του τύπου "έτσι κάνει ο Αναστασίου, φορμάρει την ομάδα έναν μήνα το χρόνο, όταν έχει δύσκολα παιχνίδια", λες και είναι 20 χρόνια προπονητής και ξέρουμε πότε τη φορμάρει και πότε όχι. Από μια περσινή σεζόν και μισή φετινή, λίγο δύσκολο να προκύπτουν τόσο βαθυστόχαστα συμπεράσματα, δεν συμφωνείτε;