Λένε ότι οι καλές ομάδες ξεκινούν από τον καλό τερματοφύλακα. Δεν ξέρω πόσο καλός είναι ο γκολκίπερ της Κροατίας, τον συμπονώ όμως, διότι έχει τη μέση του.

Μπράβο στον Νεϊμάρ για το πρώτο γκολ και στον Όσκαρ για το τρίτο. Πέρασαν τη μπάλα από την τρύπα της βελόνας, ο Όσκαρ έκανε ωραίο μυτάκι, είναι φοβεροί μπαλαδόροι και όλα τα σχετικά. Πλην όμως και στα δυο γκολ η μπάλα πήγαινε σε σλόου μόσιον κι ένας τερματοφύλακας νεότερος, με καλύτερα ρεφλέξ και χωρίς να πονάει η μέση του, ίσως και να μπλόκαρε χωρίς καν να πέσει, κάνοντας απλά μερικά γρήγορα πλάγια βήματα.

Όσο για το πέναλτι; Όταν πέφτεις στη σωστή γωνία, χωρίς το πέναλτι να είναι τρομερά δυνατό ή τρομερά γωνιακό και καταφέρνεις να βρεις τη μπάλα και με το δεξί χέρι και με το αριστερό απλά για να τη σπρώξεις πιο βαθιά στην εστία, τα λόγια είναι περιττά...

Υπάρχουν οι περιπτώσεις ομάδων που δεν χρειάζεται να έχουν και κανέναν φοβερό τερματοφύλακα, διότι και ένα να φάνε ή και δυο, θα βάλουν μπροστά και τρία και τέσσερα και πέντε και θα μας χαρίσουν ξεγυρισμένα όβερ. Η Μπαρτσελόνα των περασμένων ετών ήταν μια τέτοια περίπτωση, όπου μπορούσαν όλοι να καλαμπουρίζουν ασταμάτητα για τις γκάφες του γίγαντα Βαλντέζ, όσο ο Μέσι και οι λοιποί έβαζαν μισή ντουζίνα γκολ σχεδόν σε κάθε αγώνα.

Φέτος όμως που η κάνουλα μπροστά έφραξε, τα γκολ που έτρωγε ο Βαλντέζ και στη συνέχεια ο - επίσης κωμικός - Πίντο στοίχισαν βαθμούς, προκρίσεις και εντέλει όλους τους τίτλους.

Η Κροατία αδίκησε τον εαυτό της με τον τρόπο που φοβήθηκε το παιχνίδι και σεβάστηκε την οικοδέσποινα. Ο άπειρος κόουτς Κόβατς δεν πήγε να βάλει δεύτερο γκολ, χτυπώντας στην πλευρά όπου απουσίαζε μόνιμα ο Ντάνι Άλβες, πλευρά όπου ήταν αφύλακτη διάβαση στο πρώτο γκολ του Μουντιάλ, αλλά πίστεψε ότι θα κράταγε τη νίκη και στη συνέχεια ότι θα κράταγε έστω την ισοπαλία με τη σφιχτή του άμυνα.

Αυτό δεν έγινε διότι είχε έναν τερματοφύλακα κατώτερο των περιστάσεων και έναν διαιτητή που έδωσε με μεγάλη ευκολία ένα πέναλτι, που αν γινόταν ανάποδα, πιθανότατα η Κροατία δεν θα το έπαιρνε ποτέ. Έχασε διότι του έλειπε ο Μάντζουκιτς στην επίθεση που θα έβαζε πολύ πιο δύσκολα στους αμυντικούς της Βραζιλίας και του έλειψε και ο καλός Ράκιτις, αφήνοντας ολομόναχο στον Μόντριτς να προσπαθεί και να μαρκάρει και να πασάρει και να απειλήσει με μακρινά σουτ.

Η Βραζιλία απ' την άλλη κέρδισε χωρίς να είναι ιδιαίτερα καλή, αλλά κέρδισε. Παρά τα σκαλώματα του Σκολάρι, τις γιόμες, την ανυπαρξία του Φρεντ, τα αμυντικά κενά, την απουσία ανάπτυξης από τον άξονα, το χαντάκωμα του Χουλκ που περισσότερο έπαιζε εξτρέμ παρά πλάγιος επιθετικός. Κι εφόσον κέρδισε κι έδιωξε το άγχος και πιο ήσυχη θα κοιμάται και η λογική λέει πως καλύτερη θα γίνεται όσο κυλάει το Μουντιάλ. Σε τελική ανάλυση ακόμα κι ο δικός της τερματοφύλακας, ο μπουλούκος Ζούλιο Σέζαρ, καλύτερος φάνηκε από τον Κροάτη συνάδελφό του. Διότι στις δυο - τρεις φορές που χρειάστηκε να επέμβει, δεν την πλετίκοσε τη μπάλα.