Πώς λένε το φιλότιμο στα κροατικά;

Απ' αλλού περιμένει τη βοήθεια ο Αναστασίου κι απ' αλλού τη βρίσκει. Διότι τη στιγμή που οι δυο έμπειροι Κροάτες κρύβονται ή δεν κάνουν το βήμα παραπάνω στα δύσκολα, δυο Έλληνες γεμάτοι ενθουσιασμό είναι αυτοί που δεν δείχνουν να φοβούνται να αναλάβουν ευθύνες.

Ήταν ματς ψυχής αυτό για τον Παναθηναϊκό με τον Πλατανιά . Και εγωισμού και αντίδρασης και ματς χαρακτήρα. Πριν το πρώτο σφύριγμα, αλλά και στη διάρκεια που το 1-0 για τους πράσινους έγινε 2-1 για τους Κρητικούς. Πολύ απλά διότι δεν "γινόταν" ή δεν "έπρεπε" να πάνε σε δεύτερη συνεχόμενη ήττα στο πρωτάθλημα και τρίτη μαζί με το μεσοβδόμαδο ευρωπαϊκό οι παίκτες του Αναστασίου.

Έπρεπε να αφήσουν στην άκρη του μυαλού και του γηπέδου τις ήττες που προηγήθηκαν, την κούραση από τα συνεχόμενα ματς, την απουσία του Μπεργκ (πάντα πλανάται αυτή η απουσία πάνω από την 11άδα), την μέτρια περίοδο που διανύει η ομάδα, το γεγονός ότι ψάχνει και δεν βρίσκει σημεία αναφοράς στην 11άδα, κανένας από τους πιο έμπειρους, τους πιο ποιοτικούς, αυτούς με το καλό βιογραφικό δεν κάνει το βήμα μπροστά.

Πράνιτς; Ωσεί παρών. Πού είναι ο μουντιαλικός, ο παιχταράς, που περιμένουμε να πάρει την ομάδα από το χέρι, ειδικά τώρα που απουσιάζει ο Μπεργκ; Σωματικά είναι εδώ, αλλά γενικά απουσιάζει. Δεν είναι κακός, απλά κάνει τα απολύτως απαραίτητα χωρίς σταγόνα παραπάνω, δεν ανεβαίνει να ζητήσει τη μπάλα, δεν φωνάζει να ξυπνήσει τους υπόλοιπους, δεν απειλεί με σουτ της προκοπής.

Πέτριτς; Ωσεί παρών. Σε όλο το ματς για μια πάσα στον Καρέλη τον θυμάμαι, διάφορες ανούσιες πάσες στο κέντρο του γηπέδου, μακριά από τις μάχες, από τα τζαρτζαρίσματα, από τα σημεία της αντίπαλης περιοχής που κάνουν "τζιζ". Και γενικά μακριά απ' αυτό που ξέραμε γι' αυτόν - δεν είναι η ηλικία, ούτε τα προβλήματα τραυματισμών που κουβαλάει. Αυτό που δείχνει να έχασε, είναι η ψυχή, το ποδοσφαιρικό τσαγανό, η φλόγα.

Φλόγα βλέπεις για παράδειγμα στα μάτια του Ντίνα, του οποίου το βιογραφικό σε σχέση με αυτό του Πέτριτς είναι σαν φυλλάδιο του Πράκτικερ μπροστά σε τόμο εγκυκλοπαίδειας. Κι όμως ο Ντίνας είναι αυτός που προσπαθεί, που τρέχει, που παίρνει πρωτοβουλίες, που δοκιμάζει ντρίπλες κι αν κοπεί ξαναδοκιμάζει, που σκοράρει σε δυο συνεχόμενα ματς, που παρακινεί τους συμπαίκτες του να μην τα παρατήσουν, να μην βολευτούν στην ισοπαλία, να πάνε για τη νίκη.

Φλόγα βλέπεις στα μάτια του Καρέλη, που έβαλε το πρώτο γκολ και κυνήγησε όλες τις φάσεις, από το αριστερό του πόδι ξεκινά το τρίτο γκολ, που ξέρει κι ο ίδιος ότι δεν είναι ο δεινός εκτελεστής, ο "φονιάς", αλλά προσπαθεί να το βελτιώσει αυτό και μέχρι να το καταφέρει, καλύπτει τις εκτελεστικές του αδυναμίες με ατέλειωτο τρέξιμο και πρέσινγκ στους αντίπαλους αμυντικούς.

Αυτό θέλει ο Αναστασίου και ο Παναθηναϊκός αυτή τη στιγμή, με το δύσκολο πρόγραμμα, το μέτριο ξεκίνημα, τώρα που δεν υπάρχει Μπεργκ να εμπνεύσει συμπαίκτες και οπαδούς, που ακολουθούν ένα κάρο δύσκολα ελληνικά και ευρωπαϊκά παιχνίδια: παίκτες με φλόγα, σαν τον Ντίνα, τον Καρέλη και τον πάντα "αναμμένο" Ζέκα, δίπλα στο καθαρό μυαλό του Μέντεζ και του Σίλντελφελντ, τα τρεξίματα του Νάνο και του Κλωναρίδη, τα νιάτα του Δώνη και του Λαγού.

Με την ελπίδα ότι όλη αυτή η προσπάθεια που κάνουν οι δυο-τρεις, να "συγκινήσει" και τους πάλιουρες, να τους ρίξει στο φιλότιμο, παρότι το φιλότιμο δεν υπάρχει στα κροατικά.